ڪالم / مضمون

تبديلي ڪڏهن نه ٿڪبو

هن مجموعي جو ليکڪ ڪاوش ۽ ڪي ٽي اين جو سرواڻ محمد علي قاضي آهي.
” هن ڪتاب ۾ 2010ع کانپوءِ لکيل صرف اهي مضمون شامل آهن، جيڪي تبديليءَ جي تصور سان جڙيل آهن، ۽ هڪ فرق اهو به آهي ته، اهو ڪتاب صرف تبديليءَ کي پسند ڪندڙن لاءِ ئي ناهي، بلڪه سنڌ کي ماءَ جي هنج جيان بنائڻ لاءِ عملي قدم کڻندڙ يعني تبديلي آڻيندڙن لاءِ به آهي، جيڪي شايد ظاهري طرح نظر نه ايندا هجن پر اهي لکن جي انگ ۾ اڄ اسان جي شهرن ۽ ڳوٺن ۾ موجود آهن ۽ انشاالله هڪ ڏينهن وري آئون انهن لکن تبديلي آڻيندڙن جي وچ ۾ موجود هوندس. “
  • 4.5/5.0
  • 2653
  • 674
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • علي قاضي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book تبديلي ڪڏهن نه ٿڪبو

اَهنج علاج سان ختم ٿيندا، روئڻ سان نه!

ڳالهه ڪٿان شروع ڪجي ۽ ڪنهن جي ڪري، ڪنهن جي ڪجي؟ ڇاڪاڻ ته ڳالهيون مڙئي ڳالهيون ٿي وينديون، هي ليک ۽ لکڻيون وقت گذرڻ سان پراڻي اخبار جيان سڀني کي وسري وينديون، پر ٺل ۾ رهندڙ اُن ماءُ جي اکين مان وهندڙ لڙڪ ڪيئن سڪن، سندس اندر ۾ موجود ڦٽ ڪيئن ڀرجي، جو سندس جگر جي ٽڪر سندس چئن سالن جي نياڻيءَ فضيلا سرڪيءَ کي هاڻ اغوا ٿئي چار سال گذري ويا آهن. فضيلا جيڪب آباد پوليس کي ته وسري سگهي ٿي، حڪومت کي به وسري سگهي ٿي، پر هوءَ ته ماءُ آهي نه، هوءَ ڪيئن ڏينهن جي ڪنهن به مهل ۾ پنهنجي سڪيلڌي ڌيءَ کي وساري سگهي ٿي؟ سال اڳ ٽوڙي بند ٽٽڻ شرط سڌو ٻوڏ جي منهن ۾ آيل ڪيترن ئي ڳوٺن جيان ڳوٺ قيس ڀيو ۽ ڳوٺ جتوئي چاچڙ جي ڳوٺاڻن کان پنهنجي ڳوٺن جي خوشحاليءَ وارا ڏينهن ڪيئن وسري وڃن؟ ڀلي سرڪار پنهنجيون اکيون بند ڪري وٺي، پر جيڪب آباد جي ويجهو ڳوٺ چاڪر جوڻيجي جي ٻوڏ متاثرن جون اکيون اڄ به واهر لاءِ واجهائين پيون. ڀلي ڊي سي او، ڪشمور-ڪنڌڪوٽ لاءِ پراڻي انڙ شاخ جا گهارا بند نه ٿيڻ ڪو مسئلو نه هجي، پر اتي موجود هزارين ڳوٺاڻا اڄ به ٻيڙين ۾ پنهنجي ڳوٺن ڏانهن سفر ڪندي جنهن اذيت کي ڀوڳين ٿا، اها کين ڪجهه به وسرڻ نٿي ڏئي. ائين به ماضيءَ جي ڪنهن ڳالهه، ڪنهن حادثي، ڪنهن ڏک کي وساري سگهجي ٿو، پر زهر جهڙو کارو پاڻي واپرائڻ جيڪب آباد واسين لاءِ ماضي به هئو، حال به آهي ۽ شايد مستقبل به رهندو، سيوهڻ کان لاڙڪاڻي تائين يا لاڙڪاڻي کان شڪارپور يا قمبر يا جيڪب آباد کان ڪنڌڪوٽ تائين يا سکر شهر سوڌو اسان جي شهرن جي روڊن جي تباهه ٿيل حالت اسان جو ماضي به هئو ۽ حال به آهي. سو انهن تباهه ٿيل رستن تي سفر ڪندڙ لکين ماڻهو ان عذاب کي روز ڀوڳين ٿا ۽ انهن مان ڪجهه ڪچهرين ۾ ڪڏهن ڪڏهن پنجاب جو چڪر هڻي موٽڻ کانپوءِ اتي ٺهيل شاندار روڊن رستن جي تعريف ڪري اڻ سڌيءَ طرح پنهنجن روڊن جي حالت کي نصيب جو حصو سمجهي ٿا وٺن ۽ وري انهن ٽٽل رستن تي سفر ڪندي نظر اچن ٿا، جنهن کي ڪنهن زماني ۾ شايد روڊ چيو ويندو هو، پر اگر آئون لاڙڪاڻي مان قمبر روڊ يا موئن جو دڙو ويندڙ روڊ يا مختلف ضلعن کي جوڙيندڙ هاءِ ويز يا شهرن جي تباهه ٿيل روڊن رستن تان گذرندي ڪنهن کان پڇان ٿو ته ادا هي روڊ ڇو نٿا ٺهن؟ ته ڪٿي جواب ملي ٿو ته ان روڊ جو ٺيڪيدار بليڪ لسٽ ٿي ويو آهي، تنهن ڪري اڍائي سالن کان ڪم بند آهي. ڪو چئي ٿو ته اتي جو ٺيڪيدار حادثي ۾ فوت ٿي ويو. وري اڪثر هنڌن تي ٻڌايو وڃي ٿو ته سرڪاري فنڊز جي کوٽ جي ڪري ڪم نٿو ٿئي ۽ آئون اچرج ۾ اچيو وڃان ٿو ته اگر ٺيڪيدار هيٺ مٿي ٿي ويو ته ماڻهن ڪهڙو ڏوهه ڪيو، جو اهي سالن جا سال هن تڪليف جي ور چڙهيل آهن؟ ساڳئي ريت فنڊن جي کوٽ جو معاملو به سمجهه کان مٿانهون آهي، ڇاڪاڻ ته هلندڙ سال سنڌ جي سالياني ترقياتي بجيٽ 126-ارب رپيا هئي، پر سرڪاري طرح جاري ڪيل انگن اکرن موجب، اپريل مهيني تائين اِنهن 126-ارب رپين مان صرف 26-ارب رپيا خرچ ٿي سگهيا. ساڳئي ريت آڪٽراءِ ٽيڪس جي عيوض تعلقن ۽ يوسيز کي سڌي ريت وفاق مان الڳ پئسا اچن ٿا، جيڪي ڪراچيءَ کي ڇڏي ڪري باقي 117 تعلقن کي سراسري طور 20 کان 22 ڪروڙ رپيا ساليانو ملن ٿا. سو اگر پاڻ اندازو هڻڻ لاءِ هڪ سراسري ڪاٿو لڳايون ته 20 ڪروڙ رپيا في تعلقو في سال ۽ اگر ان مان 5 ڪروڙ رپيا پگهارن ۽ ٻئي غير ترقياتي خرچن جي مد ۾ ڪٽي وٺون ته باقي 15 ڪروڙ رپيا بچن ٿا ۽ اگر 15 ڪروڙ رپين کي 117 تعلقن سان ضرب ڪريون، ته سال ۾ 1755 ڪروڙ رپين جا ترقياتي ڪم تعلقي سطح تي ٿيڻ گهرجن. ساڳي ريت ڪراچيءَ کي ڇڏي ڪري باقي سنڌ ۾ موجود لڳ ڀڳ يارنهن سئو يوسيز کي پڻ 24 لک رپيا في يوسي ملن ٿا، يعني ٻه ارب 64-ڪروڙ رپيا اهي ملن ٿا. (واضح رهي ته ضلعي حڪومتن ۽ صوبائي حڪومت جا ترقياتي اربين رپيا ان کانسواءِ آهن) سو اهي انگ اکر ڏسي عقل دنگ رهجيو وڃي ته اربين رپيا هجڻ جي باوجود اسان جي روڊ، رستن، اسڪولن، اسپتالن وغيره جي اها حالت ڇو آهي؟ ڪنڌڪوٽ جي اناج منڊي، جنهن ۾ روزانو 80 کان 90 ڪروڙ رپين جو واپار ٿئي ٿو ۽ هو لکين رپيا ٽيڪس ڏين ٿا ته اها منڊي ايڏي زبون حالي ۾ ڇو آهي؟ سال گذري وڃڻ جي باوجود فنڊز نه هجڻ جو جواز ڄاڻائي اسان جا بند ٻڌڻ ۽ انهن کي مضبوط ڪرڻ جو ڪم ڇو نه ڪيو ويو، جو اڄ ٻوڏ ٻيهر اچڻ جي امڪان ۽ بندن جي ڪمزور هجڻ سبب ماڻهو خوف ۾ ورتل آهن؟ آخر ڇو سنڌ جا ضلعا، تعلقا توڙي ننڍا شهر ۽ وسنديون روڊ رستن، پيئڻ جي صاف پاڻي، ڊرينج وغيره جهڙين بنيادي سهولتن کان وانجهيل آهن ۽ اتي جا ماڻهو تڪليف واري زندگي گهاري رهيا آهن؟
تازو ڪنڌڪوٽ ۾ ڪنهن مون کي چيو ته، ”اسان جي ضلعي جو وڏو مسئلو برادرين جو تڪرار آهي“، سندس ڳالهه ٻڌي مون کي ياد آيو ته اهڙي ئي ڳالهه مون کي شڪارپور ۾ به ٻڌڻ ۾ آئي هئي، پر وري ياد آيو ته صرف شڪارپور ڇو؟ اها ڳالهه ته گهوٽڪي، خيرپور، قمبر، سکر ويجهو ڪنڌرا ۽ ٻين هنڌن تي به ٻڌڻ ۾ آئي هئي، سو اِن ڪنڌڪوٽ واسيءَ کي چيم ته، برادرين جي تڪرار جو ناسور هجي يا امن و امان جي خراب حالت يا تعليم يا صحت، رستن جي حالت يا ڪرپشن يا ٻين انيڪ مسئلن ۾ ٿوري گهڻي فرق سان سڄي سنڌ وڪوڙيل آهي، سو يا ته اهي مسئلا سڄي سنڌ ۾ حل ٿيندا يا اهي ڪٿي به حل نه ٿيندا، تنهن ڪري اسان کي اگر پنهنجو شهر يا ضلعو سڌارڻو آهي ته سڄي سنڌ ۾ بهتري آڻڻي پوندي، ڇاڪاڻ ته ڪو به علائقو جزيرو نٿو ٿي سگهي ته چوطرف برائين جو گهيرو هجي ۽ وچ ۾ خرابين ۽ برائين کان پاڪ هڪ آئيڊيل قسم جو علائقو قائم ٿي سگهي، سو اگر بدلائڻو آهي ته ڪراچيءَ کان ڪشمور تائين سڀ ڪجهه بدلائڻو پوندو.
ڪجهه ڏينهن اڳ جنهن مهل قمبر-شهدادڪوٽ بار ۾ وڪيل صاحبان سان ڪچهري پئي ڪيم، اُن مهل گرميءَ جو پد 50 ڊگري هو، سو سوچڻ لڳس ته گرميءَ کي ته اسان قدرت جو فيصلو سمجهي قبولي ورتو آهي، پر 10 کان 14 ڪلاڪن جي لوڊشيڊنگ، ڪرپشن، بنيادي انساني حقن جي چوطرف ٿيندڙ لتاڙ، انصاف ڏيڻ لاءِ ٺهيل ادارن مان ملندڙ بي انصافي-غرض ته زيادتين ۽ تڪليفن جي ان سڄي ماحول کي به ڇا اسان گرم ۽ سرد موسم جيان پنهنجي لاءِ ۽ پنهنجي ايندڙ نسلن لاءِ قدرت جو فيصلو سمجهي قبولي ورتو آهي؟ ڀوتارڪي ڪلچر سبب تڪليفون ڀوڳيندڙ ماڻهو غوثپور جو هجي يا مٺيءَ جو، ٺٽي جو هجي يا ڪراچيءَ جو، هو موسم ته نٿو بدلائي سگهي پر ڇا اهو ڏهاڪن کان جاري ڀوتارڪي راڄ کي مٽائي نٿو سگهي؟ پر اهو تڏهن ٿيندو، جڏهن سنڌ واسي پنهنجي گڏيل فهم سان پنهنجي گڏيل سگهه استعمال ڪندا ته پوءِ اهو ڀوتارڪو راڄ اچي پَٽ پوندو ۽ جنهن مهل سنڌ واسي پنهنجي ٻولي، پنهنجن وسيلن، جي مالڪي ڪندي پنهنجا بنيادي حق گهرڻ لاءِ ميدان ۾ آيا ته پوءِ ”سور نه رهندا ساڳيا“.آئون سمجهان ٿو ته رڳو ڏک سور پٽڻ ۽ ان تي ماتم ڪرڻ بدران انهن ڏکن، سورن جو درمان ڪرڻ کپي، علاج ڪرڻ کپي، حل ڪڍڻ کپي ۽ اهو علاج، اهو حل ڪنهن ٻئي ماڻهوءَ يا قوت وٽ ناهي، بلڪه اهو حل ۽ علاج سنڌ جي ماڻهن جي پنهنجي گڏيل قوت ۾ آهي. منهنجو خواب آهي ته سنڌ جي گڏيل فهم جي علامت شاهه عبداللطيف ڀٽائي وٽ ڪنهن هڪ ڏينهن لکين سنڌ واسي اچي گڏ ٿي پنهنجو پاڻ کي به ۽ ڀوتارڪي راڄ جي حامين کي اهو نياپو ڏين ته سنڌ واسي اهو فرسوده ۽ ڏاڍ تي جڙيل نظام بدلائڻ چاهين ٿا ۽ هو ائين ڪرڻ جو جذبو ۽ سگهه به رکن ٿا.

خميس 2 جون 2011ع