درد جي مس سان لکيل اکين جا افسانا
گل ته روحن جا اصل وارث ھوندا آھن.
(ڪھاڻين جا ٻه جملا)
ھن جي ڳالھين ۾ لاڙ جي ليارن جي خوشبوءَ آھي، ھڪ الڳ ۽ اُداس خوشبو . الائجي ڇو پر مون ڏٺو ۽ ٻڌو آھي، لاڙ جا اڪثر ماڻھو پنھنجي فطرت ۾ وڏا قصا گو آھن.
جھمپير جي ھوائن ۾ ھندوري جھڙي ھانءُ سان ڳالھائيندڙ رسول بخش درس کان کورواھ جي اڻپڙھيل قصا گو منھنجي چاچي جمعي سولنگي تائين جھڙن پراسرار روح رکندڙن جا ٻهه ٻهه ٻول ٻڌي ماڻھو جو من مھڪي پوي ٿو ۽ جيءَ ۾ انيڪ افسانا جاڳي پون ٿا.
عبدالسلام ٿھيم جي سٺي ڪھاڻيڪار ھجڻ تي حيرت نه ٿيڻ گھرجي، جو ھو فطري ڪھاڻيڪار آھي.
ھو آھي ئي افسانوي دنيا جي آغوش ۾ پليل ماڻھو.
ڪينجھر جي ھوائن کان قديم قصا ۽ زيرو پوائنٽ وٽان سمنڊ جي بي چين لھرن جو رڌم ٻڌي ھن جي دل ۾ افسانن جو ڪر موڙي جاڳڻ سڀاويڪ آھي، جيئن بارش جا امڪان ڏسي مور جو رقص ڪرڻ.
“توھان مونکي درد جي مس سان لکيل جيئرا جاڳندا ڪردار ٿا لڳو.’’ (ڪھاڻي ويلنٽائن وش جو جملو)
درد جي مس سان لکيل افسانا ڪڏھن به فنا نٿا ٿي سگھن.
عبدالسلام ٿھيم جون ڪھاڻيون پڙھي مان پڪ سان چئي سگھان ٿو.
منور سراج
نوابشاھ
23-10-2017