خيالن جي اُتم کيتي
سِڪي سُورج ٿو سورنهن نا، جڏهن تون وار ويڙهئين ٿي،
چٽو چهرو، اکيون گهريون، جڏهن تون جان جهيڙيئين ٿي.
گهٽيون سڀ ڳوٺ تنهنجي جون، وڻن کان وانجهجي ويئيون،
کڻي تون نيڻ ڪارا ڪيئن؟ سورن کي سهيڙيئين ٿي.
پُکا سڀ پيار تنهنجي جا ويا ناڪام ٿي آهن،
دلين جا سڀ ٽٽا ڌاڳا، اسان کي اِئين اڊيڙيئين ٿي.
وِندر جو ڪو وکر آڻي ڪريون ڪو خرچ خيراتي،
مگر هر وقت ورچي تون، بهاني سان بگيڙيئين ٿي.
تڪبر جي ترارن سان، پليو تو پيار کي پاڻ ئي،
ڏکن جي راڳڻي هاڻي تون ڇاڪاڻ ڇيڙيئين ٿي.
حياتيءَ جي حقيقت کي، نٿي ڄاڻين اياڻي ٿي،
خيالن جي اُتم کيتي، خوابن ۾ ته کيڙيئين ٿي.
-*-