هڪ سَو نوانوي
”هاڻ سر يڳ بهت زيادتي هڳ.....“ ويٺلن مان ڪنهن جواب ڏنو ته سڀني همراهن ۾ شرابي ٽهڪڙو مچي ويو.
کل خواري...... پيٽ ڀرائي جهڙي اڃان جاري هئي ته سندر سانوري به ساڳئي ڪمري مان نڪري باٿ روم ڏانهن وئي، ويٺلن جي ٽهڪن ۾ اوچتي بريڪ لڳي هو، پاڻ کي باٿ جي آر سي ۾، ڪجهه نه ڪجهه سنواري، موٽي آئي.....
”آئيڳ..... آئيڳ.....“ سڀني پنهنجي پنهنجي گوڏي ڀر ۾ ويهارڻ جي لاءِ ڳُئي گيس ڪئي. هو ويٺي مس ته ڪنهن منهن کي، ڪنهن چيلهه کي، ڪنهن گهنجيل ڪپڙڻ ۾ وري رنگجڻ جا عڪس اوتيا.
”هي آهي جمن جتي...... ڊي ڊي آي ۾ آفيسر، اسان جو دوست.... هن جي پارت....“
هُن سانوري کي گهر جي مالڪ جي پارت ڪئي.
نرتڪي هٿ ٻڌندي”ميڻ سب ڪي خادم هوڻ“
”اسان به نوڪر آهيون“ گهر مالڪ به ساڳي ٺُمري هنئين.
هن جمن جتي کي اک هنئي ”مهمان اچن ته برسات پوي تاڪه تڪڙ نه ڪن.... پر بجلي هلي وڃي.... مزو اڌورو رهي.... ته ڇا سمجهجي؟“
”برسات پوي.... يا لائيٽ وڃي.... مهمان ترس کائي ترسي پوي“ جمن جتي جواب ۾ چيو. نرتڪي ٻڌي اڻ ٻڌي ڪندي هُن سان ڪن ۾ سُسُ پُس ڪئي. ٻنهي ڪچهري کان موڪليو، سانوري جي جاءِ پسيل هئي، ڪچهري ۾ ويٺل بابو، ڀڳل چگهه کي، لوسي ڪُتي وانگر سنگهڻ لڳو، جمن جتي مونکي ٻڌائڻ لڳو ”.... دوست آ..... ستر سال جو آ..... پٽ جوان اٿس...... طاقت جو ڪيپسول اٺن سون جو کائي هڪ نه ٻئي ڏينهن رهاڻ مچائي ٿو..... هڪ ڊوز ٽي ڪلاڪ هلي ٿو...... “ مون کيس جڏهن اڌ ۾ ٽوڪيو ته چيائين ”رشوت جو پئسو ڪاڏي ڪجي؟ هونءَ به هڪ ڏينهن هٿين خالي هليا وينداسون......“