ماءُ
”ماريه کي ايڏي مڳي.............. يوراج وري ڌڪ ساهي، منٽ خاموشي بعد، پاويل سان ڳالهايو.
گل لتاڙيندڙ کي ايڏي مڳي............ ڇا ڇا ڇا. ............ هن جي منڱڻي وقت وارن مٿان ڪنهنجا پير ته گهمندا هن جا لفظ چپن ۾ وچڙندا سوال ڪندا رهيا. هي ڏڪي رهيو هو. پاويل همت ڌاري هن کي آٿت ڏني، گهٻراءِ نه، ماريه مڃائي وٺبي.“
”يار پاويل ڳالهاءِ نه، سچ چئو نه، يار گل نه هو. ڪا دل هئي، دل پيرن هيٺيان لتاڙي وئي، يوراج گهر جي مکيه گيٽ تي پهچي گفتگو بند ڪئي. يوراج جا ٽهڪ مورن جي ٽاهه ۾ بند ٿيا. موراڻي يوراج ۾ ڄڻ وچڙي ويئي هئي، يوراج نه رهيو هو. ”ٽهڪ ڏي ته لهان“
”ٽهڪ ٽهه ٽهه ٽا ٽا. ......... ٽو ٽو........ پاويل يوراج کي آٿت ڏيڻ لئه بيدليو کليو، يوراج کوکلائپ ۾ کلڻ روئڻ لڳو، ٽهه ٽهه. .... ۽ اکين ۾ پاڻي آندو. پاويل دوست جي اکين ۾ ڳوڙها ڏسي رنو هڪٻئي کي ڏسي ٻئي روئي ويٺا. گلاب يوراج کي سهارو ڏيئي گهر وٽ ڇڏيو. پاويل گهڙي دير انتظار بعد پنهنجي گهر هليو ويو. هن جي اڻ تڻ گهر ويهڻ نه ڏنو. فون تي هر وقت “No Reply” جو جواب مليو. گهر ايندي ويندي ڪيئن ڏينهن ڪيئن پنڌ ڪيا. آخرڪار هڪ دفعي در کڙڪائڻ تي يوراج جي ماءُ گهر اندران آواز ڏنو ”پٽ ڪير“؟
امان ”پاويل“
”يوراج“ ماءُ هر در کڙڪائيندڙ کي يوراج سمجهڻ لڳي ٿي.
”نه نه امان آءٌ پاويل آهيان“ يوراج جو پڇڻ آيو آهيان.
”يوراج جو دوست آهين ته منهنجو ٻچو آهين......... هونءَ به مونکي هڪ پٽ آهي“
ائين چئي ماءُ اوچي محلات جي ڪوٽ جو مکيه دروازو کوليو.
قدآور بردبار شاهي گهراڻي جي عورت اڳيان هلي، پاويل ادب مان پويان هلي رهيو هو، ڪوٽ اندر نوڪرن جا ڪوارٽر ۽ ڪاروان جيئن جو تيئن روان دوان ها. چڙيا گهر مان هرڻ هٺيلا عورت ڏانهن ڊڪي اچي هٿ سنگهڻ لڳا پارڪ جي ٻوٽن جا گل جهڪيل ها سونهن خوشبوءَ پکيڙي جسم اندر داخل ٿي رهيا هئا. ماءُ يوراج جي ذاتي بوتيڪ روم ۾ پاويل سان گڏ داخل ٿي. بوتيڪ جا سڀ ڪٻٽ اڳ ئي کليل هئا، دبئي برج ٽاور ڄڻ هت جڙيل هو. ڊريس روم جا سڀ ٿري پيس يوراج لئه آتا ”ٻچو روز ڊريس بدليندو هو ۽ هاڻي.... هاڻي.... ماءُ پاويل سان ڏکويل انداز ۾ ڳالهائيندي ڳوڙهن کي پوتي پلاند سان اگهندي اڳتي وڌي. بوتيڪ کان پوءِ ٻئي ساز ڪمري ۾ داخل ٿيا. ساز سوڳ ۾ سڀ بند ها، مٽي سازن کي ڍڪي رهي هئي، هڪ نوڪر صفائي ڪندي سازن کي سجائي رهيو هو. پاويل ماءُ کان پڇيو
”يوراج ڪٿي آهي“؟
بوءِ علي، ڪڏهن ڀٽ، ڪڏهن قلندر ”ماءُ جواب ڏنو“
”اڪيلو اڪيلو!؟“ پاويل حيرت مان پڇيو.
”نه نه نوڪر گڏ، پئسن جي بيگ گڏ،............“ پاويل افسوس ۾ اندران پچندو، لڇندو رهيو، ماءُ وري اکين ۾ ڳوڙها پيندي چوندي رهي ”ڊرائيور کي منٿون، نوڪر کي منٿون. .... ٻچي جي پارت...... آخر ڪيستائين....... اڄ فون آئي اٿس ته اچي ويندس“ پاويل چپ رهيو ماءُ واتان دوست جي اچڻ جو ٻڌي خوش ٿيو. پاويل کي يوراج جو پراڻو سين ياد آيو هي سوچن ۾ هليو ويو. هي Contact Menu ۾ ماريه جو نمبر ڳولڻ لڳو.
”هاءِ ٽو يو“
”پاويل هان“
”ها ماريه هان“
”شادي مبارڪ، نوڪري مبارڪ...... صحت شعبي ۾ تيمانداري ڪرڻ مبارڪ“
”خير مبارڪ“
”ڏس ماريه يوراج پنهنجي ڪنٽرول ۾ ناهي، ماءُ کي اڪيلو پٽ آهي“
”اوهان اچجو“ SMS ڪجو پليز مان انتظار ڪنديس، چئي فون بند ڪيو، پاويل اتي ٿڌو ساهه ڀريو. يوراج جي ماءُ ٻڌي خوش ٿي ته ڪاش ٻچي جي تڪليف، تڪليف ڏيندڙ جي آٿت سان ختم ٿئي. پاويل يوراج جي ماءُ سان گڏجي المنظر وٽ يوراج جي آڌر ڀاءُ لاءِ پهتا، يوراج جي گاڏي تيز ترين رفتار سان المنظر جي اسپيڊ بريڪر تي جهڪي ٿي يوراج ماءُ ڏسي هيٺ لٿو.
ماءُ جي پيرن تي ڪري پيو، پاويل ڏسي ٽهڪار ۾ پئجي ويو، ٽهڪ ٽهڪن سان ملي آسمان ۾ گونجندا رهيا. ماءُ ڦڪي مرڪ سان مرڪندي رهي، گلاب گاڏي مان بيگ، هنڌ، ڪولا ڪنگڻ، ڪستو، بيراگڻ کڻي ٻي گاڏي ۾ رکيا. پاويل گاڏي جي اسٽيرنگ تي ويٺو يوراج فرنٽ سيٽ تي ۽ ماءُ پوئين سيٽ تي ويٺل گلاب ٻي گاڏي جي ڊرائيو ڪرڻ لاءِ ويٺو ٽهڪار، ٻهڪار سگار سان گڏ گاڏي وڏين وڏين بلڊنگ ۽ اک ڇنڀ، ڪراس ڪندي وڌندي رهي، سپر هاءِ وي سهراب ڳوٺ، جيل چورنگي تان ٿي وڃي براڊ ڪاسٽنگ کان ٽرن ڪندي آغا اسپتال اندر مڙي.
هي ته اسپتال آهي، ڪير بيمار آهي يوراج سڀني کان پڇيو، امان بيمار آهي، مان به جهريل آهيان، پاويل گاڏي کي دل وارڊ اڳيان بريڪ ڏيندي جواب ڏنو.
”وري ڇا ٿيو، ڇورا، ڪٿي دل لڳي ڇا“ يوراج پاويل تي ٽهڪ مچايو، ٽهڪ ۾ ٽهڪار، ”ڪونجن جي ورلاپ وانگي لڳا، پاويل فون تي SMS ڪري هيٺ لٿو، پاويل يوراج سان هٿ هٿ ۾ ڏئي هلندي رهيو، ماءُ پويان هٿ دل تي رکي چپن ۾ ڪجهه پڙهندي رهي، يوراج مستي ۾ مگن هو، ڪنگڻ پريڊ جهڙو آواز ڪڍندا رهيا، مريض هنن کي گهوري رهيا هئا، دل وارڊ جي ٻئي نمبر ڪاري در جي ڀرسان يوراج سڄو پير رکيو، پاويل کٻو پير رکيو، ماءُ اگهاڙا پير رکيا، در خود کلي پيو، ماريه گل پيش ڪندي I Love You چيو، يوراج گل دستي ۾ هٿ وجهڻ بجاءِ پوئتي ڪيا، گلدستي سميت ڪري پيو، يوراج جي لت تي گل پيسجي ڪومائجي ويو. يوراج جي ٽهڪ تي مريضن ڇرڪ آندا ”وقت گذري ويو، بي وفا“ وقت گذري ويو. هون ڪنهنجاءِ جي. ... ڇا ٿي سمجهين..... يوراج انهن پيرن تي واپس ڀڄڻ لڳو. ڪاون جي درن کي ٺونٺون لتون هڻندو ڀڄندو رهيو. پاويل، ماءُ هن پويان ڊوڙندا رهيا، يوراج يوراج. ..... يوراج ڀڄندي ٽهندي، ٿڪندي Wait پارڪ تي نم جي ڇانءُ هيٺيان ڇٻر تي منهن ڀر ڪريو، مٿان پاويل سهڪي پهتو، ماءُ روئندي رڙندي اچي پهتي، سيڪيورٽي هاءِ الرٽ جي گهنٽي تي هنن کي پنهنجي تفشيش ۾ وٺي ڇڏيو.