ٻهڪندڙ چهرو رکندڙ استاد
آءُ ڪنهن ڪم سانگي وڃي رهيو هوس ته رستي ۾ هڪ خاڪي رنگ جو لفافو استاد جي فرزند ڏنو، مون جڏهن ان کي پڙهيو ته استاد ارشاد احمّد ڀٽو رٽائر پيو ٿئي، سائين جي زندگيءَ تي سندس جا فرزند ڪتاب پيا ڇپرائڻ چاهين، ڳوٺ جي مختلف سياسي، سماجي، صحافين، پاڙي وارن ۽ ڪليگس کان مواد وٺڻ لاءِ استاد جي پٽن سڀنيءَ کي عرض ڪيو، انهن ماڻهن ۾ مون کي به اهو اعزاز مليو ته، آءُ به سائين جي زندگيءَ تي روشني وجھان. انسان ۾ ڪيتريون ئي خوبيون هونديون آهن. سائين جن به انيڪ خوبين سان مالامال آهن. ٻيا دوست به استاد ارشاد احمّد تي گهڻو ئي لکندا. پر آءُ هتي سائينءَ محترم لاءِ مختصر لکندس. آءٌ جڏهن به ڪنهن ڪم سانگي، يا رستي تي اڪثر استاد سان دُعا سلام ٿيندو هيو ته سائين جن جي چهري تي هميشه خوشي نظر آئي، جڏهن ڏٺو مرڪندي ڏٺو اهڙا خوش قسمت ماڻهو دنيا ۾ گهٽ هوندا آهن، مون ڪڏهن به استاد ارشاد احمّد کي ڪاوڙ ڪندي ڪو نه ڏٺو، سواءِ هڪ دفعو اُهو به چند سيڪنڊن جي لاءِ. ٿيو ائين جو منهنجي سائين جي وڏي فرزند اياز احمد سان ڪنهن وقت اسين پاڻ ۾ دوست هئاسين (هاڻي به آهيون) ۽ مان عيد جي نماز پڙهي سڌو اياز ڏي وڃي رهيو هوس ته رستي ۾ سائين مليو ۽ مون اياز جو پڇيو، ظاهر آ سائين جو وڏو فرزند آهي، استاد ڪاوڙ ڪئي ۽ اُتي مُرڪي چيائين ته وڃ گهر اياز کي پرچاءِ. پوءِ آءُ اياز ڏي آيس ۽ ان کي پرچايو. مون سدائين استاد کي خوش رهندي ڏٺو. اهڙا ماڻهو آڱرين تي ڳڻڻ جي برابر هوندا آهن، سائين جن جو پاڙيسري هئڻ جي ڪري مون اِهو به ڏٺو ته ڪڏهن به ڪنهن پاڙي واري کي سائين جن کان ڪا تڪليف ڪو نه پُهتي.
دعا آهي ته سائين جن سدا خوش ۽ آباد هجن. (آمين)
بهادر حسين ڀُٽو “صحافي”
مبارڪپور