اوسيرِس ـ آئيسس ـ هورس
”احمد! ڪروز تي پهرين ڪڏهين ويو آهين؟“
”نه!“ مون ايمانداريءَ سان کيس سچ ٻڌائيندي چيو: ”هي ڪروز ته ٺهيو پر اسان وٽ شراب پيئڻ به منع آهي. ناچ معيوب سمجهيو ويندو آهي. توڙي جو شراب جو واهپو ۽ ڊانس پارٽيون نجي محفلن ۾ عام آهن.“
”ڀلا هي.... معاف ڪجانءِ.... منافقت ڪانهي.“ مستل چيو.
”آهي، پر ڇا ٿو ڪري سگهجي.“ وراڻيومانس.
ائين هلڪي ڦُلڪي ڳالهه ٻولهه ڪندي اچي گهاٽ تي پهتاسين. ڪافي ننڍيون ٻيڙيون، لانچون ۽ ڪي وڏا شاهي ٻيڙا به بيٺل ڏٺاسين. اليگزينڊرا هڪ وچولي درجي جو ٻيڙو هيو، جتي هيٺ ڊائننگ هال طرز تي وڏو هال هيو جنهن کي ٽن پاسن کان ڊائننگ لاءِ ميزون ۽ ڪرسيون رکيل هيون ته هڪ پاسي آرڪيسٽرا جا سازندا پنهنجا ساز ۽ سامان رکڻ ۾ مشغول هيا. ڪجهه ماڻهو آيا هئا. ڪي ته هال ڏسي پوين پيرن واپس ٿي ڏاڪڻيون چڙهي مٿي ٽيرس تي هليا ويا جتي باربي ڪيو ۽ عمده بار هئي. ٽيرس تي توڙي اندر هال ۾ هر ايندڙ کي ويٽرز پڇي سندس پسند جو شراب آڻي پئي ڏنو. اسان جي پهچندي ئي هڪ ويٽر اچي اسان کان اسان جي پسند پُڇي. منهنجي چوڻ تي سڀن سواءِ ايمان جي پورٽ وائين جي گهُر ڪئي. ايمان جوس جو چيو. مستل ايمان ڏي نهاريندي مون کي مخاطب ٿي چيو:
”احمد! ايمان کي چئو نه. اڄ کڻي هڪ گلاس وائين جو پئي.“
مون به بنا سوچي ايمان کي چيو. ”Why not?“ (ڇونه؟)
ايمان هڪي ٻڪي ٿيندي چيو:
”احمد! شراب حرام آهي.“
”مون کي ڪٿي به اِهو ڏيکاري وڃين ته شراب ائين حرام قرار ڏني ويئي آهي، جيئن سوئر جو گوشت واضح طور حرام قرار ڏنل آهي ته آئون اڄ ئي شراب پيئڻ ڇڏي ڏيندم.“ مون چيو.
”چوندا آهن.“ هُن ڀُڻڪيو.
”ڪير چوندا آهن. ڏس، منع ٿيل آهي ’خُمر‘ جي حوالي سان. هاڻ ڪي چون ٿا ته خُمر مان معنيٰ تاڙيءَ جو شراب آهي. ڪن جو چوڻ آهي ته ’خُمر‘ نشي جي معنيٰ ۾ آهي. ڪِن جو چوڻ آهي ته خُمر نشي جي انهيءَ حالت ۾ اچڻ آهي، جتي ٻانهن جيتري فاصلي تي عورت ۽ مرد ۾ تميز نه ڪري سگهجي.“ مون پنهنجي اڻ پوري معلومات مٿس مڙهيندي چيو.
”پر احمد....!“
”چڱو ڀلا! هيئن ڪر! تون گلاس مان صرف هِڪ سُرڪي ڀرجانءِ. باقي نه پيءُ. باقي مان ئي پي وينديم.“ مستل شرارت مان مون ڏي نهاريندي ايمان کي چيو ۽ ويٽر کي سڀن لاءِ وائين آڻڻ جو چيائين.
ويٽر ٿورڙي ئي دير ۾ سڀن لاءِ وائين کڻي آيو. مون ويٽر کي هڪ جوس لاءِ چيو ته جيئن ايمان ڀَل پيمانو پنهنجن لبن کي لائي پر پوءِ کيس جوس ئي ڏجي. ايمان ائين ئي ڪيو. هِڪ ننڍڙي سُرڪي ڀري گلاس مستل جي اڳيان رکندي چيائين:
”بس! هاڻ ته منهنجي دوست جو ضد پورو ٿيو. هاڻي هي تون ئي پيءُ.“
مستل جام هٿ ۾ کڻي اُٿي بيهي، مون ڏي جپانين واري انداز ۾ رڪوع جيان نِوڙندي چيو:
”احمد! تنهنجو انعام!!“
ايمان جي سُرخ سفيد رنگ تي لاليءَ جي رنگ سرس واسُ ڪيو. آئون به ڪجهه لڄي ٿيس پر هڪدم پڪائي ڪري چيم ته:
”هن شراب کي ٻن خوبصورت هٿن وڌيڪ نشيلو بڻايو هوندو. خدا خير ڪري.“
”ڳالهه نه ٺاهي.“ مستل چيو.
”نه مستل! تون اڄ به ايڏي سهڻي آهين جو توتي ڪير به عاشق ٿي سگهي ٿو. آئون ته صرف تنهنجن هٿن جي خوبصورتيءَ جي ساراهه پيو ڪريان.“
”ڏاڍو بدمعاش آهين، ڪيئن ٿو ڳالهه مٽائين.“
اڃا اهو چئي مِستل بس مس ڪئي ته انائونسر جو آواز آيو:
”خواتين و حضرات! اڄ جي محفل ۾ اليگزينڊرا جي نيل نديءَ جي ڪروز ۾ شامل ٿيندڙ مهمانن کي سعيد غزالي جو سلام. اسان جي اڄ جي پروگرام ۾ سڀ کان پهرين اسان توهان کي اوسيرِس ديوتا ۽ آئيسس ديوي جي بي شمار ڪٿائن مان هڪ تي ناٽڪ پيش ڪنداسين جنهن ۾ هورس جي جنم جي ڪٿا آهي. اُنهيءَ کان پوءِ ميوزڪ جو پروگرام آهي، جنهن جي شروعات ۾ مشهور ڳائڻو مائيڪل ڊيسوزا توهان کي پنهنجي آرڪسٽرا سان گڏ ڪجهه مشهور گانا ٻڌائيندو. توهان مان ڪو دوست ڪا فرمائش ڪرڻ چاهي ته مهرباني ڪري ٻڌائي پر اِهو خيال رکجؤ ته پروگرام جو هي حصو صرف اڌ ڪلاڪ لاءِ هوندو ۽ وڌ ۾ وڌ پنج يا ڇهه آئٽم ئي ٿي سگهندا. ڳائڻ جي هِن پروگرام جي پڄاڻيءَ تي اسان مٿي ڊيڪ تي باربي ڪيو جو انتظام ڪيو آهي. مانيءَ جي وقفي کان پوءِ توهان هال ۾ واپس ايندؤ ۽ اسان جي مشهور بيلي ڊانسر فوزيه ڊانس جو مظاهرو ڪندي. بيلي ڊانس کان پوءِ اسان توهان کي مشهور اسپيني ناچ ”فليمنگو“ پيش ڪنداسين، جنهن لاءِ اسپين کان آيل خاص طائفو ڪلهه ئي پهتو آهي.“
بيس (Base) ۽ ڊرمن جي ڇڻراٽ جي زوردار آواز سان گڏ سامهون ڊانس فلور واري حصي جون بتيون ڌيميون ٿي ويون ۽ هلڪي رنگ برنگي روشني ڇائنجي وئي.
قديم مصري لباس ۾ مصر جي بادشاهه اوسيرِس جي ڀاءُ ’سَيتِ‘ کي حبش جي ملڪه سان پيار ونڊيندي ۽ راز و نياز ڪندي ڏيکاريو ويو. بتيون اڃان ڌيميون ڪيون ويون. جهيڻي آواز ۽ جذبن جي وهڪري ۾ ٻُڏل جسمن جي ميلاپ کي صرف جسم جي لمس کي محسوس ڪرڻ تائين ڏيکاريو ويو جيئن فحاشي يا اگهاڙپ جي زمري ۾ نه اچي. انهيءَ سان گڏ پس منظر ۾ سعيد غزالي جو آواز ڌيمي موسيقيءَ سان گڏ ايندو رهيو. سعيد ٻڌائي رهيو هيو:
” اوسيرِس بادشاهه جي هيءَ آکاڻي اهرامِ مصر جي معبدن مان مليل نشانين، ديوارن جي سنگتراشيءَ ۽ مخطوطات مان ملي ٿي. مصر جو هيءُ بادشاهه فراعين مصر جي پنجين حڪومت مان معلوم ٿئي ٿو. اوسيرِس جي ڀاءُ ’سَيتِ‘ حبش جي ملڪه سان سازش ڪري ٻاهتر (72) ڄڻن جو هڪ جٿو اوسيرِس جي قتل لاءِ ٺاهيو. هُن چالاڪيءَ سان اوسيرِس کي هڪ صندوق ۾ وجهڻ جي ائين ڪئي جو اوسيرِس پاڻ ئي پنهنجن پيرن تي هلي صندوق ۾ ويو ۽ وري مٿان ڍڪ واري ڇڏيائين ته ڏسي ته ڇا هو هِن صندوق ۾ پورو ٿي ويندو. جيئن ئي هُن صندوق جو ڍڪ واريو ته سَيتِ ۽ سندس ساٿين ڪڙو چاڙهي صندوق کي هر طرف کان سيسي (Lead) سان ڀري ڇڏيو ۽ صندوق کي نيل نديءَ ۾ ڦٽو ڪري ڇڏيو . اوسيرِس جي زال آئيسس جڏهين ڳولا شروع ڪئي ته نيٺ کيس اِها صندوق (جا تابوت جي شڪل ۾ هئي) نيل نديءَ جي ڪناري تي ڪِن وڻن جي ڄار ۾ ڦاٿل ملي. آئيسس تابوت کولرايو پر اوسيرِس تيستائين مري چڪو هيو. آئيسس کي پنهنجي پيءُ جي طرفان هڪ جادو مليل هيو، جنهن جي ڪرڻ سان مئل ماڻهو ڪجهه وقت لاءِ جيئرو ٿي ويندو هيو. آئيسس وار کولي درياءَ ڪناري ويهي اِهو جاپ ڪيو. جاپ ڪرڻ دوران هوءَ رقص به ڪندي ويئي ۽ پنهنجي حسين جسم کي ڪپڙن کان آجو ڪندي ويئي تان جو سندس ڪُندن مثل ۽ شعله بدن جسم تي ڪپڙن جي لِيڙَ به باقي نه بچي. اوسيرِس زنده ٿي ويو. آئيسس پنهنجي دل لُڀائيندڙ جسم جي گرميءَ سان اوسيرِس کي اهڙو ته مدهوش ڪيو، جو هو آئيسس جي جادوءَ جي اثر ۾ مڪمل قابو ٿي ويو. ۽ ائين آئيسس هُن کي جسماني ميلاپ تي آماده ڪيو ته جيئن هو اولاد پيدا ڪري. اوسيرِس تڪميلِ نفس کان پوءِ وري مري ويو پر آئيسس کي ڳڀڻ ڪري ويو. ۽ ائين آئيسس ۽ اوسيرِس جي ميلاپ مان سندن پُٽ ’هورس‘ پيدا ٿيو. آئيسس، اوسيرِس جي جسم کي صحرا ۾ وڃي دفن ڪري ڇڏيو. اوسيرِس جو ڀاءُ ’سَيتِ‘ جڏهين صحرا ۾ شڪار ڪرڻ نڪتو ته هُن کي اوسيرِس جو جسم مليو. سَيتِ کي ڪِروڌ ۽ ڪاوڙ ايڏو ته تپايو جو هُن اوسيرِس جي جسم جا چوڏهن حصا ڪيا ۽ سڀني حصن کي زمين جي مختلف حصن ۾ ڦٽو ڪرايائين. آئيسس کي جڏهين خبر پيئي ته هُن پنهنجي رات ڏينهن جو آرام ڦٽائي اوسيرِس جي جسم جا ٽڪڙا هٿ ڪيا ۽ ڳنڍي ڪري اُن جو شانِ شايان دفن جو بندوبست ڪيو. پر آئيسس کي هِن جي جسم جا تمام حصا مليا سواءِ اوسيرِس جي مخصوص مردانه عضوي جي، جنهن کي درياءَ ۾ اڇلايو ويو هيو ۽ هڪ مڇيءَ جو کاڄ ٿيو. ديوتا، آئيسس جي هِن قربانيءَ کان ايڏو ته متاثر ٿيا جو هُنن اوسيرِس کي دوام بخشيو ۽ کيس زيرِ زمين جو ديوتا بڻايو. اُن ڏينهن کان اوسيرِس نيل نديءَ جي لاهه و چاڙهه، سيلابن توڙي خشڪيءَ سان منسوب آهي ۽ نيل نديءَ سان وابسته زراعت سان منسلڪ آهي.“
ڌيمي روشني هاڻ ڪجهه تيز ٿي. ڪٿا جي ڊرامائي تمثيل جو اختتام ٿيو پر سعيد غزاليءَ جي ڪٿا جاري رهي. سعيد جو پُرتاثر آواز آيو:
”آئيسس ته ديوي هئي. زمين جي ديوتا گيب ۽ آڪاش جي ديوي ’نت‘ جي پهرين ڌيءَ. اوسيرِس، آئيسس ديو ي جو ڀاءُ هيو. سَيتِ به سندن ڀاءُ هيو. اوسيرِس سان آئيسس شادي ڪئي. ائين ئي شايد رواج هليو جو آئنده صدين ۾ ايندڙ پٽولمي خاندان جنهن مان جڳ مشهور قلوپيٽرا حڪمران هئي تڏهين ڀائر ڀينرن جي شادي ۽ گڏجي حڪومت ڪرڻ کي ديوي ديوتائن جو طرز عمل ليکيو ويندو هيو ۽ حڪمراني لاءِ ڪاميابي سمجهيو ويندو هيو. آئيسس کي مري ويلن جي نگهبان ۽ ٻارن جي محافظ ديويءَ جو درجو ڏنو ويو آهي. قديم مصرين جو ايمان هيو ته نيل نديءَ ۾ هر سال ايندڙ ٻوڏ آئيسس ديوي جي لڙڪن جي نه رڪندڙ لارَ آهي، جا هوءَ پنهنجي مري ويل مڙس لاءِ ڳاري ٿي. جيئن ته مرده اوسيرِس کي جيئرو ڪري جنسي ميلاپ وسيلي هورس پيدا ڪيل هيو ته انهيءَ نسبت سان هورس کي زنده فرعون ۽ ديوتا ته اوسيرِس کي موت ۾ ديوتا ۽ فرعون جو درجو ڏنو ويو . هورس وڏو ٿي ’سَيتِ‘ کان پيءُ جي قتل جو بدلو ورتو جنهن لاءِ هُن کي ڪافي جنگيون وڙهڻيون پيون. هورس کي انهيءَ نسبت سان جنگ ۽ حفاظت جو ديوتا چيو وڃي ٿو.“
سعيد جي آواز جو ڊرامائي تاثر سڀ ويٺلن کي پاڻ ڏي ڇڪي رهيو هيو، تان جو روشني تيز ٿي ويئي ۽ سعيد خاموش ٿيو. گڏ ئي ڊرمن ۽ بيس جي ڇڻراٽ جو زوردار آواز آيو. سڀن سمجهيو ته هي آئٽم ختم ٿيو آهي. هال ۾ طرح طرح جي ٻولين ۾ ڀُڻ ڀُڻ شروع ٿي ويئي. هاڻ مائيڪل ڊيسوزا جو وارو هيو. مون کي ساٿين چيو ته ڪا فرمائش ڪر. مون گهڻو ئي نٽايو پر نيٺ فرمائش ڪرڻي پيئي. ياد نٿو اچيم پر شايد ’بيٽلرز‘ يا ’بي جيز‘ جي ڪنهن نمبر جي فرمائش ڪيم ۽ انهيءَ ۾ مون کي شيام مدد ڪئي. ڊيسوزا سهڻو ڳايو ۽ سندس آرڪسٽرا جا سازندا به پنهنجي فن ۾ ڀَڙِِ هيا. جيئن ڊيسوزا جو پروگرام ختم ٿيو ته اعلان ٿيو ته مٿي باربي ڪيو تي ماني تيار آهي.
اسان به سڀن سان گڏ مٿي ڊيڪ تي وياسين. باربي ڪيو ته هيو پر گڏ عمده بار به هئي. هڪ ٽيبل سنڀاليسين. ڪونجل سڀن سان صلاح ڪري شاهه ديو ۽ مون کي ساڻ کڻي بار تي آيو.
مون چيو، ”يار هِڪ هِڪ پيگ مان ڪجهه ڪونه ٿيندو. هڪ بوتل ئي ريڊ ليبل جان واڪرز جي وٺ. باقي سڀ ريڊ وائين جي طلب ڪن ٿا. ايمان جوس پيئندي. هِنن پنجن لاءِ ريڊ وائين جون ٻه بوتلون کڻي هلون ٿا. جي وري طالب ٿين ته وٺي لاهينداسين.“
ڪونجل ائين ئي ڪيو. اسان جي ٽيبل تي اچڻ تائين گلاس، منرل واٽر، برف، سوڊا ۽ ايمان لاءِ جوس جو گلاس اچي چُڪا هيا.
رات چانڊوڪي هئي. ڊيڪ تان نيل نديءَ جي ٻنهي ڪنارن تي وسندڙ شهر ۽ روشنيون سهڻيون پئي لڳيون. ڪروز به هاڻ وچ درياءَ ۾ پئي هليو. چانڊوڪي پنهنجي مڌرتا ۽ سونهن کي نيل نديءَ ۾ ۽ سڄي ماحول ۾ ڄڻ اوتي ڇڏيو هجي. مون کي ’روميو‘ جو ’جوليٽ‘ کي چيل مشهور جملو ياد آيو:
“Lady, by yonder blessed moon, I vow
that tips with silver all these fruit tree tops.”
(مون کي هِن مقدس چنڊ جو قسم، جنهن ميون ڀريل وڻن جي ٽارين کي چانديءَ جي رنگ ۾ رنڱيو آهي....)
مون کي روميو جو هي قسم ۽ وري جوليٽ جي ورندي ڏاڍي وڻندي هئي. جوليٽ چوي ٿي:
“O swear not by the moon, the inconstant moon,
That monthly changes in her circled orb,
Lest that thy love prove like wise variable.”
(آهه! چنڊ جو قسم نه کڻ. چنڊ ته پنهنجي محور ۾ ڦرندو آهي ۽ گهٽبو ۽ وڌندو آهي. تنهنجو پيار به ائين ئي نه ٿي وڃي.)
”چيئرز“ اوچتو منهنجي ڪنن تي شاهه ديوَ جو آواز آيو. ڪونجل ۽ شاهه ديوَ اِنهيءَ وچ ۾ سڀن لاءِ گلاس ٺاهي ڇڏيا هئا. وائين جي بوتل لاءِ ويٽر کي گهرائي وائين اوپنر به رکيو هئائون.
”ڪٿي گُم آهيو؟“ ايمان مشڪندي پڇيو.
مون کان بي خيالي ۾ نڪري ويو:
“Lady, by yonder blessed moon I swear…”
منهنجو ايترو چوڻ ته شيام، بوس، شاهه ديوَ، ڪونجل ۽ مستل تاڙيون وڄايون. مون کي هڪدم احساس ٿيو ته هي پڙهيل لکيل ٽولو آهي. وانگ ۽ هِنگ کي شايد شيڪسپيئر سان واسطو گهٽ هيو. هونئن به چين جي ٻنهي پاسن تعليم مادري زبان ۾ آهي يعني چيني ٻوليءَ ۾. انگريزيءَ جو واس ڪجهه گهٽ اٿن. ساٿين جي تاڙين جي ڦهڪي تي ايمان جي ڪنن جون پاپڙيون ڳاڙهيون ٿي ويون. آئون به کين ڪجهه چئي ڪونه سگهيس. چوڻ چاهيم ٿي پر تنهن کان اڳ شيام چيو:
”واهه! مزو اچي ويو. گهڻن ڏينهن کان پوءِ موقعي جي مناسبت سان ڪنهن سٺي شاعري جي ياد ڏياري آهي. احمد، هو حصو ياد اٿئه جتي جوليٽ کي جڏهين روميو پريم ساگر جي سمونڊ جي وَچَن ۽ نشاني لاءِ چوي ٿو ته جوليٽ پيار ساگر جي لامحدود هئڻ لاءِ چوي ٿي.“
”تنهنجو اشارو اوڏي ته ڪونهي جتي جوليٽ چوي ٿي،
“My bounty is as boundless as the sea,
My love as deep; the more I give to thee,
The more I have, for both are infinite.”
(منهنجو خزانو اٿاهه سمونڊ جيان آهي، ۽ سمونڊ جيان اونهو. جيئن جيئن توسان پيار ساگر ونڊيان ٿي ۽ توکي قرب ڏيان ٿي ته اِها دولت وڌندي وڃي ٿي. منهنجو پيار ۽ سمونڊ ٻئي لا محدود آهن.)
”ياد اٿئه!“ شيام حيران ٿيندي پڇيو.
”نه يار، هن خوبصورت ماحول ياد ڏياريو آهي“ وراڻيم.
شاهه ديوَ کان رهيو نه ٿيو. ايمان ڏي شرارت ڀريل نظرن سان ڏسندي چيائين:
”ايمان! اسان تنهنجا شڪر گذار آهيون جو تنهنجي موجودگيءَ ۾ هي کهُري ۽ ٿُلهي کل وارو صحرائي ماڻهو نرم دل ۽ خوش ڪلام مهذب ماڻهو ٿي ويو آهي.“
ايمان هڪدم وراڻيو:
”نه، نه. احمد ته ڏاڍو محبت ڪندڙ، دل رکڻ وارو انسان آهي. حساس، نرم دل ۽ رلڻو ملڻو. توهان هي کهُريءَ کَلَ وارو مثال احمد لاءِ نٿا ڏيئي سگهو.“
شاهه ديوَ وري رهڻ وارو ڪونه هيو. تڪڙا تڪڙا ٻه ڊبل لڳائي چڪو هيو. مون ڏي ڏسندي پنجابي ۾ چيائين:
”اوئے بدمعاش! کُڑی نوں قابو کرلیا!“
ڪنهن سمجهيو ڪونه. نه ئي موقعو هيو. مون ڳالهه ٺاهيندي چيو:
”ماني ته کائي ڇڏي آهي. هاڻ هيءَ شراب جي بوتل باقي آهي، هيٺ ٿا کڻي هلون. هِنگ، وانگ، بوس ۽ مستل جو وائين ختم آهي. اُتي ئي ٻيو وائين گهرائي وٺنداسين.“
چئني ڄڻن هاڪار ڪئي. يعني اڃان وائين پيئڻ منظور آهي. اسان باقي اڌ بوتل وهسڪي کڻي هيٺ هلياسين. ٽيبل تي ويهندي ئي ٻه بوتل وائين لاءِ چيوسين.
هاڻ بيلي ڊانس شروع ٿيو. بيلي ڊانسر فوزيه عربي ڌُنن تي پنهنجي مهارت جو مظاهرو ڪيو. ٻن آئٽمن کان پوءِ مائيڪ هٿ ۾ کڻي هاڻي هوءَ مهمانن ۾ آيل جوڙن کي به پاڻ سان گڏ ناچ لاءِ دعوت ڏيڻ لڳي. عربي گيتن تي جهومندي هڪ يورپين جوڙيءَ کي هٿ مان جهلي فلور تي وٺي ويئي. يورپين جوڙو ڪو سٺو ڊانسر جوڙو هيو. هو بيلي ڊانسر جي ساٿ ۾ ئي ٽينگو ڊانس جو بهترين مظاهرو ڪرڻ لڳا. جنهن کي جيئن وڻي. ائين سوچيم ئي پئي، ته هُن ايمان جو اچي هٿ پڪڙيو پر اسان ڏي سواليه نظرن سان ڏسڻ لڳي ته هِن سان الائي ڪير هوندو. مستل هڪدم مون ڏي آڱر کڻي اشارو ڪيو. پوءِ ته فوزيه لچڪندي ۽ ٿرڪندي مون ڏي آئي. ايمان جو هٿ کڻي منهنجي هٿ ۾ ڏنائين. ايمان مشڪندي منهنجو هٿ پڪڙيندي ٿرڪندي فلور ڏي هلي. ناچ ڏسندي ۽ ڪندي عمر گُذري ويئي. اسڪول ۾ هوندا هئاسين ته رمبا، راڪ اينڊ رول، والز ۽ الاهي پوءِ ٽينگو جي ڌنن تي ڪلاڪن جا ڪلاڪ نچندا هئاسين. پوءِ هڪ وقت ۾ جڏهين اسپيني ”فليمنگو“ ناچ ڏٺوسين ته پيرن جي کُڙين سان فرش کي زور سان وڄائي .... ٺڪ ... ٺڪاٺڪ .... ٺڪ .... ٺڪ ٺڪ ٺڪ .... جي لئه تي جسم جي توازن کي سڌو رکي هڪ هم آهنگيءَ سان ڦيري ڏيئي پنهنجي پارٽنر جي ڊگهيري ٿيل هٿ کي ڇڪي پاڻ سان ويجهو ڪري سندس چيلهه ۾ هٿ وجهي وري اسٽيپ کڻڻ جو مزو ئي ٻيو هوندو آهي. منهنجو ته رؤن رؤن ايمان جي قربت لاءِ ڦٿڪيو پئي، سو مون ائين ئي اسٽيپ کڻڻ جي ڪئي. شايد جسم ۽ ذهن جي هم آهنگيءَ جو ڪو مڪينزم هوندو آهي. جيئن ئي پهرين ڦيريءَ ۾ ايمان جي وڌيل هٿ کي ڇڪيم ته هوءَ ڦيري کائيندي اچي منهنجي ٻانهن ۾ پيئي. مون کي هڪ لمحي لاءِ ته ڄڻ ائين لڳو ته ڪائنات رُڪجي ويئي. خوشبو ۽ رنگن حواسن تي واسو ڪيو.
اپنی بانہوں میں سمٹ آئی تھی وہ قوس قزح
لوگ تصویر ہی کھینچا کیے انگڑائی کی
(احمد فراز)
ايمان ڏي نهاريم ته هُن جو چهرو ٻهڪي رهيو هيو. پنهنجن چپن کي منهنجي ڪنن کي ويجهو آڻيندي سُرٻاٽ ڪيائين.
”بيهي ڇو رهين؟“ آئون ڄڻ هوش ۾ موٽي آيس.
وراڻيومانس، ”مون کي خواهش ٿي ته هي لمحو بيهي رهي. ڪائنات ئي ساڪت ٿي وڃي.“
مشڪي مون ڏي ڏٺائين. مون کي هُن جي قربت بنهه هوش کان بيگانو ڪري ڇڏيو. مون کي صرف هُن جي جسم جي گرمي، هُن جو لمس، هُن جي ڇُهاءُ، هُن جو چهرو پئي نظر آيو. نه مون کي خبر هئي ته آئون ڪيئن پير پيو کڻان نه مون کي سرت هئي ته چوڦيريءَ ڇا پيو ٿئي. ايمان هُئي ۽ آئون هُئس. هوءَ منهنجي ٻانهن ۾ هئي. ور ور ڪري نڪتي ٿي ۽ ڦيري کائي وري اچي منهنجي جسم ۽ روح کي گرمايائين ٿي. خبر نه پئي ته ڪيڏيءَ مهل فوزيه جو ڊانس ختم ٿيو.
آرڪسٽرا به هڪ وارو فوزيه جي گاني تي ختم ڪري پر وري شروع ٿيو. مون کي خبر ئي نه پيئي. ڪائنات ۾ ڄڻ اسان ٻه ئي هئاسين جن ستارن جي هُن پار ڪهڪشائن سان هم آهنگ ٿي رقص پئي ڪيو. تان جو تاڙين جي ڦهڪي تي اکيون کولي ڏٺم ته آئون ۽ ايمان ئي پيا رقص ڪريون. دنيا و مافيها کان بي خبر.
ايمان کي مون کان ڪافي اڳ اِها خبر هئي پر هُن مون کي روڪڻ نٿي چاهيو. آئون ڄڻ واپس موٽي آيس. بيلي ڊانسر فوزيه پنهنجي حسين جسم ۽ سهڻي ڪمر لوڏيندي تاڙيون وڄائيندي آئي ۽ ايمان کي ڀاڪر پائيندي چيائين:
”هي صرف پيار ئي ڪرائي سگهي ٿو. هي تنهنجو گهر وارو آهي يا دوست.“
”دوست ۽ ..... پيارو“...
سندس ائين چوڻ ئي هيو ته مون سندس هٿ جهلي چميو ۽ اکين تي رکيو. “Thank You Eeman!”.
فوزيه مون کي ڳراٽڙي پائيندي ڳل تي هلڪي چمي ڏني. اسان واپس پنهنجي ٽيبل تي وياسين.
اسان جو پهچڻ ئي هيو ته تاڙين جي ڦهڪي سان اسان جو آڌرڀاءُ ٿيو. سڀن تعريف ڪئي ته اسان ڏاڍو سٺو ناچ ڪيو آهي. ڇا ٻڌايان ته مون لاءِ هي ناچ نه هيو، جيئري ئي جنت جو سير هيو. ايمان جو رؤن رؤن ۽ هر ساهه خوشبوءَ ۾ ڀريل هيو.
هاڻي فليمنگو ڊانس شروع ٿيڻ وارو هيو. ڪروز به واپسي جو سانڀو ڪيو. ڏهه لڳي ويهه منٽ ٿي چڪا هيا. اڌ ڪلاڪ جي پروگرام سان واپسيءَ جو سفر هيو. اسپيني فنڪارن پنهنجي فن جو ڀرپور مظاهرو ڪيو. اسان جي وهسڪي جي بوتل ختم ٿي چُڪي هئي. وڌيڪ شراب پيئڻ لاءِ مون سڀن کان پڇيو. سڀن جي ناڪار جي باوجود مون پنهنجي لاءِ، شيام ۽ شاهه ديوَ لاءِ هڪ هڪ ڊبل ريڊ ليبل جي پيگ لاءِ چيو. هاڻ دنيا جو ڪو به نَشو مون تي ڪو اثر ڪونه ٿي ڪري سگهيو. ايمان جي قرب جي اڳيان هر اثر ”بي اثر“ هيو! اڌ ڪلاڪ کن ۾ فليمنگو ختم ٿيو ته گهاٽ به اچي ويو. سعيد غزالي بوتل جي جِنَ جيان حاضر ٿيو ۽ مهمانن لاءِ الوداعي جملا چيائين ۽ اُميد ڪيائين ته هُنن پروگرام پسند ڪيو هوندو ۽ هو وري ايندا.
اسان هوٽل واپس ورڻ لاءِ ساڳي رينٽ -اي-ڪار جي موڪليل ٻن گاڏين ۾ چڙهياسين ۽ پندرهن کن منٽن ۾ واپس هوٽل پهتاسين. سڀن هڪ ٻئي کان موڪلايو. مون چيو ته آئون آئيسس ۾ ويهي هڪ ٻه ڊرنڪ وٺندس. شيام ۽ شاهه ديوَ منع ته ڪئي، پر منهنجي ضد کي ڏسي گڊنائيٽ چئي مٿي هليا ويا ۽ آئون آئيسس ڏي وڌڻ لڳس. مون ڏٺو ته ايمان مون ڏي عجيب نظرن سان پئي ڏٺو پر منهنجي نهارڻ تي مستل سان گڏ لفٽ ڏي وڌي ۽ هٿ سان خداحافظ ڪيائين.