18. گل جي اڪيلائي
”۽ گلن جي وچ ۾ هڪ ڇٽي هجي ۽ ڇٽيءَ هيٺان هڪ سهِڻ ڇوڪري ويٺي هجي؟“ دلال تصورير کي مڪمل ڪيو، ”مسٽر! توکي جڳهه تلاش ڪرڻ بجاءِ پنهنجي عقل جو ويمو ڪرائڻ گهرجي.“
”ماڻهو سمجهه ڀريو ٿو لڳي.“ مون مسواڙي جاين جي دلال ڏانهن تعريفي نظرن سان ڏسندي سوچيو.
دلال منهنجي ويجهو اچي آهستگيءَ سان پڇيو، ”مسواڙ ڇا ڏيندين؟“
”پنجويهه روپيا-“
”پنجويهه روپيا!“ دلال زور سان رڙڪ ئي، ”پنجويهن روپين ۾ فقط ڇٻر ملي سگهي ٿي، جڳهه نه-“
مون چيو، ”مون توکي جڳهه ڏيکارڻ لاءِ ٽي روپيا ڏئي ڇڏيا آهن- اها ڳاهه توکي جڳهه ڏيکارڻ کان اڳ ٻڌائڻ گهربي هئي – هاڻي شرافت سان هلي جڳهه ڏيکار.“
دلالن ٽن روپين جي رسيءَ سان ٻڌجي خاموشيءَ سان هلڻ لڳو، مون سوچيو، هر شخص جي ڳچيءَ ۾ هڪ رسي هوندي آ، ٽن روپين واري يا ٽن سون واري، ٽن هزارن واري يا ٽن لکن واري – پر رسي هر هڪ جي ڳچيءَ ۾ هوندي آ- هونءَ ته مون کي به پنهنجي ڳچيءَ لاءِ هڪ رسيءَ جي ضرورت هئي، پر روپين واري نه، ڦاسيءَ واري، ڇو ته مون مرڻ جو فيصلو ڪري ڇڏيو هو.
هلندي هلندي منهنجي دل مون کان پڇيو، ”جڏهن تون مرڻ جو فيصلو ڪري ئي چڪو آن ته پوءِ جڳهه جي ڪهڙي ضرورت آ؟“
مون پنهنجيءَ دل کي چيو، ”تون وچ م نه ڳالهاءِ، تنهنجي ڪري مان هن حال ۾ پهتو آهيان – تو ڪارڻ ئي مون هڪ غلط عورت سان محبت ڪئي، پنهنجي لاءِ غلط ڌنڌ اختيار ڪيم، دوستن جي چونڊ غلط ڪيم، سڄي عمر غلطيون ڪندو رهيس. هاڻي تون منهنجي ۽ منهنجي موت جي وچ ۾ ڳالهائڻ واري ڪير آهين-؟“
”مان ڪٿي ٿي وچ ۾ ڳالهايان!“ دل چيو، ”پر مان ته انتهائي ادب سان اهو پڇڻ ٿي گهران ته آخر جڏهن مرڻو ئي اهي ته پوءِ جڳهه ڳولڻ جي ڪهڙي ضرورت؟ ڇو نه ڪو وڻ ڳولجي، ڪو درياهه، ڍنڍ يا ريل جو ڦرندڙ ڦيٿو، يا ڪا زهر ذري-!“
”تون ڪا ڀوري آن!“ مون دل کي چيو، ”تون ته مون کي اڄ تائين سمجهي نه سگهي آن.....
مون جهڙو ماڻهو هڪ عام ۽ سستي قسم جو موت ڪيئن ٿو مري سگهي؟ مان بهارن ۾ مرڻ ٿو چاهيان – هڪ خوبصورت ڪمرو، ليمپ شيڊ جي هلڪي هلڪي سونهري روشنيءَ ۾، منهنجي هٿن ۾ آخري جام.... ڇت جي پکي جي هُڪ ۾ ٽنگيل ريشمي ڏور ۾ لڏندڙ منهنجو جسم - ۽ دريءَ کان ٻاهر خوبصورت لان، لان ۾ سائي سائي ڇٻر، ڇٻر جي پاسن کان گل ۽ اس ۾ ڇٽيءَ هيٺان ويٺل سهڻي ڇوڪري.... پوءِ اها پاڙييسريءَ جي زال ئي ڇو نه هجي.“
”رات جو اُس وري ڪٿان ايندي، ۽ اها سهڻي ڇوڪري، رات جي وقت کليل ڇٽيءَ هيٺان ڇو ويٺي تنهنجي لاءِ ڪنبندي؟“ دل پڇيو.
”ته پوءِ مان ڏينهن جو ڦاهو کائيندس – پر هاڻ تون شٽ اپ ٿي وڃ“ مون دل کي دڙڪو ڏنو. دل چپ ٿي وئي – سامهون هڪ جڳهه به اچي وئي، سٺي جڳهه هئي – هڪ ڦرندڙ ڏاڪڻ چڙهڻ کان پوءِ پهرين ماڙ تي هڪ ڪمرو هو – بيحد خوبصورت ڪمرو – هر هڪ ڇت جو رنگ ٻيو هو – نارنگي، پيلو، ناسي، وارڊ روب، نيري پوٿر وارو، نجارو، ان سان لڳ هڪ ٻيو ڪمرو به هو – ڀتيون پيلي، گلابي، واڱڻائي ۽ چاڪليٽي رنگ جون هيون – انهيءَ ڪمري جي هڪ پاسي بار ٺهيل هئي – ان سان لڳ هڪ ٻيو ڪمرو هو، جنهن ۾ ٻه پلنگ هئا. هڪ منهنجي لاءِ ۽ ٻيو منهنجي زال جي لاءِ، ٻه ديوارن ۾ لڳل آئينا به هئا – پهريان ٻه سال عشق ڪرڻ لاءِ ۽ پوءِ سڄي عمر ويچار ڪڍڻ لاءِ – مون فرش تي ابتي ٿيل بوٽ، ڪني پيٽي ڪوٽ ۽ ٻار جي.... جو تصور ڪيو – اهو تصور ايڏو ته خوبصورت هو جو تڪڙ ۾ غسلخاني جو در کولي ان ۾ گهڙي ويس.
غلسخانو ڏاڍو وڏو ۽ خوبصورت هو، فرش ۽ ديوارن تي بهترين ٽائيلس لڳل، سائي رنگ جي واش بيسن ۽ ساڳي رنگ جو باٿ ٽب، سامهون دريءَ مان هيٺين ماڙ جو ورانڊو، ۽ ورانڊي کان ٻاهر لان نظر اچي رهيو هو، جنهن ۾ سائي سائي ڇٻر جي پاسن کان گل ٽڙيل هئا، جنهن جي ڀرسان ستن رنگن واري اس جي ڇٽيءَ هيٺان هڪ سهڻي ڇوڪري دنيا جو عظيم ادب، يعني هڪ جاسوسي ناول پڙهي رهي هئي، مون خوش ٿي چيو، ”واهه واهه! ڦاهو پائڻ لاءِ ڪيڏو سٺو هنڌ آ-“ پوءِ مون هڪدم پوئتي منهن ورائي دلال کان پڇيو، ”مسواڙ گهڻي ٿيندي؟“
”چار سئو روپيا“
”بيوقوف!“ مون توائيءَ مان چيو، ”مون توکي پنجويهه روپين واري جڳهه ڏيکارڻ لاءِ چيو هو. دلال مون کي ڪجهه چوڻ بدران ڏاڪڻ تان هيٺ لهڻ لڳو.
ٻي جڳهه جيڪا دلال مون کي ڏيکاري، اها به ٺاهوڪي هئي، پهرين جاءِ جهڙي ڳالهه منجهس نه هئي، پر ديوارن جو رنگ صاف سٿرو هو، ڪمرا فقط ٻه هئا، پر ٻنهي جا در هڪ ئي غسلخاني ۾ کليا ٿي. هڪ پاسي رڌڻو هو ۽ ڌرڻي کان ٻاهر ورانڊو ۽ ان جي اڳيان اڱڻ ۾ ڇٻر.
”هن ۾ گل ڪاٿي هن؟“ مون دلال کان پڇيو.
”گل تون پاڻ پوکي سگهين ٿو؟ هن چيو، ”اس واري ڇٽي پاڻ خريد ڪري سگهين ٿو ۽ ڇٽيءَ هيٺان ڪنهن سهڻي ڇوڪري بجاءِ پنهنجي زال کي وهاري سگهين ٿو.“
”گل پوکڻ لاءِمون وٽ وقت ڪونهي،“ مون چيو، ”اس واري ڇٽيءَ لاءِ مون وٽ پئسا ڪونهن، ۽ زال؟ يار! جيڪڏهن مون کي زال هجي ها ته مان جڳهه ڳوليان ها؟ ڪو رڌڻو نه وڇي ڳوليان ها؟ پر خير، جنهن ڪم لاءِ مون کي جڳهه گهرجي، انهيءَ لاءِ هيءَبه ٺيڪ آهي، مان گلن جي هڪ ڪونڊي رکي ڇڏيندس، ڪونڊيءَ جي مٿان اس واري ڇٽگھيءَ بدران پنهنجي ڪاري، ميري مينهن واري ڇٽي رکي ڇڏيندس، ۽ ان جي هيٺان هڪ سهڻي ڇوڪريءَ جو تصور به ڪري ڇڏيندس. پر هن جي مسواڙ ڇا ٿيندي.“
”اڍائي سئو روپيا-“
”بيوقوف!“ اڍائي سون واري جڳهه ڇو ٿو ڏيکارين؟ مون کي بس پنجويهن روپين واري جڳهه کپي.“
دلال منهنجي ڳالهه جو ڪوبه جواب نه ڏنو – چپ ڪري جڳهه کان ٻاهرن نڪتو.
ٽين جڳهه جيڪا مون ڏٺي، انهيءَ ۾ سڀ کان پهرين غلسخانو ٿي آيو – پوءِ ڏاڪڻ چڙهڻ کان پوءِ هڪ ڪمرو ٿي آيو- ڪمري سان لڳ رڌڻو به هو، جيتوڻيڪ هئڻ غسلخانو گهربو هو، جڏهن مون انهيءَ سلسلي ۾ دلال کان پڇيو ته هن چيو، هن علائقي ۾ جيڪي به گهر آهن، تن ۾ ڪمري سان گڏ رڌڻو آهي، جڏهن ته غلسخانو ڏاڪڻ ۾ آ.“
”اهو ڇو؟“
”اهو ان لاءِ ته جيئن عورت رڌڻي منجهان هر وقت پنهنجي مڙس تي نظر رکي سگهي- ڏس هن رڌڻي جي ڀرسان وارو ڪمرو، هيٺ وڃڻ واري ڏاڪڻ ۽ ڏاڪڻ جي سامهون غلسخاني تائين سڀ ڪجهه نظر اچي رهيو آ.“
مون چيو، ”خير ٿيو، مون ڪڏهن ڪائي زال نه پالي آ، ان ڪري مان ڪنهن جي نظرداريءَ کان نٿو ڊڄان. رهيو غسلخاني جو پري هئڻ جو سوال، ته مون کي ڇا هي، مان غلسخاني کي رڌڻو ۽ رڌني کي غسلخانو ڪري استعمال ڪندس، مون کي ته ٻئي هڪ جهڙا ٿا ٺهيل نظر اچن.
دلال منهنجي عقل جو داد ڏيندي چيو، ”اهو تون ڄاڻ ۽ مالڪ، جيڪڏهن توکي هيءَ جڳهه پسند آهي ته ڪڍ سئو روپيا!“
”سئو روپيا؟ مون رڙ ڪري چيو، ”ڇا جو سئو روپيا!!“
”سئو روپيا هن جي ماهوار مسواڙ ٿيندي.“
”منهجا ڀاءُ! مون هٿ ٻڌي دلال کي چيو، ”مون توکي فقط پنجويهن روپين واري جڳهه ڏيکارڻ لاءِ چيو آ - ۽ تون آن جو سون جي ڳالهه ڪندي ٿڪجين ئي نٿو.“
دلال چيو، ”منهنجو ڪم ته توهان کي جڳهه ڏيکارڻ آ، ڪهڙي خبر توکي ڪهڙي جڳهه پسند اچي وڃي. هتي مون اڪثر ماڻهن کي ڏٺو آ، جيڪي پنجويهن رپين جي جاءِ لاءِ ايندا آهن ۽ چئن سون واري وٺي ڇڏيندا آهن، ڪي وري اهڙا ماڻهو به ڏٺا اٿم، جيڪي چئن سون واري جڳهه لاءِ ايندا آهن ۽ پنجويهن روپين واريءَ ۾ بس ڪري ويهي رهندا آهن، گراهڪن جي ڪا به خبر ئي نٿي پوي!!“
هاڻي دلال جنهن بلڊنگ ۾ مون کي وٺي ويو، اها پنج ماڙ ۽ جهاز جي شڪل جهڙي هئي - ۽ سنسد ڇت تي ڪنڪريٽ جو جهاز ٺهيل هو، جنهن تي لکيل هو، ”ايس. ايس ماتمارام ملتاني“ دلال چيو، ”هن بلڊنگ اندر گوشت کائڻ جي منع آهي، بصر کائڻ منع آهي، شراب پيئڻ منع آهي.“
”پوءِ ته هتي زال سان گڏ رهڻ به منع هوندو!“ مون پڇيو.
دلال حيرت منجهان مون ڏانهن ڏسڻ لڳو.
مون وري چيو، ”پوءِ ته هتي سوچڻ به منع هوندو، زور سان ٽهڪ ڏيڻ به منع هوندو، هنڌ تي ابتو ليٽي سگريٽ پيئڻ به منع هوندو، ڪلهي تي ٽوال رکي ۽ دروازي تي بيهي ڏاڪڻ تان لهندڙ ڪنهن سهڻي عورت کي ڏسڻ به منع هوندو!! مسٽر! مان جڳهه ڏسڻ آيو آهيان ونوبا ٻائيءَ جي آشرم ۾ داخلا وٺڻ نه آيو آهيان!“ اهو چئي مان جڳهه منجهان ٻاهرنڪري ويس. دلال شرم منجهان ڪنڌ جهڪائي منهنجي پويان هليو آيو.
هاڻي دلال مون کي جنهن جڳهه ۾ وٺي ويو، اها واقعي پنجويهن روپين واري ٿي لڳي، نه لان، نه ڇٻر، نه گل، چوٿين ماڙ تي ڪمرو هو، درين تي لوهه جون ٿلهيون شيخن لڳل هوين، جيئن جڳهه جي مالڪ جي تقاضائن کان پريشان ٿي مسواڙ.... کان ٽپو ڏئي نه سگهي – ڀتين تي ٽيهه سال اڳ جو چونو لڳل هو، جيڪو هاڻ ڪاراڻ ۾ بدلجي رهيو هو. ڇت جي ڪارن ڄارن جي وچ ۾ بجلي جو هڪ پراڻو پکو لڙڪي رهيو هو. مون به پنهنجي تصور ۾ قبول ڪري ورتو ته ٺيڪ آ، لان نه سهي، گل نه سهي، سهني ڇوڪري نه سهي، هن ڪمري ۾ پکي جو هُڪ ته آهي، جنهنس ان لڙڪي ڦاهو ته پائي ٿو سگهجي!
”پر غسلخانو ڪٿي آ؟“
”هو لڳ آ،“ دلال هڪ ڪنڊ واري در ڏانهن اشارو ڪيو.
مان تڪڙ ۾ غسلخاني ۾ گهڙي ويس، غلخاني ۾ وڏين وڏين اکين واري هڪ ٿلهي متاري عورت ذبح ٿيل ڪڪڙ جا پر پٽي رهي هئي.، مون کي ڏسندي ئي هن واڇون ڦاڙي کلي ڏنو -۽ جڏهن سندس ٿلهن چپن واريون ارڙهن انچ ويڪريون واڇون پوريءَ طرح کليون ته مون کي ان ۾ پان جي پڪ ۾ رنڱيل ڏند ڏاڍا خطرناڪ لڳا. مان ڇرڪي موٽڻ وارو ئي هوس، جو هن ڪافر ادا پنهنجي جبل جيڏو پولهه لوڏيندي چيو، ”تون نئون مسواڙي ٿو لڳين؟“
”لڳان ٿو يا نه، پر مان اهو معلوم ڪرڻ جي ڪوشش ٿو ڪيان ته هيءُ غسلخانو ڪنهن جو آ؟ منهنجو يا تنهنجو؟“
”تنهنجو به ۽ منهنجو به،“ هن اهڙي ادا سان چيو، ڄڻ منهنجي ۽ هن جي زندگيءَ ڀر لاءِ مائٽي پڪي ٿي وئي هئي. مون ڊڄي هڪ وک پوئتي کنئي ته هوءَ هڪ وک اڳتي وڌي آئي، ”تون هلي آ، فڪر نه ڪر، گڏجي سڏجي گذارو ڪري وٺنداسين.“ اهو چڇئي هوءَمون ڏانهن ڏسي مرڪي پئي. مان تڪڙ ۾ دروازي تائين پهچي ويس، هن ڪڪڙ جو آخري کنڀ زور سان پٽي ورتو ۽ ان سان پنهنجا ڏند صاف ڪندي چيائين، ”هاڻي پنجاهه روپين ۾ مالڪ ڌار غسلخانو ته ڏئي نٿو سگهي!“
مون بلڊنگ کان ٻاهر اچي دلال کي چيو، ”جيڪڏهن تون مون کي پنجويهن روپين واري جڳهه نٿو ڏيکاري سگهين ته تڪڙ ۾ منهنجا ٽي روپيا واپس ڪڍ!“
دلال چيو، ”شريفن جي پاڙي ۾ ته پنجويهن روپين واري جاءِ ملڻ جو سوال ئي پيدا نٿو ٿئي – ها، جيڪڏهن تون گندي وستيءَ ۾ رهڻ لاءِ تيار هجين ته مان توکي پنجويهن روپين واري جڳهه ڏيکاري سگهان ٿو....“
”هل هل، جڳهه ڏيکار، ڳياڙي نه هڻ!“
هو مون کي گندي وستيءَ ۾ وٺي هليو – جيڪو شهر جو سڀ کان گندو علائقو هو – جتي شهر جا نهايت غريب ماڻهو رهندا هئا، جتي سوڙهيون گهٽيون هيون، غلاظت جا ڍير هئا، کليل ڪسيون هيون....
ڪنڊ تي دلال گندي وستيءَ جي دلال سان وڃي ڪجهه ڳالهايو – پوءِ هو ٻئي مون وٽ آيا، ۽ مون واري دلال مون کي چيو، ”هي چوي ٿو ته هن وستيءَ ۾ پنجويهن روپين واري جاءِ ڪانهي.“
”تڏهن گهڻي مسواڙ واري آ؟“
”سورهن روپين واري جڳهه آهي.“
”اها ئي ڏيکاريو.“
”سورهين واريون جايون به خالي ڪونهن – ها، باقي هڪڙي آهي، پر اها تنهنجي لائق ڪانهي.“
”منهنجي لائق ڇو ناهي؟ مون گندي وستيءَ جي دلال ڏانهن ڏسندي چيو.
گندي وستيءَ جي دلال کاڏي کنهندي چيو، ”صاحب! انهيءَ ڪوٺڙيءَ جو مسواڙي ڪالهه مري ويو.“
”ڏاڍو سٺو، ڪوٺڙي ته خالي ٿي وئي.“
”ها، خالي ته ٿي وئي صاحب! هن پنهنجي ٺونٺ کي کنهندي چيو، ”پر اهو مسواڙي اسان وانگي ئي گڀريب (غريب) مزور هيو، ۽ چوڙين جي ڪارکاني (ڪارخاني) ۾ مزوري ڪندو هو!“
”مزور هو ته ڇا ٿيو! آخر هو چوڙيون ٺاهيندو هو، چوريون ته نه ڪندو هو؟“
”نه صاحب! اها ڳالهه ناهي، ”هن پنهنجي چيلهه کي کنهندي چيو، ”اهو چوڙيون ٺاهڻ وارو ڌنوڻ ڌنوندي ڌنوندي ۽ گرم واري ڦڪيندي بيمار ٿي پيو هو.“
”پوءِ ڇا ٿي پيو! هرڪو بيمار ٿيندو آ ۽ ڪنهن نه ڪنهن سبب ڪري ضرور بيمار ٿيندو آ – ڀل واري ڦڪيندي يا گهڻو کاڌو کائڻ ڪري.“
”تو سمجهو ڪونه صاحب!“ هن پنهنجي ڄنگهه کي کنهندي چيو، ”اصل ڳالهه هيءَ آهي ته کيس بخار ٿي پيو هو – جنهن کي توهان سلهه چوندا آهيو، ۽ هو انهيءَ ڪوٺڙيءَ ۾ پنج سال بيمار رهيو، پر ڪم ڪندو رهيو ۽ زندگي لاءِ وڙهندو رهيو – ڇو ته کيس چار ٻار هئا ۽ زال هئس، جڏهن هو مري ويو ته سندس زال ۽ ٻار اها ڪوٺڙي خالي ڪري ويا – ڇو ته هو سورنهن روپيا مسواڙ ڏئي نٿي سگهيا، هو شهر ان ٻهر جهوپڙين ڏانهن هليا ويا، جتي سرون ڍوئڻ وارا مزور رهندا آهن، ان ڪري ٿو مان چوان ته اها ڪوٺڙي خالي ته آهي پر تنهنجي لائق ناهي.“
ننڍڙي ڪوٺڙي هئي – اونداهيون ڀتيون، چيڪندڙ در، زنگ لڳل ڪنڍو، زنگ لڳل درجون شيخون ۽ لوهي شيخن واري در جي ٻاهران ڀڳل ٽٽل سرن واري ڪسي..... مون ٻاهران نظرون هٽائي وري اندر ڏٺو ته هڪ ڪنڊ ۾ پاڻيءَ جو نلڪو نظر آيو، جنهن جي منهن ۾ ميريون اڳڙيون پيل هوين ۽ انهن اڳڙين جي پڇاڙڪي سري کان پاڻي ٽپ – ٽپ ڪري ساوڪ جهڙي فرش تي پئجي رهيو هو – ائين، ڄڻ ڦٽ منجهان رت ٽمندو هجي.... ان کان پوءِم ون کي هڪ ڪنڊ ۾ هڪ ٺڪر جي ڪونڊي نظر آئي، جنهن ۾ گلاب جي شاخ تي فقط هڪڙو گل هو، تمام وڏو ڳاڙهو گل....
”هي ڇا هي؟“
گندي وستيءَ جو دلال پنهنجا پيلا ڏند ڪڍي کليو ۽ چيائين، ”هي تنهن جي لاءِ آ صاحب!“
”منهنجي لاءِ!“ مون حيرت منجهان پڇيو.
”ها صاحب!“ دلال چيو، ”مرڻ گهڙيءَ ويل مرڻ واري چيو هو،جيڪو به منهنجي جاءِ تي هن ڪوٺڙيءَ ۾ اچي، ان کي هيءَ ڪونڊي ڏجو، ۽ چئجوس روز هن کي پاڻي ڏي، جيئن گلاب جو هيءُ ٻوٽو سائو رهي، بس سائين، چرياڻ هو.“
اوچتو منهنجي جسم مان سيسراٽ نڪري، مون کي ڏڪندو ڇڏي ويو. مان هنن اونداهين ڀتين ۾ رکيل انهيءَ گلاب جي گل ڏانهن ڏسندو رهيس. چئني پاسي گهٽ ۽ نااميدي، ۽ هيءُ اڪيلو گل – ڪوريئڙن جا لڙڪندڙ ڄار، زنگ لڳل لوهي شيخن جي اندر هيءُ اڪيلو گل.... انسان جي دل ۾ اسرندڙ ۽ انسان جي حوصلي، بهادريءَ ۽ عظمت جيان منهن کڻي بيٺل- فطرت تي کلندڙ، ۽ موت سان وڙهندڙ.... پر هيءُ گل سڙي ويندو، هڪ ڏينهن رک ٿي ويندو. مون سوچيو، هن ڪوٺڙيءَ جي گهٽ سندس سمورو رنگ ۽ روپ ڦري وٺندي، هن کي ڪوريئڙي جا ڄار ورائي ويندا ۽ هيءُ گل ڪومائجي ويندو، جيئن هو چوڙين وارو مزور ڪومائجي ويو! پر هيءُ گل زنده رهندو! ۽ روز لکين ڪروڙين ماڻهن جي دلين ۾ اسرندو – جيڪي چوڙيون ٺاهيندا آهن ۽ سر تي سر ائين رکندا آهن، جيئن محبت ڪرڻ وارو انسان چميءَ مٿان چمي رکندو آ- هي گل روزانو انهن انسانن جي دلين ۾ اسرندو، ۽ زندگي ۽ ان جي مسلسل جدوجهد جو اتساهه جڳائيندو! هيءُ گل ڪڏهن به نه ڪومائبو!
مون اهائي ڪوٺڙي مسواڙ تي وٺي ڇڏي ۽ انهيءَ ڏينهن کان اتي رهندو آهيان!!