طوفانِ ۽ محبت
وقت ايندو. ڇڪ ٿيندي. اکيون ڏسنديون. دنيا دل جي ڌڙڪن ۾ ٿي ويندي غائب. اکڙين ۾ ايندي، ساجن رڳو تنهنجي تصوير ۽ چوڌاري... چوڌاري هوندي اونداهي طوفانِ محبت جي.
تنهنجي وڃڻ کان پوءِ ساجن هيءَ منمهجي حياتي! زندگي زهر ٿي ويئي آهي. مون نٿي ڀانيو ته آءٌ به ٻين وانگر سرد آهون ڀريندو، لڙڪ ڳاڙيندو، خوامخواهه بي چين ٿيندس. نڪو وري اها ئي اميد هئي ته آسمان تڪي تڪي، تارا ڳڻي ڳڻي، چنڊ سان ڳالهائيندي صبح ڪندس. سڄو ڏينهن سر ۾ سوداءِ....
دوستن سان دشمني... پنهنجن کان بي رخي..... ديوانن وانگر چريو_ ٽوڪون سهندس ۽ کلائيندس پاڻ تان ساري دنيا.
تنهنجي خيالن جي حسين يادگري! دنيا! تو مون سان ڪهڙو جادو ڪيو آهي؟ ساجن اهو مٺو درد ڇا جو آهي؟ منهنجي دل ڪنهن لاءِ تڙپي رهي آهي؟ نااميد هوندي به منهنجي آس ٽٽي نٿي. ويران رڻ پٽ ۾ بهاريءَ جو جهُوٽو. اونداهي رات ۾ تارا ڇو ٿا ٽمڪن؟
ڪالهه باغ ۾ حسين پوپٽ ڪنڊي جي نوڪ تي لٽڪيل ڏٺم. شايد آيو هو گلڙن تي ڦيرا ڏيڻ. پريان سامهون اڏامي رهيون هيون هوا ۾ بيوس شاخون. هيٺ مٿي ٿي ڪري رهيون هيون، چمڻ جي لاءِ زمين کي. ڇڻندي ڏٺم منجهائن نرم نازڪ پنکڙيون گلن جون. گلشن جو اهو سادو نظارو.... اکڙين مان بي اختيار ڇلڪجي ڪريا ٻه لڙڪ.
اوچتو ڪوئل جي ڪوڪو ڪنن ٻڌي. دل ڌڙڪي اٿي. خوشيءَ کان مشڪي ڏنم. مکڙيون به مرڪڻ لڳيون. نچڻ شروع ڪيو تن مان نڪتل خوشبوءِ. اهو ساڳيو باغ هو جتي هڪٻئي کي ڏسي پاڻ مشڪندا هئاسين. تنهنجا خاموش اشارا لڪائي پهچائيندا هئا پيغام پريت جا. پر هاڻي.... اڃا به آءٌ انهيءَ اجڙيل باغ ۾ ڇو ٿو وڃان؟ منهنجو. اکيون ڪنهن جي ڏسڻ لاءِ آيتون آهن؟ تون ته آهين ڪونه! ته پوءِ انتظار ڇا جو؟
دک دردن کي مون کلندي منهن ڏنو. رضا تي راضي. اوچتو ئي اوچتو ڦري ويئي منهنجي حالت..... قسمت.... سڀ ڪجهه. تنهنجي وڃڻ کان پوءِ. آءٌ زندهه آهيان، جيئرو گھمان ڦران پيو. ٻين وانگر.... دوستن سان ظاهري طرح... ٻين کي ڪهڙي خبر! دنيا ڇا ڄاڻي؟ تون ڇا سمجهين جلي جلي جيئڻ ۽ جيئي جيئي جلڻ!
ٻين کي ڪهڙي خبر ته دل جي ڌڙڪڻ سان خون جو شعلو ڦڙڪي نس نس ۾ آگ ڀڙڪائيندو. خاموش زبان فرياد ڪري پڪاريندي ۽ ڪجهه نيڻ وهائيندا نير پردن پٺيان، جن کي ڏسي ڪانه سگھندي ڪا هڪڙي اک ڪنهن انسان جي.
ڌوکو ۽ فريب ڇا نٿو ڪري!.... مون سان به هرڻ جون رڃ تي ڇالانگون.... هر هڪ کي خبر آهي، پر اصلي راز کان ڪير واقف آهي؟ چڻگون ڇو ٿيون ڀڙڪن؟_نيڪ نگاهون بدنام ڇو ٿيون ڏسجن؟ رڃ پاڻيءَ مثل ڇو ٿي لهرون ڏي؟ قدرت هر هڪ کي لاچار ڪيو آهي؟.... بيوس.... منهنجو ڪهڙو ڏوهه! آءٌ ته مجبور آهيان توکي الزام ڪينءَ ڏيان تنهنجو ڪهڙو قصور؟ شمع جا پاڻ جلي ٿي ان ۾، جي پتنگ ٽپو ڏيئي پاڻ کي خاڪ ڪري ته شمع جو ڪهڙو گناهه؟ پر پرواني جو شعلي ۾ کامي جلڻ..... شعاع کي وڌيڪ تيز ڪرڻ جو آخر مطلب ڇاهي؟
گل ۽ خوشبوءَ..... دونهون ۽ آگ.... شمع ۽ پروانو.... دل ۽ پيار.... ڪين جدا ٿيندا؟ ساجن! تون ۽ تنهنجي يادگيري ڪينءَ وسرندي؟ انتطار جون گھڙيون! اکيون اکين ۾! دنيا جي نگاهن کان دور! ڏينهن ڏٺي.... ۽ تارن ڀريئي آسمان هيٺان. اڪثر ڪندا هئاسين.... ڳالهيون پريت جون.... ڇا اهو خواب هو؟ هيءَ ساري دنيا به خواب آهي؟
ڀل خواب هجي. مون کي ته انهيءَ خواب جي حقيقت بي قرار، بي آرام ۽ دربدر ڪيو آهي. آرزو اٿم ته تنهنجي يادگيريءَ جو فريبي سپنو هميشه ائين ئي ڏسندو رهان. تنهنجي من موهيندڙ تصوير، شربتي اکيون، ڪوئل جهڙو آواز، بلوري جسم، گلابي رخسار، پازيبن جي جهڻڪار، تنهنجو گھر، دريون، پردا، گھٽيون ۽ سڄو شهر.... ڦرندا رهن ٿا خيال. هُتي، اُتي، هوڏانهن، آهستي ۽ هميشه......
تنهنجا ڏنل گل سانڍي رکيا اٿم، جيسين حياتي اٿم. انهن جو هڪڙو به پن گھر ۾ ضايع نه ٿيڻو آهي. جيتوڻيڪ ڪومائجي ۽ مرجهائجي ويا آهن اهي ظاهري طرح...... مگر انهن سان گڏ تنهنجون گذريل ڳالهيون آهن، بلڪل نيون ۽ تازيون.... پرهه جي باک ۽ ماڪ جيان!!