28. اجنبي اکيون
مان هن جي دڪان تي هڪ بشرٽ سبرائڻ لاءِ ويو هوس،“ڪولون “ ۾ هن جي ڪپڙي جو تمام وڏو دڪان هو. ٻاهر بورڊ لڳل هو، جنهن تي لکيل هو ”هتي ڪپڙن جو جوڙو چوويهن ڪلاڪن ۾ تيار ڪيو وڃي ٿو “ ۽ ان بورڊ ئي مون کي دڪان اندو وڃڻ تي مائل ڪيو، هڪ ته اهو سبب هو ۽ ٻيو سبب ان جو نالو هو جيڪو دڪان جي ٻاهران لڳل بورڊ تي وڏن، وڏ، اکرن ۾ لکيل هو ” پروپرائيٽر، بي ڊي اسراڻي،” هو بي ڊي اسراڻي هو ۽ مان ڊي اسراڻي، نالن جي هڪ جهڙائي به مون کي ان دڪان ۾ وڃڻ تي مجبور ڪيو. هو ٿيري لين جو اوچو وڳو اوڍيو، وات ۾ سگار، هٿن ۾ هيرن جون منڊيون، سگار مان وڏا وڏا سوٽا هڻندو پنهنجي شاهي دڪان ۾ هيڏانهن کان هوڏانهن گهمي رهيو هو. پهريان ته هن منهنجو ڪو به خيال ڪونه ڪيو پر آرڊر وٺڻ وقت جڏهن هن منهنجو نالو پڇيو ته هڪدم حيران ٿي ويو،ڇو ته اسان ٻئي سنڌي هئاسين سو به هڪ ذات وارا ۽ هي هانگ ڪانگ هو يعني وطن کان ايڏو ڏور. چند منٽن ۾ ئي اسان ٻئي هڪ ٻئي سان ايترو ته گهراٿي ويا سين جو ڄڻ ته سالن کان هڪ ٻئي جا واقف هجون. هن مون کي پنهنجي گهر رات جي ماني جو دعوت ڏني جامون خوشيءَ سان قبول ڪئي پوءِ مون کيس پنهنجي هڪ تڪليف به ٻڌائي ته ”مان ڪينٿ هوٽل ۾ ترسسيل آهيان.هيءُ هڪ سستي قسم جو هوٽل هو مگر ايترو سستو به نه جو ڇوڪرين مهيا ڪرڻ جو ڌنڌو ٿيندو هجي. هڪ ڀيري جيئن ئي مان رات جو ٻي بجي ڌاران نائٽ ڪلب جو ڪيبرو ڏسي موٽيس ته خبر پئي ته ڪينٿ هوٽل جي اٺن ڏهن ڪمرن ۾ هڪ ئي وقت چوري ٿي وئي آهي ۽ بدنصيبي سان منهنجو ڪمرو به انهن ۾ شامل هو. منهنجا ٻئي سوٽ ڪيس چوري ٿي چڪا هئا ۽ هڪ ٽائيپ ڪرڻ جي مشين به پوليس جاچ ڪري رهي هئي ۽ ڪندي رهندي مگر مون کي ٻن ڏينهن بعد بمبئي واپس موٽڻو هو ڇو ته آبزرور جي ايڊيٽر ڪئبل ذريعي اهڙو پيغام مون ڏي موڪليو هو، جيئن ته هانگ ڪانگ ۾ منهنجو ڪم ختم ٿي چڪو هو تنهنڪري مون کي بمبئي واپس پهچي اتان وري هڪدم نيروبي وڃڻو هو.
”مون کي ڪجهه پئسا گهرجن“ مون بي ڊي اسراڻيءَ کي چيو مگر هاڻ ان جي عيوض مان صرف پنهنجو چيڪ ئي پيش ڪري سگهان ٿو، سو به هندستان جي بينڪ جو !
”گهڻا پئسا گهرجن“ هن مون کان پڇيو” پنج سو روپيا “ بس ! ها. بي ڊي اسراڻيءَ سڪون جو ساهه کنيو مون سان گڏجي هلو، مان هينئر ئي بينڪ مان پنهنجي ضمانت تي توهان کي چيڪ ڪئش ڪرائي ٿو ڏيان. هت اسان سنڌين جي هڪ بينڪ آهي” سي سنڌي مرڪنٽائيل“ جيڪا هڪ پنج ماڙ عمارت ۾ قائم آهي. بينڪ جي جڳهه به منهنجي آهي جنهن جي مون کي يارنهن هزار رپيا ماهوار مسواڙ به ملي ٿي ان کان علاوه آءُان بينڪ جو ڊائيڪٽر پڻ آهيان. پنج سو روپيا مون کي ڏياري هن چيو ته” توهان شام جو ڇهين وڳي ڌاران منهنجي دڪان تي اچجو،گهر هلڻ کان اڳ ٿو روگهمي ڦري وٺنداسين.”مان شام جو ٺيڪ ڇهين وڳي هن جي دڪان تي پهتم، هو به منهنجي ئي انتظار ۾ هو. دڪان تي نوڪرن کي ضروري هدايتون ڌيئي هو مون سان گڏ ٻاهر نڪتو، دڪان جي درتي بادامي رنگ جي هڪ مرسڊيز ڪار جون بريڪون تمام سٺيون هيون. جيئن ته هن جو منهن ننڍڙو هو مگر جسم ڏاڍو ڀريل ۽ مضبوط هيس خاص طور تي هن جا هٿ ڏاڍا مضبوط ۽ وارن سان ڀريل هئا انهيءَ خوبصورت وڳي ۾ هن جو جسم ڪنهن ڀولڙي جيان پئي لڳو.
هو رستي سان هلندي سيٽيون وڄائيندو،ڪنهن، خوبصورت چيني ڇوڪريءَ جي ڀرسان پهچي ڪار کي هڪدم آهستي ڪري هن کي چيني زبا ن۾ ڪجهه چئي ۽ پوءِ ٽهڪ ڏئي اڳتي پئي وڌيو. هن جي ڳالهائڻ مان اهو محسوس پئي ٿيو ته هو ڏاڍا گندا جملا ڳالهائي رهيو هو.
” شايد ڪنهن چيني ڇوڪريءَ کان اڃان تائين ڪامار ڪانه کاڌي اٿو“ مون کيس چيو. هتي ڪنهن کي طاقت آهي جو اسراڻيءَ تي هٿ کڻي، هي ءَ منهنجي گهٽي آهي“
”تنهنجي ڪيئن آهي؟“ ”هن گهٽيءَ جي سڀني غنڊن کي آءُ سڃاڻان. هتي منهنجا به جوا جا اڏا به هلندا آهن.ڏسندين؟””ها“ مون کيس چيو ٻاهران ڪراڪري جا دڪان ۽ اندران جوا جا اڏا ٻنهي جي وچ ۾ ڪاڪوس جو هڪ ڊگهو ڪمرو آ جتي به اڌيڙ عمر جا چيني ملازم ننڍا، ننڍا ٽوال کنيو در تي بيٺا هئا. هو اسراڻي کي سڃاڻندا هئا ان ڪري مون کي ڪاڪوس جي ٻئي طرف يعني جوا خاني ۾ وڃڻ لاءِ ڪنهن به رڪاوٽ جو منهن ڏسڻو ڪين پيو، مگر ٻين گراهڪن لاءِ مخصوص ڪوڊ ورڊ مقرر هئا ۽ انهيءَ جوا خاني ۾ اهو ئي، داخل ٿي پئي سگهيو جنهن کي انهن ڪوڊ ورڊ جي خبر هئي نه ته هر ڪو ڪاڪوس ۾ پنهنجي ضرورت پوري ڪري واپس پئي ٿيو. مان هر ڪم هڪ مخصوص انداز ۾ ڪندو آهيان“ بي ڊي اسراڻي پنهنجا جوا جا اڏا ڏيکاريندي مون کي چيو. بهترين سينگاريل،ڏهه ڪمرا، ٿلها بي آواز غاليچا،خاموش با ادب نوڪر،نازڪ صفت،جام پيش ڪندڙ چيني ڇوڪريون ۽ امير گراهڪ هتي هاءِ ڪلاس هلندي آهي ۽ صرف آڱرين جي ڳڻڻ جيترا گراهڪ جوا کيڏڻ هت ايندا آهن ۽ روز رات جو هتان مون کي اڍائي ٽي هزار رپيا حصو ملندو آهي، ٻاهر ڪراڪري جا دڪان به سٺو هلندا آهن. ” تمام سٺي جڳهه آهي“ مون هن کي چيو هتي ته خليفي هارون رشيد جيان تاڙي وڄائڻ تي دل ٿي ڪري. ”ڪير خليفو“ هن حيرت وچان مون ڏانهن ڏسندي پڇيو. ان وقت مون کي هن جون اکيون ڏاڍيون معصوم ۽ پياريون لڳيون. ”ڪجهه نه“ مون نٽائيندي کيس چيو ته ”منهنجو بمبئي ۾ هڪ دوست آهي اهو ياد اچي ويو، ڇو ته جڏهن به هو ڪاسٺي جڳهه ڏسندو آهي ته تاڙيون وڄائڻ لڳندو آهي. ”ڇا ته ٻالپڻو اٿس“ هن مون کي چيو ۽ سگار جو هڪ وڏو سوٽو هڻي دونهون منهنجي منهن ۾ هڻڻ لڳو” جوا کيڏندين“ هن پڇيو ”نه“ مون کيس جواب ڏنو، هو مون کي جوا خاني کان باهر وٺي آيو. ٻيو جوا خانو ڏيکاري هو مون هڪ! اسٽريٽ وٺي ويو، اتي به هن کي سڀ ماڻهو سڃاڻن پيا. ۽ انهن جي چهرن مان محسوس پئي ٿيو ته ڄڻ اهي هن کان ڊڄندا هجن! ” هتي منهنجو هڪ چنڊول خانو آهي“ اسراڻيءَ مون کي چيو ” ڇا اڃا تائين هتي چنڊول خانا موجود آهن؟“ مون کانئس پڇيو. هانگ ڪانگ ۾ ته آهن، او ڏانهن ٻڌو آهي ته ڪينهن، اسراڻي وات مان سگار ڪڍي اوڏانهن يعني ٻئي چين طرف اشارو ڪندي چيو. چنڊول خاني جو ماحول ڏاڍو وڻندڙ هو، هو انتظام به سٺو هو، اٺ ڪنڊا چيني شمعدان، هر طرف کان رنگين جهالرين وارا پردا، ننڍن ننڍن پيالن ۾ مختلف قسمن جا شراب ۽ دونهان، خوبصورت اکين واريون حسينائون، جيڪي پنهنجي مست شرابي نگاهن سان ڏسندڙن کي مدهوش ڪري رهيون هيون. هي چنڊول خانو به اٺ ڪنڊو هو، هر ڪمرو هڪ مرڪزي هال ۾ پئي کليو جنهن ۾ ڪجهه چيني سازندا ويٺا هئا هڪ چيني رقاصا، رقص ڪري رهي هئي، ٻه وڏا، وڏا چيني پکا هن جي هٿن ۾ هئا جن کان هو رکي رکي پنهنجو پاڻ کي ڍڪڻ جو ڪم وٺي رهي هئي نه ته هوئين اصل ۾ هو صفا اگهاڙي هئي. ميڪائو کان گهرائي اٿم” اسراڻي مون کي ٻڌايو ”ٻه سو ڊالر روز تي ڪيئن آهي؟ ”سٺي آهي“ ملندينس؟ نه! تنهنجي مرضي. ٻاهر اچي هن جي مرسيڊيز ڪار ۾ ويٺا سين. هن مون کي ٻڌايو ته ”سڄي ڪولون ۾ ٽي هاڪ جو چنڊول خانو سڀني کان معياري آهي جنهن مان رات جو پنج ست هزار ۽ ڏينهن جو ٻن اڍائن هزارن جي آمدني ٿي وڃي ٿي. ” ونڊرفل بزنس“ ۽ ڪپڙي جو دڪان“ مون کانئس پڇيو اڙي اهو ته صرف ڏيکاءُ آهي. ان مان ڇا ٿو ملي، اڄڪلهه ايمانداري جو ڌنڌو ڪري ڪير ٿو زنده رهي سگهي ؟ يو آر ڊيم فل“ هن مون کي چيو ” انهيءَ ۾ ڪهڙو شڪ آهي “ مون جواب ڏنو پوءِ هو مون کي چنڊول خاني ۾ وٺي ويو، مان سمجهي ويس ته هو ڇا پيو چاهي. هڪ غريب سنڌي اڄ کان پنجٽيهه سال اڳ پاڻ سان ٻه سو ڊالر کڻي هانگ ڪانگ آيو هو ۽ اڄ ان جو شمار هانگ ڪانگ جي امير ترين ماڻهن ۾ پئي ٿيو ” هن جهڙا منهنجا ڇهه براٿل آهن“ هن مون کي پنهنجو پهريون قحبه خانو ڏيکاريندي چيو“ ڪا ڇوڪري پسند آئي ؟“نه، ڇا توکي ڇوڪريون وڻديون ناهن؟
وڻديون آهن پر پنهنجن گهرن ۾. ”ڇا مطلب “ هن ٻيهر حيران ٿيندي مگر معصوم نگاهن سان مون ڏانهن ڏٺو، جن مان تيز روشني ڪنهن ڪار جي بتيءَ جيان نڪري رهي هئي ان مهل مونکي اهي نگاهون ڏاڍيون پاڪيزه لڳيون جيڪي سردين جي پهرين برفباريءَ جيان منهنجي چهري تي پئجي رهيون هيون، مون وضاحت ڪرڻ مناسب نه سمجهي، تنهنڪري صرف ايترو چيم ته ”مون لاءِ هانگ ڪانگ، بمبئي يا ڪلڪتي جي قحبه خاني ۾ ڪوبه فرق ڪونهي، پر جي فرق آهي ته صرف ظاهري سجاوٽ جو يا ته چهري جي بناوت جو هُتي ڇوڪريون هندستاني آهن ۽ هِتي چيني، ٻيو ته ڪو خاص فرق ڪونهي ؟
” اوه مان سمجهي ويم ته توکي ولائتي مال پسند آهي، ايمبسي روڊ تي جيڪو منهنجو براٿل آهي ان ۾ ولائتي مال به آهي . هاڻي توکي اوڏانهن وٺي ٿو هلان، اتي هڪ نئين ڇوڪري آئي آهي ان کي ڀلا ڏس!
اسراڻي قحبه خاني جي مئنيجر چيني زبان ۾ وٺي ويا جتي هڪ چيني ڇوڪري هٿين، پيرين بڌل صوفي تي پئي هئي” اسراڻيءَ جي چوڻ تي هن جا هٿ پير کوليا ويا، هن جي عمر وڌ ۾ وڌ پندرهن، سورهن سال هئي. اسراڻي هن کي ڇوڪري کي ڪجهه سمجهائڻ جي ڪوشش ڪري رهيو پر ڇوڪري پنهنجو ڪنڌ انڪار ۾ لوڏيندي رهي آخر رڙيون ڪرڻ ۽ ڪمري کان ڀڄي وڃڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳي تنهن تي اسراڻي کيس ٺونشو هڻي ڪيرائي وڌو ڇوڪريءَ جي وات مان رت وهڻ لڳو ۽ فرش تي پئي پئي هوءَ سڏڪڻ ۽ پڻ ڊنل نگاهن سان اسراڻي کي ڏسڻ لڳي اسراڻيءَ مون کي ٻاهر وٺي آيو ۽ دورازو ٻاهران بند ڪرا پنهنجي نرڙ تان پگهر اگهيو،پوءِ مون ڏانهن ڏسي ڇوڻ لڳو ” ڪالهه ئي تائيوان کان ڇهن ڇوڪرين جو ٽولو گهرايو اٿم. قحبه خاني ۾ هر ٻئي،ٽئين مهيني نيون ڇوڪريون گهرائڻيون پون ٿيون نه ته ڌنڌو سست پئجي ٿو وڃي، بلڪل نيون ڇوڪريون آهن، اغوا ڪري آنديون ويون آهن تنهنڪري ڌنڌو ڪرڻ صفا ڪين ٿيون ڄاڻن صفا اڻ ڄاڻ آهن حرا مزاديون.“
او _ڇنا! هن هڪ ڊگهي ٿلهي متاري هندوستاني کي سڏ ڪيو جيڪو لباس ۽ ڊيل ڊول کان قحبه خاني جو ڪو خاص ملازم پئي معلوم ٿيو ڇني ويجهو اچي ادب سان سلام ڪيو ” هن تي ڏهه ماڻهو ڇڏ “ اسراڻي اندر ڪمري ۾ بند ٿيل ڇوڪري طرف اشارو ڪندي چيو. ڇني، هيڏانهن، هوڏانهن منهن ڪري، ڪجهه نالا وٺي ڏاڍيان سڏ ڪيا، ٿوري دير ۾ اٺ ماڻهو گڏ ٿي ويا. اسراڻي سڀني کي هڪ قطار ۾ بيهاري ضروري هدايتون ڏيئي واپس موٽيو ئي مس ته پٺيان رڙين جا آواز ٻڌڻ ۾ آيا تون ائين ڇو ٿو ڪرين مان صبر ڪري نه سگهيس، ” ته جيئن شرم باقي نه رهي“ هن مون کي تمام سرد لهجي ۾ جواب ڏنو. ”جيستائين ڇوڪري صفا بي حيا نه ٿيندي ته اسان جي ڪهڙي ڪم جي؟“
هن جو گهر ڏاڍو خوبصورت، هڪ ننڍڙي پهاڙي لاهي تي ٺهيل هو، جتان هانگ ڪانگ جو سڄو نظارو ڏسڻ ۾ پئي آيو هن جي گهرواري گجراتي هئي ٻه نياڻيون هڪ ڏهن سالن جي ٻي ٻارنهن تيرنهن سالن جي هن ٻڌايو ته سندس سڀ کان وٺي نياڻي جي شادي ٿي چڪي آهي سندس نياڻو جنوبي آمريڪا ۾ ڪاروبار ڪندو آهي، سنڌي آهي ۽منهنجي ان نياڻيءَ کي ٻه ٻارڙا به آهن، هن پنهنجي گهر ۾ ڏاڍي خوش آهي. پٽ ڪونه اٿئي ڇا ؟” مون هن کان پڇيو پٽ نه هجي ته پوءِ مزو ڪيئن ٿيندو“ هو ائين چئي زور سان کليو” ٻه پٽ آهن، ٻئي سياڻا ۽ جوان هڪ کي فلپائي ۾ ڪاروبار کولي ڏنو اٿم ۽ ٻيو جاپان ۾ آهي .
وسڪي پيئڻ کان پوءِ هو وڦلڻ لڳو” ڀڳوان سڀ ڪجهه ڏنو آهي“ هن جي گهر واري سندس ڀر ۾ ويهي اسانجون ڳالهيو به ٻڌي رهي هئي ۽ پيلي رنگ جي ان سان سوٽر به اڻي رهي هئي، کلمک ۽ سلڇڻي شار ڌار، صحتمند ٻار جيان هر وقت مسڪرائڻ واري .هن سوٽر اڻندي اڻندي مسڪرائي پنهنجو سونهري ڪنگڻ وارو هٿ پنهنجي مڙس جي ڪلهي تي رکي ڇڏيو“ منهنجي منو ۽ گنور، جي شايد هن جي ٻنهي ڌيئرن جا نالا هئا ۽ سوتري، هن جي وڏي ڌيءَ جو نالو هو، شار ڌا انهن جي تصوير آڻي مون کي ڏيکاري هڪ خوبصورت، بيوقوف ڇوڪري ، هڪ ٿلهي واپاري سان بيٺي هئي، ٻنهي جي چهرن تي اها حماقت ڀريل مرڪ هئي جيڪا صرف شادي جي ڏينهن ۾ ئي نظر ايندي آهي ۽ منهنجو وڏو پٽ سکداس جيڪو فلپائن ۾ آهي ۽ هري داس، جيڪو جپان ۾ آهي شارڌا مون کي انهن جون تصويرون، ڏيکاريون ٻئي پنهنجي پيءُ جا پاڪيٽ ايڊيشن ۾ هم شڪل هئا.”پنجٽيهه سال ٿيندا جو هانگ ڪانگ آيو هوس صرف ٻه سو ڊالر کڻي ۽ اڄ ٻن ڪروڙن کان به وڌيڪ ملڪيت جو مالڪ آهيان “تون هڪ ٻرندڙ جبل جي منهن تي ويٺو آهين، هانگ ڪانگ ٻن ڪلاڪن ۾ تباه ٿي سگهي ٿو. ” مان به چريو ڪونه آهيان“ اسراڻي ان لاءِ ته مون به پنهنجي فرم جي هيڊ آفيس فلپائن، منيلا ۾ کولي آهي.سکداس کي انجو انچارج بنايو اٿم۽ باقي سڀ بندوبست به اهڙو ڪري چڏيو اٿم جو مان به هانگ ڪانگ مان ٻن ڪلاڪن اندر وڃي سگهان ٿو ” هڪ عجيب بلڪ خوشي ڀريل مرڪ هن جي چهري تي هئي، هو وڏي اطيمنان سان پنهنجي پيٽ تي آهستي آهستي هٿ ڦيري رهيو هو ۽ چئي رهيو ته مان ڏاڍو خوش آهيان اصل ڏاڍو خوش.”
ماني کائي اسان ڪافي پي رهيا هئاسين جو گهڙيال ڏهه وڄايا. اسراڻيءَ جي وات مان نڪتو ”اڙي“ ۽ ڪافي جي پيالي هن جي هٿن مان ڇڏائجي وڃي فرش تي ڪري، هن هڪدم پنهنجي ٻنهي هٿن ۾ کڻي لڪايو. شارڌا جلد ئي ڊوڙي ٻئي ڪمري ۾ وئي ۽ تڪڙي واپس موٽي، هن جي هٿن ۾ تهه ٿيل رومال هئا، جيڪي هن هڪدم اسراڻيءَ جي گوڏن تي آڻي رکيا. مون ڏٺو ته ايتري ۾ اسراڻي جو چهرو ڳوڙهن سان ڀڄي چڪو هو، نه صرف چهرو پر هن جي هٿن جون تريون به !جلد ئي هو رومال کڻي پنهنجيون اکيون صاف ڪرڻ لڳو مگر ڳوڙها هئا جو هن جي وڏين وڏين اکين مان وهندا ۽ نڪرندا پئي آيا، مان حيرت وچان هن ڏانهن ڏسي رهيو هوس، هن رومال سان پنهنجا ڳوڙها اگهندي چيو ته ”توسان ڳالهين ڪندي مون کي خيال ئي نه رهيو _ ”ڇا جو خيال“؟ته ”وقت اچي ويو آهي “ ڇا جو وقت ؟ مون کانئس پڇيو هو ڪجهه دير چپ رهيو پوءِ پنهنجيون اکيون اگهندي چيائين ته ”مون تو توکي ڪونه ٻڌايو ته مون کي هن دنيا ۾ ڪابه تڪليف ڪانه آهي، پر جي آهي ته اهائي. جيئن ئي رات جا ڏهه ٿيندا آهن ته منهنجي اکين مان ڳوڙها وهڻ شروع ٿي ويندا آهن ڪڏهن ڪلاڪ ته ڪڏهن ٻه ڪلاڪ ڪڏهن ٽي ڪلاڪ، منهنجي اکين مان ڳوڙها وهندائي رهندا آهن ”مگر ڇو“ الائي، خبر نه آهي، آمريڪا تائين ٿي آيو آهيان انهن اکين جي علاج خاطر، مگر ڪنهن به ڊاڪٽر کان ٺيڪ نه ٿيم ۽ ڪنهن به ڊاڪٽر کي منهنجي هن بيماريءَ جي خبر نه پئي سگهي ! ”ڇا ٿيندوآهي “ بس ڳوڙها وهندا آهن، ”ٻي ڪا تڪليف“؟نه ٻي ڪا به تڪليف نه ٿيندي آهي.
هن جون اکيون روئي رهيون هيون ۽ ڳوڙها هن جي ڳلن تان نيسارن جيان وهي رهيا هئا ۽ هن هر هر رومال لڳائي پنهنجي اکين کي خشڪ پئي ڪيو مگر ڳوڙها هئا جو سندس اکين مان وهندا نڪرندا پئي آيا هڪدم مون کي هن جو ڳوڙهن سان ڀريل چهرو هڪ اهڙي لاش جو چهرو لڳو جيڪو پاڻي ۾ ٻڏل هجي، ۽ ان جي وقت ڏور ڪنهن اونهي کوهه مان مون کي هڪ ڇوڪريءَ جو رڙيون به ٻڌڻ ۾ آيون شايد اکيون احتجاج ڪري رهيون هيو ن .
”ڇا“ هو اکيون اگهندي اگهندي مون ڏانهن حيرانگيءَ سان ڏسڻ لڳو” تون ڇا چئي رهيوآهين؟ مون ڪونه سمجهيو ”ڪجهه نه هيءَ اها بيماري آهي جنهن کي تون سمجهي ڪونه سگهندين. مون مٿي تي ٽوپي رکي هن کي سلام ڪيو ۽ پوءِ اسراڻي ۽ سندس گهر واري کي حيران ۽ پريشان ڇڏي ٻاهر نڪري آيس.
۽ هينئر اها قحبه خاني جي ڇوڪري کلي رهي هئي!
(سنڌيڪار: عطاءُ الله ابڙو)