نَرَ جو پٽ
‘‘ابو زائفائون ته ھي، پاڻ جي ته عمر مفت ۾ کري وئي’’
ڀر ۾ بيٺل ھمراھ پگھر اگھندي وراڻيو
‘‘سچو آھين ابا، ھنن کي ته ڏٺي ئي......ڪھڙيون ٿو خبرون پڇين، ميان ماٺ ڀلي آھي.! ’’
‘‘ڪيڏي مھل جو بيٺل آھين.؟”
‘‘لٿي کان بيٺو آھيان.’’
ھمراھ ڏانھن ھڪ ناچڻيءَ گھور ڪئي، ھي اڳيان وڌي ويو. کيسي مان ڏوڪڙ ڪڍي کيس ڏيندي رھيو، ۽ ھوءَ ھڪ ھٿ گلي تي رکي جھڪي وٽانئس مرڪي پئسا وٺندي رھي. ھمراھ پئسا ڏيندي ڪوشش پي ڪئي ته ناچڻيءَ جو ھٿ سندس ھٿ کي ڇُھي، ۽ ان ۾ ڪامياب به پئي ٿيو. جڏھن ته ناچڻيءَ جي جُھڪڻ سان بيٺل سڀ ماڻھو ساڻا ساڻا ٿئي ٿي ويا. ناچڻيءَ ضرور گلي تي ھٿ رکيو ٿي، پر سندس چولي جو گلو ويڪرو ۽ ڇاتي ڀريل ھئي. تنھنڪري ھن لاءِ سڀ ڪجهه روڪڻ ممڪن نه ھو. بيٺلن ته اھو سڀ چاھيو ٿي.
ھونئن به ميلو ھڪ اھڙو جنگ ھوندو آھي، جتي شڪار ڪندڙ شڪار ٿيندڙ جي مزاج کان واقف ھوندو آھي. ھو پئسا ڏيندو رھيو، ۽ ھوءَ وٺندي رھي. جڏھن کيسو خالي محسوس ڪيائين، ته طريقي سان موٽي اچي پنھنجي ساڳي جڳهه تي بيٺو. ھمراھ پڇيس
‘‘ڪيترو مال لُٽايو اٿئي.؟”
‘‘ٻه ھزار.’’
ھارايل لھجي مان وراڻيائين
‘‘وڏو خفتي آھين، ڪجهه وريو سريو، يا سڀ ويو پاڻيءَ ۾. ’’
‘‘ڇوري ھاڻي پاڻ جي ڌاڳي ۾ آھي، ٻاھر نه ويندي.’’
ڄڻ پاڻ کي دلاسو ڏنائين، ھُن چيس
‘‘اڙي ميان فقير، بازار جي مٺائي آھي. انھيءَ تي گھڻو نه ڀاڙ ... متان گھر تي ڪانگ نه ويھاري ڇڏيني.’’
ھن منھن ڦيرائي ڇڏيو، ائين ئي موت جي کوھ جي ٻاھران ھر ٻيو ماڻھو پاڻ کي لُٽائي رھيو ھو. رڳو موت جو کوھ نه پر ماڻھن کي ڪُھڻ جون ٻيون به ڪافي اڏيون لڳل ھيون. جتي تقريبن ھر ماڻھو پنھنجي رضا خوشي سان پاڻ کي ذبح ڪرائڻ لاءِ آيو ٿي، ۽ کيسو خالي ڪري روانو ٿي ويو ٿي.
ميلي جي اهڙيءَ موج ۾، وڏيرو موجن به سنگت سان لٿل هو، ساڻس سندس 14 سالن جو شهزادو پُٽ دلاور به گڏ هو. وڏيراڻو ٻار هو، پڙهائي سان ڪو نه لڳندي هيس. پڻهس جيان ميلن ملاکڙن، رڇ ڪُتي جي ويڙهه، ڪڪڙن جي آکاڙن ۾ گهڻو من لڳندو هيس. وڏيرو به سندس اهڙي مزاج ۾ پنهنجي وڏائي محسوس ڪري چوندو هو:
‘‘ ﻧﺮ ﺟﻮ پٽ ﺁﮬﻲ ، ﻧﺮ ئي ٿيندو.’’
ميلو گهمي ڦري ﮬڪ ﮬﻮٽل ﺗﻲ ﺍﭼﻲ ويٺا، هوٽل جي محفل جاري هئي، محفل ۾ ڇوڪرا نچي رهيا هئا. هوٽل ۾ موجود شوقين ڇوڪرن تي پئسا گهوري رهيا هئا. ناچو ڇوڪرن جي پيرن ۾ ڇيرون ٻڌل هيون، جن جي ڪري هنن جي ناچ سان ڇن ڇن پئي ٿي. وڏيرو موجن به ڏاڍو خوش ٿي رهيو هو. هو به خوبصورت ڇوڪرن کي پاڻ ڏانهن سڏي کين پئسا ڏئي ساڻن ريجهي رهيو هيو. انهن جي سحر ۾ کيس پنهنجي ڀر ۾ ويٺل پٽ ئي وسري ويوهو.
ڪمدار جي نظر سامهون نچندڙ ڇوڪرن جي ٽولي تي پئي، ته سندس ڪن ئي کڙا ٿي ويا. وڏيري کي چيائين:
‘‘بابل دلاور ته ڏس...!’’
وڏيري ڪمدار جي ڳالهه تي پوري طرح توجهه نه ڏنو. ڇاڪاڻ ته هو ٻن خوبصورت ڇوڪرن کي پنهنجي ڀر ۾ ويهاري سندس ڳٽا پٽيندي مٿن نوٽن جي ورکا ڪرڻ ۾ رڌل هو. جڏهن ڪمدار ٻيهر چيس:
‘‘بابل انهن کي ڇڏيو، دلاور ته ڏسو ...’’
هن بي خياليءَ منجهان وراڻيو
‘‘ڪمدار! دلاور نر جو پُٽ آهي، نر ئي ٿيندو ڇڏينس ته ڀل موجون ڪري ...’’
ڪمدار گهٻرائيندي وراڻيو:
‘‘سائين معاف ڪجو، پاڻ وارو شهزادو ته ....’’
ڪجهه چوندي چوندي رُڪجي ويو.
وڏيري سامهون ڏٺو ته کيس پگهر وٺي ويو. ڇاڪاڻ ته دلاور ناچو ڇوڪرن جي ٽولي جي وچ ۾ جهمريون هڻي رهيو هو. ويٺل شوقين کيس ٻين ڇوڪرن جي ڀيٽ ۾ وڌيڪ تڪي اشارا ڪري رهيا هئا. ڪمدار وراڻيو:
‘‘سائين پريشان نه ٿيو ... نر جو پُٽ آ.. نر ئي ٿيندو..!’’
***