ٽي عورتون ٽي ننڍيون ڪهاڻيون
مائي ماڇاڻي قاسم آباد جي مختلف گهرن جا ڪم ڪرڻ لاءِ جتان جتان گذري ٿي، ماڻهن کي سوالن جا جواب ڏيندي وڃي ٿي. سندس پاڇولي جي سايي تي اڌڙوٽ پوڙها ٿڌا ساهه ڀرن ٿا. هو مهانڊي سان گڏ مذاقي آهي. PCO کان گذري ته برفاني ڏاڙهي ۽ سَرَ جي اڇي سنگ جهڙا شهپر رکندڙ پوڙهي جي دل به دُکي پئي.
”اي مائي.... شيدي ڇا ٿو چوئي.....“
”چئي ٿو مونکي وهنجار ته ڏهه روپيا ڏيانئين....“
”پوءِ ته ڀلو ٿئي.....“
”بس بس ڪر ڀاڙيا..... گڏهه تي چاڙهي ڪيائينَ بيعزتو.... بيعزتا.....“
پوڙهي مذاقي وري مذاق ۾ چيو
”هي ڇورا ڇا ٿا چون تنهنجي نالي.....“
”ڇو پاڻ چ.......ت.......و آهن. چ ت ت ت........“
مائي ماڇاڻي هاسا ڪندي گذري ويئي، پوڙهي توڙي ڇورن جا ٽهڪ، حيدرآباد جي شام سان گڏ، چڪلي جي گهٽين، گهرن کي ايلفي هڻڻ لاءِ ڀيڙو ٿيا.
قاسم آباد جي دادلي حسينا
ڊائري ڪڍڻ بنا حسينا، عاشقن جي رٽيل نمبرن مان هڪ نمبر ملائيندي ”ها ڀڙوا... سُڃا.... شوق ڇو ٿا ڪريو.... ايڏي دير.... ها پر. .... تو لاءِ ته ٻِڪَ آندي اٿم..... ها ها! ڏاڍي ٺاهوڪي آ....... نه نه ويٺي آ مون وٽ..... يڪو تو لاءِ ويٺي هوندي ڇا؟...... ان ٽائيم تي ٻئي سان انجامي آهي......“ حسينا فون رکي ڪائونٽر تي آئي.
”مائي اڄ ته تنهنجو ڏاڍو بل آيو آ.....“ ڪائونٽر اسڪرين پٽي تي پئسا ڏسي چيو.
”هي بل ڪجهه ئي ڪونهي.... اهڙا بل روز ڀريندي آهيان.