1 شاهه صاحب
”وحده لا شريڪ له، جڏهين چيو جن،
تن مڃيو محمد ڪارڻي، هيجان ساڻ هنين
تڏهين منجهان تن، اوتڙ ڪو نه اوليو“
شاهه صاحب قرآن کي حڪمت جو مخزن ۽ اسم اعظم جو منبع سمجهي چوي ٿو ته جيڪڏهن غور ۽ فڪر سان ان ۾ نگاهه ڪبي ته ٻين درن تي وڃڻ جي ضرورت ئي ڪا نه پوندي.
”فڪر سين فرقان ۾، اسم اعظم ڏور
ٻيا در وڃي نه ووڙ، اي امل اڍائيز، سپجي“
اهڙيءَ طرح شاهه صاحب حقيقت جي جوءِ ڏسڻ، انساني معراج تي رسڻ، غير کان آجو ٿي حق جو مشاهدو ماڻڻ، پرين پسڻ بابت جڏهين گفتگو ڪري ٿو ته مولانا رومجو حوالو ڏيڻ ضروري جھاڻي ٿو، چوي ٿو ته:
”طالب قصر، سونهن سر اي رومي جي روءِ
جنين ڏٺي جوءِ، تنين ڪڇيو ڪين ڪي“
”طالب قصر، سونهن سر رومي جو آهي
تاڙي جي لاهي، ته منجهين مشاهدو ٿئي“
طالب قصر، سونهن سر، ايءَ روميءَ جي رهاڻ
پهرين وڃائي پاڻ، پوءِ پسڻ پرينءَ کي“