خوشي کي لڙڪن سان ڀيٽا
ماءُ: جي چوان،
سرفو: بابا وڏن ادن کي پرڻائي....“
ماءُ ذهن تي زور ڏيندي چيس: پرڻائي ڏيندو، اڄ سڀان....“
سرفو: اهو وري امان ڇا ٿي چوين؟
ماءُ تشريح کي ڇڏي چوي ٿي: پٽ
سرفو: جي امان چئو.
”اوهان گهڻا ڀائر آهيو....؟“
”امان ڄڻيا تو، پڇين مون کان ٿي..... “پوءِ ورندي ڏيندي ”اٺ.....“
”..... ٻه ڪٽ.....“
”ڇهه.....“
سرفو: ڇهه ڇو.....
ماءُ ٿڌو شوڪارو ڀريو، پٽ منهنجي جاءِ تي سس.... پڻهين بدران سهرو..... ۽ ڀائرن بدران سالا پيارا لڳندن پيارا..... ائين ماءُ جي اکين مان ڳوڙها ڳڙي پيا.