ويلنٽائن وِش
ڪاشان زيب شاپنگ مال ۾ گفٽ سينٽر تي شاپ ڪيپر کي مختلف گفٽس ڏانهن اشارا ڪري وٺي، ۽ پيڪ ڪرڻ لاءِ چئي رهيو هو. زين حيرت ۾ پوڻ لڳو، پڇيائين
‘‘ڪاشان يار! ايترا سارا گفٽ؟”
ڪاشان هن تي طنزيه مُرڪ مُرڪندي وراڻيو
‘‘ھا ھا ھا ھا ھا! زين تون اڃان ٻار آهين. انهن ڳالهين کي نه سمجھندين، ماٺ ڪري بيهه...’’
زين چُپ ٿي ويو،هو شرميلي طبيعت جو نوجوان هو. کيس زماني جو اڃا واءُ ڪونه لڳو هو. جڏهن ته هن جا دوست سوا سير هُئا. هو جڏهن هن جي اڳيان ڇوڪرين جا قصا ڇيڙيندا هُئا، ته هن جي اکين جا پلڪَ شرم ٻوٽي جي پنن جيان جھُڪي ويندا هُئا.
اڄ جڏهن هن جي دوست ڪاشان ويلنٽائن جي مُناسبت سان هڪ کان وڌيڪ گفٽ خريد پي ڪيا ته هن کي حيرت وٺڻ لڳي. ٻيهر پُڇيائين
‘‘يار ڪاشان! وش ڪرڻ لاءِ هڪ گفٽ ڪافي آهي. ڇو وڌيڪ خريد ڪري فضول خرچ پيو ڪرين؟”
هن کي سندس ٻئي دوست وسيم ورندي ڏني
‘‘اڙي ڀوڪ، جيترا گفٽ اوتريون محبوبائون...... ڪاشان ايترو سخي ڪٿي آهي، جو ڪنهن هڪ تي پاڻ کي ائين مفت ۾ لُٽائيندو.’’
ڪاشان ۽ وسيم ٽهڪ ڏيڻ لڳا، شاپ ڪيپر به کلڻ لڳو. هن ڄڻ پاڻ کي هنن آڏو ويچارو پئي محسوس ڪيو. ڪاشان چيو:
‘‘زين يار! ليليٰ مجنون وارو وقت گُذري ويو. وقت ۽ حالتن سان سڀ ڪجهه بدلجي ويندو آهي ۽ ھاڻي جھڙو زمانو تھڙو پيار .’’
زين جذباتي ٿيندي وراڻيو
‘‘ پوءِ اِهو پيار نه چئبو، ان کي وقتي ضرورت ئي چئي سگھجي ٿو.’’
وسيم وراڻيو؛
‘‘ مِٺا اسان ڪڏهن چيو آهي، ته ھڪ ڇوڪريءَ جي پويان سڀ ڪجهه وساري ڇڏجي..... ڇوڪريون فقط اسان جون ضرورتون آهن، ۽ اُن کان وڌيڪ ڪجهه به نه....... ضرورت ختم سڀ ڪجهه ختم......!’’
هو اڃا به وڌيڪ جذباتي ٿي ويو
‘‘ڌوڙ آهي اوهان جي مُنهن تي، ڪي اخلاقي قدر به ٿيندا آهن. پر اوھان ته مونکي صفا جانور لڳو پيا.....’’
ڪاشان چيو ؛
‘‘ها ٺيڪ آهي اسان جانور ئي صحيح، اسان کي خبر آهي ته وقتي تقاضائن کي ڏسي ڪيئن جيئڻ گھرجي. هونئن به جواني آهي چار ڏينهن جي... پوڙهو ٿي گگون ئي واهڻيون آهن. تون به پيو سڪ....... اسان کي ڇا آهي؟”
هو گفٽ سينٽر تان گفٽ کڻي شاپينگ سينٽر مان ٻاهر نڪري آيا. گاڏي ۾ ويٺا ۽ گھر ڏانهن موٽڻ لڳا.وسيم گاڏي ڊرائيو پئي ڪئي، ڪاشان ۽ زين پوئين سيٽ تي ويٺل هُئا.
زين جي ذھن تي ھڪڙي خيال کڙڪو ڏنو، هِنَ هنن کي ٻُڌائڻ پي گھريو. پر طبيعت ۾ شرمساري جي سبب چئي نه پي سگھيو. نيٺ رکي رکي چيائين
‘‘ وسيم هڪ ڳالهه ته ٻُڌ.’’
وسيم پڇيو؛
‘‘جي جي ٻُڌاءِ.’’
‘‘سڀ کان پهرين آءِ ايم سوري....’’
‘‘زين شرمائيندي وراڻيو
‘‘ يار جي غلط نه سمجھو ته اڄ رات مونکي شمع بيگم.’’ وڌيڪ ڪڇي نه سگھيو، ڪاشان طنزيه لهجي ۾ وراڻيو
‘‘ھا ھا ھا ھا! عجيب قسم جو ڀوڪ آهين. چڪلي تي هلڻ چاهين ٿو، ۽ غلط نه سمجھڻ لاءِ.........’’
وسيم ڪاشان جي ڳالهه ڪٽيندي وراڻيو
‘‘اڙي ڪاشان چُپ ڪر، مس مس واري ۾ آيو آهي. يار زين حڪم ڪر رُڳو شمع بيگم نه، پر آءٌ تو کي تڙ تڙ جو پاڻي پياريندس.’’ زين لڄي ٿيندي وراڻيو
‘‘نه مونکي فقط اڄ رات.’’
ڪاشان ٻيھر طنزيه انداز ۾ چيو
‘‘ٺيڪ آهي پُٽ! پڪي سمجھه. باقي کڙائون تکيون ڪري ھلجانءِ، متان ھلي ماڻھو کلائين.’’
هنن زين کي گھر جي گھٽيءَ ۾ ڇڏي پنهنجو سفر جاري رکيو. ڪاشان پُڇيو؛ ‘‘ وسيم! زين کي ڀلا اڄ ڇا ٿي ويو؟”
وسيم وراڻيو
‘‘يار آءٌ پاڻ اهو پيو سوچيان، ته هن جي ذهن ۾ اها ڳالهه ڪيئن آئي. هو ته صفا چڙي پوندو آهي.’’
ڪاشان چيو
‘‘ها نه، هُت ڏس..... گفٽ سينٽر تي صفا مَٽجي پيو ھو. خير اڄ رات ڏسون ڪٿي ٿو پھچي. آهي ته صفا چَر.’’
وسيم ڪاشان کي گھر وٽ ڇڏي، ۽ پاڻ پنھنجي گھر ڏانھن موٽي ويو. ٻئي تيار ٿي پنهنجي محبوبائن سان ملي کين ويلنٽائن وش ڪرڻ لڳا، ۽ زين رات ٿيڻ جو انتظار ڪرڻ لڳو.
جڏهن شهر ۾ رات ٿي، تڏهن شمع بيگم جي پاڙي ۾ ڄڻ سج اُڀري پيو هو. سڀ ڪجهه جاڳي پيو هو. هي ٽئي به اهڙي ڏينهن ۾ رات ڪرڻ لاءِ شمع جي بزم ۾ داخل ٿيا.
زين جي هٿ ۾ ھڪ ڪاري رنگ جي ٿيلهي هُئي. شمع هنن کي ڏسي ٺري پئي، ڇاڪاڻ هنن سان هن جي خاص واقفيت هُئي. ھي هڪ ٻئي جو خاص خيال رکندا هُئا. دُعا سلام کان پوءِ شمع کانئن پُڇيو
‘‘ اڄ هي نئون چهرو........!؟’’
هن جو زين ڏانهن اشارو هو. ڪاشان وراڻيو
‘‘هي اسان جو يار زين آهي. نئون آهي.’’
زين شرمائي رهيو هو. شمع سندس اکين ۾ حجاب محسوس ڪندي وراڻيو؛
‘‘جناب هتي اچڻ کان پهرين ماڻھو حجاب ۽ شرم ٻاهر ڦٽو ڪري ايندا آهن. هتي انهيءَ جي ڪا به گُنجائش ناھي.’’
ڪوٺي ۾ وسيم سُڃ محسوس ڪندي شمع کان پُڇيو
‘‘شمع بيگم! زين هوريان هوريان سڀ ڪجهه سمجھي ويندو. پر اڄ ڇو توهان جي بزم سُڃي سُڃي لڳي پئي آھي، نه ته هتي اڳ اسان اهڙو ڪجهه.؟ ’’
وسيم جي ڳالهه ڪٽيندي شمع وراڻيو
‘‘ها! چون پيا ته اڄ ماڻهو ويلنٽائن ڊي ملهائين پيا، اڄ هنن کي کائڻ ڪندي ڪابه بُک ڪونهي. ڇو جو اڄ سڀ ڪجهه جائز ٿي پيو آهي، پارڪ ۽ هوٽلون وسڻ لڳا آهن. تڏهن ته هتي سُڃ لڳي پئي آھي. هونئن به جيڪڏهن کاڌو مفت ۾ ملي پوي ته پوءِ پئسن ڀرڻ جي ڪهڙي ضرورت!؟’’
شمع ڄڻ پيٽ جي باھ ٻاهر ڪڍي ٿڌو ساھ کنيو، ۽ هنن کان پُڇيو
‘‘ڇا توهان کي مفت ۾ گوشت نه مليو، جو هتي؟”
وسيم وراڻيو
‘‘نه شمع اهڙي ڳالهه ڪونهي، بس زين چيو تڏهن.’’
شمع خوش ٿيندي وراڻيو
‘‘ انهيءَ جي معنيٰ ته اها عنايت زين جي آهي. ’’
ڪاشان وراڻيو
‘‘جي ها شمع، ھاڻي هن کي هتان خوش ڪري روانو ڪرڻ تنھنجو ڪم آهي.’’
شمع نيڻن سان تسلي ڏيندي وراڻيو
‘‘انھيءَ جو توهان فڪر ئي نه ڪريو. بس حڪم ڪريو.’’
هنن پاڻ ۾ ڪجهه پل صلاح ڪئي، وسيم چيو
‘‘ شمع بيگم! اسان جي مزاج کان ته تون باخبر آهين، باقي هن دوست لاءِ......’’
شمع جانو کي سڏيندي وراڻيو
‘‘ٺيڪ آهي، جانو او جانو.’’
‘‘جي جي بيگم صاحبه. “
جانو کي هن ڪجهه ڪن ۾ چيو، هو اندر ويو. ڪجهه دير کانپوءِ چار ڇوڪريون وٺي آيو. ٽي اڳيان هليون آيون، هڪ پويان بيهي رهي. شمع چيو
‘‘اوهان جو جانو ڪمرن ۾ انتظام ڪري ڇڏيو آهي. باقي زين ھنن مان جيڪا پسند ڪري.’’
زين هنن تي نظر وڌي، پر ڪنهن به سندس من نه موهيو. هن پريان بيٺل ڇوڪري ڏانهن اشارو ڪندي چيو
‘‘هي نه، او هوءَ جيڪا.......’’
شمع حيرت ۾ پئجي وئي
‘‘ اوهان جو دوست ته وڏو خفتي آهي، بابره هيڏانهن اچ ۽ هن سان وڃ.’’
پريان بيٺل بابره ويجھو آئي، سندس چهري تي پريشاني پريشاني هُئي. هُن شمع کي ڪن ۾ ڪجهه ٻُڌايو ۽ شمع زين کي چيو
‘‘زين تون هنن مان ڪا پسند ڪر، بابرا سان مسئلو آهي. نٿي هلي سگھي.....’’
زين انڪار ڪندي چيو
‘‘نه مون سان گڏ بابره هلي، ٻي نه.’’
شمع وراڻيو
‘‘اڙي چريا سمجھڻ جي ڪوشش ڪر. ڪجهه پيچيدگيون ٿينديون آهن، جن ۾.......’’
زين شمع جي ڳالهه تي ڪوبه توجهه نه ڏنو، پير ٻڌي بيهي رهيو. ڪاشان ۽ وسيم شمع تي زور ڀريو، ۽ هن بابره کي زين سان گڏ ڪمري ۾ روانو ڪيو. هو به ڪمرن ۾ هليا ويا.
ڪمري ۾ ڪافي دير کان بابره ۽ زين خاموش ويٺل هيا، زين خاموشي ٽوڙيندي وراڻيو
‘‘توهان شايد مون کي غلط سمجھي رهيا آهيو......’’
بابره طنزيه انداز ۾ مُرڪندي وراڻيو
‘‘صحيح يا غلط جو تصور توهان جھڙن شريف ماڻهن جي مُعاشري ۾ هوندو آھي. اسان وٽ جيڪو به آهي، جيئن به آهي، سڀني جي سامھون آهي. ها ٻي ڳالهه هتي اچڻ کانپوءِ به توکي شرافت بابت صفائي پيش ڪرڻ جي ضرورت محسوس ٿئي پئي، ته پوءِ آءٌ ايترو ئي چونديس ته تون عجيب قسم جو ماڻهو آهين.......!’’
زين جو ڄڻ اعتماد وڌيو. ورڻيائين
‘‘ توهان بلڪل مون بابت صحيح اندازو لڳايو آهي، آءٌ عجيب ئي آهيان.’’
بابره وراڻيو
‘‘ته پوءِ عجيب عجوبن ۾ هُئڻ گھرجن، انهن جو ھتي ڇا؟ ھتي ته راتين کي جاڳائڻ وارن مردن جو ڪم هوندو آهي. عجيبن جو نه...!’’
زين وراڻيو
‘‘آءُ ڄاڻان ٿو، هيءُ دنيا آهي. هتي ڪن لاءِ ڏينهن راتين جھڙا ۽ ڪن لاءِ راتيون.’’
بابره هن جي ڳالهه بيزاريءَ مان ڪٽيندي وراڻيو
‘‘ اوهان هي ڇا پيا چئو، مون کي اوهان جي ڪابه ڳالهه سمجھه ۾ نٿي اچي.’’
زين وراڻيو
‘‘ اوهان ئي ته چيو پئي ته آءٌ عجيب آهيان. عجيب ماڻهو جي ڳالهه سمجھڻ لاءِ عجيب ذهن هئڻ گھرجي.’’
بابرا هن جو خيال پاڻ ڏانهن ڇڪڻ لاءِ پنهنجي ڇاتي جي اُڀار واضح ڪندي وراڻيو
‘‘ڪهڙي قسم جا خريدار آهيو، ڇو پاڻ کي ٻين ڳالهين ۾ اُلجھائي پنهنجو وقت ضايع ڪري رهيا آهيو. ڳالهيون ئي ڪندا رهندا يا.......؟’’
زين وراڻيو
‘‘مون زندگي ۾ ڪجهه به ضايع نه ڪيو آهي، نه ئي هاڻي ڪجهه ضايع ڪري رهيو آهيان. منهنجو پل پل سجايو ٿي رهيو آهي. منهنجي خريد ڪيل پلن جو اوهان فڪر نه ڪريو. مونکي ڇا ڪرڻو آهي، سو آءٌ ڀلي ڀت ڄاڻان ٿو’’
بابره کي زين جي ڳالهين مان خوداري محسوس ٿي. ڪجهه گھڙيون اطمينان محسوس ڪيائين. ڇاڪاڻ ته هن کي زين جڳ کان الڳ لڳو هو، نه ته هن وٽ جيڪي ماڻهو ايندا رهيا هُئا، سي پل به ويهڻ پسند نه ڪندا هُئا. اڄ هيءَ تيار به نه هُئي. شمع کي ڪن ۾ مجبوري به ٻُڌائي هُئائين. پر زين جي ضد سبب پاڻ تي ٿيڻ واري متوقع جبر ۾ پنهنجي ڀلائي سمجھي هُئائين. اهو سڀ سوچي رهي هُئي ته زين وراڻيو
‘‘ڪهڙن خيالن ۾ گُم ٿي ويا آهيو......؟’’
بابره خيالن مان موٽندي وراڻيو
‘‘ڪجهه به نه، اوهان ٻُڌايو.’’
هن زين ڏانهن گھور ڪئي، ته زين هن ۾ اکيون کپائي ڇڏيون. بابره هن ۾ گھڻي دير نهاري نه سگھي، ۽ نيڻ جھڪائي ڇڏيائين. ڪجهه الڳ الڳ محسوس ڪري رهي هُئي. زيــــن ۾ نهاريندي سندس جسم ڪانڊارجي ٿي ويو. نيٺ چيائين
‘‘مون کي ايئن ڇو پيا ڏسو، مونکي ڪجهه ٿئي پيو.’’
زين هن جي ڳورين ٻانهن ۾ پنهنجا هٿ وجھندي وراڻيو
‘‘ڪجهه ته آهي تو ۾، جيڪو آءٌ ڏسڻ چاهيان ٿو.’’
بــــــابره پنهنجون ٻانھون ڇڏائيندي چيو
‘‘سچ پُڇو ته مون ۾ ڪجهه به ناهي. وڏي ڳالهه ته آءٌ پاڻِ به پاڻَ ۾ ناهيان. منهنجي ذات منهنجا احساس منهنجا جذبات لتاڙجي چُڪا آهن. وقت مون کي ڀيلي ڇڏيو آهي. آءٌ مري چُڪي آهيان. مري ويل ماڻهو ۾ ڇا ڏسي حاصل ڪندا....!؟”
هن جي اندازِ بَيان زيـــــن کي موهي وڌو، وات مان واھ ڇڏائي ويس
‘‘واھ! ايترو گھرو ڳالهائڻ ڪنهن کان سکيا آهيو، توهان ته مون کي درد جي مَس سان لکيل ڪنهن ناول جا جيئرا جاڳندا ڪردار ٿا لڳو......’’
بــــــــابره ٽهڪ ڏيندي وراڻيو
‘‘ھا ھا ھا ھا، چئبو ته هاڻي ماڻهو طوائفن کي به مکڻ هڻندا. مونکي گھڻو نه وٺو. متان وڃائجي نه وڃو.’’
زين هن ۾ وڌيڪ گھوريندي وراڻيو
‘‘نه آءٌ ڪونه وڃائبس، نه ئي ڀٽڪندس. ڀٽڪندا اُهي آهن جيڪي اکيون بند ڪري نڪرندا آهن، مون کي منهنجي هر احساس جو شعور آهي.’’
هو لاڳيتو بابره کي چتائي رهيو هو. بابرا منجھي پئي هُئي، ته آخر کيس ڇا ٿي رهيو آهي. ڪنهن ڪنهن ويل هُن پاڻ کي وڃائيندي ٿي ڀانيو. بـابره وراڻيو
‘‘مونکي ايئن نه ڏسو، سچ ۾ مونکي ڪجهه ٿئي پيو.’’
زيـن پُڇيو
‘‘ڇا پيو ٿئي اوهان کي؟”
بــــابرا وراڻيو
‘‘جي ڪجهه ٿئي پيو ...... پتو ناهي ڇا آهي!؟”
بــابره ڪجهه چوندي چوندي رُڪجي وئي. احساسن کي لفظن ۾ سميٽي نه سگھي، ٻيهر چيائين
‘‘مون سان پهريون ڀيرو ايئن پيو ٿئي، مون کي اڳ ڪڏهن به ڪنهن ائين نه ڏٺو آھي’’
زيــن وراڻيو
‘‘جيڪو ٿئي پيو، تنهن کي ٿيڻ ڏيو، ڪجهه بُرو ته نه پيو ٿئي نه؟”
بـابره کي پگھر وٺي ويو هو،
‘‘ نه نه، بُرو ته ڪجهه به نه پيو ٿئي. توهان پهريان ماڻهو آهيو، جنهن جون اکيون منهنجي اکين ۾ آهن. نه ته هتي.’’
زيـــن وراڻيو
‘‘ڇڏيو انهن کي، هُنن کي نيڻن جي مَڌ جي ڪهڙي ڪَلَ؟”
بـــــــابره هن تي طنز ڪندي چيو
‘‘ ڇو جناب سڄي ڄمار اکيون ئي تاڙيندا رھندا ڇا؟ جيڪڏھن اوھان هڪ ڀيرو چوکو چکي ورتو، ته پوءِ اوهان تان نيڻن جا سڀ نشا لهي ويندا.’’
‘‘زيـن وراڻيو
‘‘ ان جو صحيح حل موجود آهي. ضروري ته ناهي ماڻهو جانورن جيان جنهن تنهن ۾ وات وجھي.’’
بـابره هن جا احساس سمجھي ورتا هُئا، تنهن ڳالهه جو رُخ موڙيو:
‘‘ ٻُڌو آءٌ هڪ پيشاور ڇوڪري آهيان، مونکي انهن ڳالهين ۾ نه وٺي وڃو. مونکي هاڻي انهن ڳالهين ۾ ڪابه دلچسپي نه رهي آهي. توهان جا خريد ڪيل پل هاڻي ختم ٿي رهيا آهن، جي ختم ٿي ويا ته پوءِ توهان هتي هڪ پل به نه.’’
زين هن جي ڳالهين ۾ آيل اوچتو تبديلي سمجھي ورتي، ۽ چيائين
‘‘توهان جي مزاج ۾ اوچتو آيل تبديلي آءٌ سمجھان پيو، توهان منهنجي پلن جو فڪر نه ڪريو. آءٌ هت اهڙو ڪجهه به نه ڪرڻ آيو آهيان، جيڪو توسان ٿيندو رهيو آهي.’’
بــابره جيڪا ڳالهه ڪجهه دير پهرين سمجھي رهي هُئي، اُن جو اعتراف زيــن جي زُباني ٻُڌي خوشي محسوس ڪيائين. پُڇيائين
‘‘ته پوءِ توھان جو ارادو ڇا آھي؟
هتي ڪجهه به لڪل ناهي، جنهن جي توھان کي تلاش آھي. لڪل ڳالهيون سُفيد پوش ماڻهن جي مُعاشري ۾ هونديون آهن. اسين عام آهيون، تڏهن ئي ته بدنام آهيون.’’
بابره ٻه ٽي قدم اڃان به پويان هٽي وئي، زيـــــن وراڻيو ‘‘توهان صحيح جڳهه تي پهچي موٽ کاڌي آهي. مان توهان آڏو واضح ڪرڻ چاهيان ٿو، ته منهنجو هتي اچڻ جو مقصد اهو هو ته توهانکي پنهنجو پاڻ سان مِلهايان.’’
بــابره منجھي پئي
‘‘ڇا مطلب؟”
زيــن وراڻيو ؛
‘‘ توهان چيو پئي ته آءٌ پاڻ ۾ نه رهي آهيان، منهنجي ذات منهنجا جذبات لتاڙجي چُڪا آهن. آءُ توهان کي توهان جي ذات سان ملائڻ آيو هوس، ۽ آءٌ اُن ۾ ڪافي ڪامياب ويو آهيان. آءٌ دعويٰ سان چوان ٿو، ته ڪجهه گھڙيون ئي سهي پر توهان احساسن جو نج ذائقو محسوس ڪيو هوندو. ڪجهه پل ئي سهي پنهنجي وجود کي لتاڙ کان آجو ڀانيو هوندو. بس منهنجو اِهو ارادو هو ۽ مقصد به!’’
بـابره جي من ۾ ڄڻ گُلاب ٽڙي پيا، هن پنهنجي پاڻ کي انهيءَ ماحول کان جُدا محسوس ڪيو پئي. بگھڙن سان ملي ملي اوچتو انسان جو چهرو ڏٺو هُئائين. سوچي رهي هُئي، انهيءَ اتفاق کي ڪهڙو نانءُ ڏجي. تيستائين زين ڪاري ٿيلهي مان گُلدستو ڪڍيو ۽ بابره ڏانھن وڌائيندي چيو
‘‘ هيپي ويلنٽائن ڊي.’’
هوءَ حيرت ۾ پئجي وئي. دل ڀرجڻ لڳيس، اکين جا بند ٽُٽي رهيا هيس. پاڻ کي سنڀاليندي پُڇيائين؛
‘‘ پر..... پر هي سڀ ڇا...... مون جھڙي ڇوڪريءَ کي ويلنٽائن وش، توهان ته سچ ۾ عجيب آھيو!؟“
زيــن جي اکين ۾ به لُڙڪ ڀرجي آيا، تنھن چيو
‘‘ها اُهو ته آءٌ آهيان. بس خواهش هُيم ته آءٌ ويلنٽائن وش ڪنهن اهڙي ڇوڪري کي ڪريان، جنهن کي وقت جي ستم ظريفيءَ پيار کان پاسيرو رکيو هُجي.’’
ايتري ۾ دروازي تي ٺُڪ ٺُڪ ٿي. زيـن بابره جي هٿن ۾ گلدستو ڏنو ۽ چيو
‘‘ لڳي ٿو ته منهنجا پل ختم ٿي چُڪا آهن، چڱو آءٌ هلان ٿو. ڪجهه بُرو لڳو هُجي ته پليز مُعاف ڪري ڇڏجو.’’
زيـــــن هن کي پُٺ ڏئي دروازي ڏانهن وڃڻ لڳو، بـــــابره جون اکيون پاڻي ٿي چُڪيون هيون، تنھن سڏ ڪيو
‘‘ ٻُڌو.’’
زيـــــن هن ڏانهن مُڙيو، بــــــابره وراڻيو
‘‘توهان واقعي عجيب آهيو.’’
زيـــــن ڪنڌ سان هاڪار ڪئي، سندس اندر ڀرجي چُڪو هو. ڪُڇي نه سگھيو. بــــــابره وڌي وڃي زيــــــــن کي ڀاڪُر ۾ ڀريو ۽ زور زور سان روئندي وراڻيو
‘‘توهان سچ ۾ اڄ مون کي پاڻ سان ملائي ڇڏيو. مون ته ڪافي وقت پهريان پاڻ کي وڃائي ڇڏيو هو.... توهان ته...’’
دروازي تي ٻيھر ٺُڪ ٺُڪ ٿي. زيــــــن بــــــابرا کي پيشاني تي مِٺي ڏئي ٻاهر نڪري آيو.
***