26. مون کي روشني گهرجي
يعني ايتري محبت، ايتري نفرت، ايترو حسد، ايترو ساڙ، ايتري شرافت ۽ جڏهن شرافت ۽ جيٽڪر ۾ اچي وڃن ته هميشه فتح کيسي جي ٿيندي آهي. ٻه ٽي مهينا ٽيڪسي مالڪ سروجنيءَ جي مڙس جي مدد ڪئي، آخر هن به هٿ ڪڍي ورتو. هن جي شرافت جي ڪوٽا به ختم ٿي چڪي هئي.
اها ته هن گهر جي خوش قسمتي هئي جو سروجنيءَ کي هڪ سيٺ جي دوڪان تي سيلز گرل جي نوڪري ملي وئي. سروجني مڊل پاس هئي ۽ ٻه ٻار ٿي وڃڻ جي باوجود نهايت خوبصورت هئي. سيٺ هڪ نظر ڏسندي ئي هن کي وڪري تي رکي ڇڏيو هو. پر پگهار صرف اڍائي سو مقرر ڪيائين. ڪٿي پنج سو ڪٿي اڍائي سو پر پوءِ به هن خرچ اڌ ڪري ڇڏيو هو، ۽ ڪرائي جي هڪ تنگ جاءِ ۾ زندگي گذاري رهي هئي. دونهون ڪري مڇر ڊوڙايا ويندا هئا. پر بليڪ آئوٽ جي تاريخ ۾ اهو به مشڪل هو. باهه ٻارڻ سان روشني ديوارن کان ٻاهر ٿي ويئي. هوءَ بليڪ آئوٽ ۾ ڪيئن ماني پچائيندي؟ هوءَ ڪنڌ جهڪائي سوچيندي رهي.
رستي ۾ ماڻهو لهندا ويا. آخر هڪ هوءَ ۽ ٽي مرد وڃي بچيا هئا. پنهنجي پنهنجي سوچن ۾ گم اڳئين اسٽاپ تي اهي به لهي ويا، هاڻ هوءَ اڪيلي خوفزده ڊنل ڊنل ويٺي هئي. چارئي پاسا خاموشي هئي. هن کي ايئن محسوس ٿيو ڄڻ هوءَ اڪيلي ڪنهن ٻي منزل ڏانهن سفر ڪري رهي آهي.
هڪ جهٽڪي سان بس بيهي رهي. سانتا ڪروز جو اسٽاپ اچي ويو هو. هوءَ لهي پئي، اهو سوچيندي تيز تيز وکون کڻڻ لڳي ته ڪنهن طرح هوءَ سب وي تائين پهچي وڃي پوءِ ته هوءَ آسانيءَ سان گهر پهچي ويندي ۽ سک جو ساهه کڻي سگهي ٿي. پر اهو اڃا گهڻو پري هو - ۽ اوچتو خطري جو سائرن وڄڻ لڳو.
هوءَ گنجان علائقي ۾ اڃا اڌ رستي ۾ ئي هئي ته توپن جي ڇٽڻ ۽ جيٽ جهازن جو آواز اچڻ لڳو. ڇا جهاز شهر تائين پهچي ويا؟ ضرور ڪو خطرو آهي هاڻي هوءَ ايترو ته ڄاڻي چڪي هئي ته جنهن مهل به خطرو هوندو آهي ريڊيو يڪدم بند ٿي ويندو آهي، ۽ ان وقت آس پاس مان ايندڙ ريڊيو جو آواز بند ٿي چڪو هو. هن اخبار ۾ به پڙهيو هو ۽ تصوير ڇپيل به ڏٺي هئي ته خطري جي وقت ڪنهن خندق ۾ پناهه وٺڻ گهرجي يا ڪنهن ڪمري ۾ ڪيئن ليٽڻ گهرجي. پر ان وقت نه ڪا خندق موجود هئي، ۽ نه وري پنهنجو گهر – اهو به اڃا تمام پري هو. ها گهڻو پري....
سائرن جو آواز وڌندو ٿي ويو. گڏوگڏاينٽي ايئر ڪرافٽ توپن جو آواز به ٻڌندو پي ويو. هن جي دل تيز ڌڙڪڻ لڳي، ۽ ڄنگهون ڪنبڻ لڳس. هن کي لڳو ڄٺڻ هوءَ اتي ڪٿي ڪري پوندي. اوچتو هن پنهنجي ويجهو هڪ بنگلي جو گيٽ ٿورو کليل ڏٺو. غير شعوري طور بغير سوچي سمجهي هوءَ گيٽ اندر هلي وئي. چند ڏاڪڻيون چڙهڻ کان پوءِ هوءَ اڌ کليل دروازي تي پهچي وئي دروازي کان اندر بلڪل اوندهه هئي.
چند منٽ هوءَ چپ چاپ سهڪندي رهي. جڏهن هن جون اکيون اوندهه ۾ ڪجهه ڏسڻ لڳيون. تڏهن هن ڏٺو ته اڌ کليل دريءَ وٽ ڪو شخص ٻاهر ڏسي رهيو هو. هن جي دل ۾ آيو ته فورن ڀڄي وڃي پر هاڻ هن جي ٽنگن ۾ ست نه هو، هوءَ جتي بيٺي هئي اتي بيٺي رهي. اهو ماڻهو دريءَ کان هڪ پاسي هٽي ڪري سگريٽ کي سوٽو هڻي، وري دريءَ تي اچي ٿي بيٺو.
اوندهه هئڻ ڪري هوءَ هن کي چڱي طرح ڏسي نه پي سگهي. پوءِ هو بيٺي بيٺي دروازي ڏانهن وڌڻ لڳو، ۽ سروجني جي وار وار مان خطري جون گهنٽيون وڄڻ لڳيون. هن ڪيڏي نه غلطي ڪئي، هن واپس ورڻ پي چاهيو پر هن شخص جون ٻانهون هن جي چيلهه کي وڪوڙي چڪيون هيون. سروجني ڇڏائڻ چاهيو ۽ رڙيون ڪرڻ چاهيون پر بليڪ آئوٽ ۾ ڪير هو هن جي مدد ڪرڻ وارو! ان شخص سروجني جي وات تي هٿ ڏنو ۽ اندر کڻي وي. اندر ٻئي ڪمري ۾ بلڪل اوندهه هئي ۽ اها اوندهه زور زور سان ساهه کڻي رهي هئي، ۽ هوءَ انهي وحشيءَ کان ڇڏائي ڀڄڻ جي ڪوشش ڪري رهي هئي. پر هن جي ڪوشش بيڪار هئي، آهستي آهستي هن جي قوت ختم ٿيندي وئي، ۽ اوندهه هڪ خطرناڪ جانور جيان کيس چئني پاسن کان گهيري چڪي هئي.
هاڻ سروجني ان شخص جي ڊرائنگ روم ۾ ويٺي سڏڪي رهي هئي، ۽ اهو شخص ان جي سامهون چپ چاپ ويٺو گريٽ کي سوٽا هڻي رهيو هو. ايتري ۾ خطري ٽري وڃڻ جو سائرن وڄڻ لڳو، پر سروجني جا سڏڪا گهٽ ٿيڻ جو نالو ئي نه وٺي رهيا هئا. چند منٽ خاموشيءَ سان اهو شخص سگريٽ پيئندو رهيو ۽ پوءِ هن پنهنجي ويجهو بلب جو بٽڻ دٻايو، جنهن سان زيرو جو بلب ڪمري ۾ هلڪي روشني ڪرڻ لڳو.
۽ ان هلڪي روشنيءَ ۾ انهن ٻنهي هڪٻئي کي سڃاڻي ورتو، اهو شخص هن جو سيٺ هو. ان دوڪان جو ملاڪ جتي سروجني سيلز گرل جو ڪم ڪندي هئي.
”او تون؟ سروجني!“ ۽ هن جو وات ڦاٽي ويو ۽ پوءِ خوف کان يڪدم سروجنيءَ جي پيرن تي ڪري پيو.
”ڪنهن کي به نه ٻڌائجان، نه ڄاڻ مون کي ڇا ٿي ويو هو، مون اوندهه ۾ توکي سڃاتو ڪونه اگر سڃاڻي وٺان ها ته... خدا جي واسطي مون کي معاف ڪري ڇڏ. مان تنهنجي پگهار ٽي سو...چار سو... ڪري ڇڏيندس، توکي زيور به وٺي ڏيندس، توکي جيڪو ڪجهه گهرجي وٺي ڏيندس... ٻڌاءِ ٻيو به توکي ڪجهه گهر.....؟“ سروجني صوفي تان اٿي ۽ ٿاٻڙجندي در ڏانهن وڃڻ لڳي، ۽ در تي بيهي سڏڪندي چوڻ لڳي:
”مون کي روشني گهرجي..... مون کي روشني گهرجي.....؟