ايئر اڏام کان ميٽرو تائين
”سر، اها ته بيٺي آهي“ خانو جواب ڏيندي گاڏي ڏي وڌيو. هن جي چهري تي بهار ڦٽي پيو. هي چست، تازو، توانو ٿيڻ لڳو ”بس! هاڻي پرواهه ناهي، صاحب آيو معنى پئسا ئي پئسا. ڇٽي ملندي ٻه ٽي پراڻا وڳا منلدا. اصل غريب جي عيد ٿي ويندي.“ هي پنهنجي منهن سوچيندو، مشڪندو، مرڪندو اچي گاڏي صاحب جي ڀر ۾ بيهاريائين. ”قبلا ڪاڏي هلون“
”قبلي جا پٽ، ڏند ڇو ٿو ڪڍين؟“ صاحب جو ائين چوڻ، خانو جي هانءُ کي ڪپي وڌو. هي اندر جي جذبن کي زهر جي ڍُڪ جيان پي، گاڏي شاهراهه تي هلائيندو رهيو. سڄي سفر ۾ هي چپ، هُو چپ. هي اندرئين ڪائي مان صاحب جي موٽ کي ڏسندو رهيو ۽ هو ڪنڌ ۾ ڪلي لائي بغير اک ڇنڀڻ جي وڏي بلڊنگ جا اولڙا پسندو رهيو. جنهن طرف ميٽرو وڏيون بلور اکيون تنهن طرف. هن کي ڪائنات جي ڪابه چسي، ڪوبه رنگ، ڪابه مخلوق فطرت تي نه ٿي لڳي.
اوچتو هن شو ڪارو ڀريو. چپن مان لفظ ڪڍيا ”ها اها ميٽرو، منهنجي جان ميٽرو“. خانو ٿڌي شوڪاري کي الهام سمجهندي گاڏي جو ميٽرو طرف ٽرن ڪٽيو. ڳاڙهي ٽوپي مٿان ڪانهه جي ڊڍي جهيڙو نسريل سنگ پهريندي Security مين سلام ورائيندي لوهو گيٽ کوليو. گاڏي اندر ئي مس پهتي. صاحب پوئتين گيٽ کولي، ڪائونٽر روم ڏانهن ائين ڊوڙ پاتي. جيئن مرون شڪارين کان، شڪارين جي ڪتن کان خفا ٿي کڻي آ ڪندو آهي. هن جي اندر ۾ ڪا باهه هئي، ڪاڊوهه هئي، ڪي ڄورون هيون، جيڪي جسم کي پٽي رهيون هيون. خانو ڊوڙ پائي سهڪندو پهتو ”سر، بريف ڪيس“
”Oh Yes، مون کي سرڪاري ميٽنگ اٽينڊ ڪرڻي آهي. گهر وارا پڇن ته ٻڌائجان ته.....“
خانو انهن ئي پيرن تي ٻاهر نڪتو ”بس صرف ميڊم وٽ پهچڻ ڏي. هي چاٻي، هي گاڏي، الله الله خير سلهه چئي موڪلائيندس.
صاحب هوٽل جي مئنيجر کي ڪمري جي بڪنگ جو چيو. ڪجهه ايڊوانس پئسا ٽيبل تي رکيا. مئنيجر Ring Bell وڄايو. ننڍي عمر وارو لسڙاٽ ڇوڪرو حاضر ٿيو.
”هي وٺ چاٻي، هن کي ستين ماڙ جو ستو نمبر ڪمرو کولي ڏنو وڃي“ مينيجر هدايتون ڏئي لکپڙهه ۾ لڳي ويو. ٻئي لفٽ ذريعي ستين ماڙ تي پهتا. ڪمرو لفٽ جي بلڪل ڀرسان هيو. هن ڪمري ۾ اندر گهڙڻ کانپوءِ هڪ اونهو ساهه کنيو. هن ڪنڌ ڦيرائي ڏٺو. ڪمري جي هر چيز Suitable لڳي رهي هئي. ڪمرو موتئي گلاب، چنبيلي جي Mix Perfume سان ذهن کي تازگي ڏئي رهيو هو. اندريان فانوس هلڪي رنگ برنگي روشني سان ٻريا پئي، سڄي ڪنڊ تي ڪائي جي ٽيبل مٿان رنگين ٽي وي، وي سي آر، ڊش اينٽينا، رموٽ ڪنٽرول ۽ در تي انٽر ڪام، ڊجيٽل ڊائل سيٽ ڀت سان لڳل هئا. هن دري کان ٻاهر نظر ڊوڙائي. سڄو شهر ننڍيون ننڍيون کڏيون، ڪٿي ٿر جون ڊٿل جهوپڙين جهڙو منظر ڏئي رهيون هيون. آسمان تي ڇانيل بادل، هوا جي جهوٽي سان ئي هن اڳيان گذريا. هن پڪڙڻ جي ڪوشش ڪئي. هن جي ڀاڪر ۾ نه ڦاٿا. هي وڦلڻ لڳو ”ها ڀورا بادلڙا ڪيسين ڀڄندي؟ اڄ رات رچني ٿيندي“
بيري در تي ٺڪ ٺڪ ڪئي. هن تپندي در کوليو. بيري جي هٿن ۾ ڊش هيو، جنهن مٿان ٻه ننڍيون سونهري پليٽون پيل هيون. هڪ پليٽ تي، بادام جي جوس سان ڀريل گلاس، ٻي پليٽ تي انفرميشن لسٽ. بيرو ڊش رکي واپس وريو. هن لسٽ تي سرسري نظر ڊوڙائي. پهرين پيج تي ڊرنڪ جا سڀ ائٽم، ٻئي پيج تي ڊنر. باقي پيجن تي Enjoyment ڇوڪرين جا فوٽوز، برٿ ڊيٽ، سيل ست کان ڳچي پيرن تائين تمام عضون جا گرافس، سامهون Rate لکيل هئا. هن کي صرف گهربل ائٽم سامهون ٽڪ ۽ ٽائم لکڻو هو بس. هن سگار دکائيندي وڏو ڪش ڀريو. پوءِ ڪمري جي چئني ڪنڊن جو طواف ڪرڻ لڳو ”آهن ته سڀ ڪوهه قاف جون پريون پر. .... پر. .....“ هي ڪجهه سوچڻ لڳو. هر شادي شده مرد جي ساڳي ذهني، نفسياتي ڪمزوري وانگر، هي به بيماري ۾ ورتل هو. اها هي ته، جا به اچي، سا سيتل هجي، سورنهن سالي هجي. سهڻي هجي، پهريون دفعو Use ٿئي. گهڻي الجهن بعد، صرف هڪ تصوير پسند آئي. هن قلم جي نب سان سامهون ٽڪ ڪئي. هن ٽائيم ڏٺو. رات جا ٻارنهن ٿيا هئا. هن سوا ٻارنهن لکي، انٽر ڪام تي، ون زيرو ون ملايو. صاحب لفظ ئي ٻه ڪڍيا بيرو سمجهي ويو “Yes Sir, I am right coming” چئي رسيور هيٺ رکيو. بيري انفرميشن لسٽ ۾ ڊرنگ ڪالم خالي ڏسي هن کي چيو
“Sir what do you want to drink in cold with test?”
“All things which can enjoy me” صاحب چيو.
“OK” بيرو چئي ٻاهر نڪتو، صاحب هڪ هٿ کي ڀڪوڙي، پنهنجي ٻئي هٿ جي تري تي هنئين. بادام جي جوس مان ڍڪ ڀري، وڌيڪ قوت کي ڇيڙيائين. بيرو آخري دفعو داخل ٿيو. هن ڇرڪ ڀريو ”او اچي وئي.“ بيري، هن جي ڀڻ ڀڻ اڻ ٻڌي ڪري ڇڏي. هن جي هٿن ۾ ڊش هيو، جنهن تي شراب جا ٻه مختلف قسم، شيخ ڪباب ۽ ڇيلي جي پڪل ران، ٽيبل تي رکي ورڻ جي ڪئي. صاحب هن کي ٻانهن کان جهلي ايلاز ڪرڻ لڳو. ”تنهنجي منٿ اجائي آهي، هتي ٽائيم جو خيال، ماڻهن جي جذبن جو قدر، پروفيشن سان وفائي، سچي ڳالهه ٻڌڻ ٻڌائڻ جو رواج آهي، هتي هر شئي Sample جهڙي ملندي آهي. هتي خيانت نه ٿيندي آهي.“ بيرو هن کي سمجهائي، سيٽسفاءِ ڪري ٻاهر نڪتو. هي گجڻ لڳو، در جي چوڪاٺي کي شڪاري جيان تڪڻ لڳو. ڪُک جي سور وانگي هن جي ڇڙهي پئي لڳي. هر بات اندر، هر ٻاهر. درين ۾، ڀتين ۾ جُوه، شل نه ڪو پاڇولو ڏسي ”ها اِها آهي“. ڏهه منٽ ٽائيم مٿي ٿيو ته باهه ٿي ويو. چهري تي مرون واري ڪاوڙ، وات مان، واڇن مان گف وهڻ لڳس.
”پئسا ٿا ڀريون...... پوءِ به انتطار ٿا ڪريون..... ڪو مفت جو کيل آ ڇا؟“ هي ڀتين سان ڳالهائڻ لڳو. اچانڪ، وڄ جي چمڪي جهڙي تکي باهه، مسڪراهٽ سان گڏ، سامهون رسي. ڇڙهيل وارن، وسندڙ ڪڪرن جيان در تي ڪوهيڙو آڻي ڇڏيو. پازيب پيرن جي قدمن مان نڪرندڙ ارلاپن هلڪي سنگيت ڇيڙي وڌي.
”هلو ڊيئر، گڊ نائيٽ“
”گڊ نائيٽ“ هن پري سامهون ڏڪندي لفظ ڪڍيا. هي ٻئي صوفا سيٽ ڇڏي، پشم جهڙي ملائم ڪالين تي ويٺا.
”ڏاڍي دير ڪَيَوَ؟“ هن ڪنڌ لوڏي آزي ڀري “Sorry”
”الائي ڇو پٽ سان منهنجي گهڻي لڳندي آهي“
پَري مُسڪرايو. مسڪرائڻ سان گڏ ٻيهر ڪنڌ جهڪايو. ڳچي ۾ موتين جا مڻيا هڪ ٻئي سان لڳندي آواز ڪڍيا“ ٽِن ٽُن ٽُن“ هن جي رڳن ۾ رت تيز ڊوڙڻ لڳو. هِن هُن جي تپش کي خوب ڄاتو پئي. سو ٽيبل تان ڊس. روموٽ ڪنٽرول آڻي ڀر ۾ رکيائين.
”ڇو کنَيَوَ، مان کڻان ها“
“Oh. It is same thing”
هي پيگ ٺاهڻ لڳي، ڄڻ اصل ساق هئي. هُو هن جي هرڻي نما اکين، چپڙن تي سجيل وڄ جهڙن رنگن، گڊوڙ نانگ جهڙن ڀورن وارن کي ڏسي گهائجڻ لڳو. پوءِ شوڪارو ڀريو ”ها اها ڪونج جهڙي ڊگهي ڳچي، ڪلها تراڇڻا، ڇاتي گنبذ ڀري، چيلهه بيد مشڪ جهڙي. ها هو بهو جوهي جي ميٽوڙي گگهي آهين....؟ ڪٿي آهين.....؟ اندر جي اڃ لاهينديءَ نه.... مون کي ٺاريندينءَ نه“ هِن هُن جي ڳالهه اڌ ۾ ڪٽيندي چيو ”هان وٺو پيگ“
”بس اکين جو پيگ کوڙ آهي“
“But Even Then”
پيگ، پيگ سان ٽڪرايو. سنهڙا ٽهڪ هلندا رهٿيا. سگار دکندو رهيو. هن ڦوڪ ڀري، هُن ڦوڪ ڀري. هو نه پيئندڙ هئي مگر هن جي Enjoy لاءِ پي رهي هئي. وڏا وڏا سوٽا هڻي اندر کي ڌوئي رهي هئي يا سڀ سور اندر ۾ گڏ ڪري رهي هئي. سا خبر هن کي به نه هئي. هو ڪير هئي؟ ائين ڇو پئي ڪري. پيگ خالي ٿيا، ٻئي درياهه جي سانوڻ موج جيان اٿلي پيا، ڇلي پيا. هي وڦلڻ لڳو ”درياهه کي چئو ڪنارن کي پائي، جلدي گهائي“. هو وڦلڻ لڳي ”ڪنارن کي چئو زور سان پائي، جلدي پائي، سوٽ، بريز، چڊا سڀ ٽٽي پيا. آخري پيگ هارجي پيو. پازيب پيرن جي نهي، رسيور کي لڳي. زي ٽي وي تان، ڪا ڳائي رهي هئي، جنهن جو مفهوم ڪجهه هن طرح هيو ”مان ماڻهن جي نظر ۾ خراب آهيان جو ظاهر آهيان. هو سٺا آهن جو لڪي فعل ڪن ٿا“. هلڪي ڊيمي روشني، ٻنهي جي بدن تي Reflect ٿيندي شرمائيندي رهي. هنن جي جسم جي گرمي جو پد، ٽهڪندڙ پاڻي کان وڌ گرم هيو. ٻنهي خوب اوتيو پوتيو، ڌوڻيو. رسيلي رنگ کسيو، ڀريو. اوچتو هن ڪومل بدن اندر ڪا ٽاٽ اڀري، ٻئي زلزلي جي جهٽڪي جيان لرزي پيا ”ڇو ڇا ٿيو؟“
هو پاڻ کي ٽٽل ڦٽل ڊريس سان پهريندي اٿي. ته اولڙا آرسي تي پيا. هن ڏٺو ”ڪچا ڳل ٽڪيل هيا. وار نانگ جي ٽٻڻي جيان ڳتيل، اڻڀيل ۽ وڪوڙيل هيا. عطر، عمبير مشڪ اڏامي وئي هئي. ڳچي تي، جسم تي ڪارا داغ نمايان هيا. ڪچن ڏونگرن مان اڪ جهڙو اڇو کير ٽيپا ٽيپا ٿي وهي رهيو هو. هو ناسازي سبب ڪرندي رهي. ڊهندي رهي، هٿ ٻڌي معذرت گهرندي رهي.
“Oh! Sorry, I am not well….. you didn’t enjoy well. It is your money……”
هي ننڍڙي ٻار وانگر ڪُر ڪُر ڪندو رهيو. بدمذهبي دڙها هڻندو رهيو. پاڻ ڏي چڪندو رهيو. چوندو رهيو ”پليز اچو نه، مچي مچي نه...... ڀلا ڪجهه کڻو نه......!؟
”او نو نو...... گڊ نائيٽ.......!!!