Insomnia
ننڊ جي تَهن هيٺان،
دفن آهن اکيون.
پنبڻيون بند تابُوت جيان،
هر اک ٿي وئي بند.،
شهر جر دروازن وانگر
سڀ خواب ٿي ويا قيد.
سرڪش غلامن وانگر
رات، ورهائيندي وئي سُڪون
ننڊ جي صورت ۾.
اُجھامندا ويا اکين جا ڏيئا،
هر هڪ مورت ۾
پر منهنجين اکڙين ۾
چڻگون ستارَن جون
چانڊوڪيءَ جي ٽانڊن جيان
دُکنديون رهيون.
رات مري ويل محبُوبا جيان
ٿڌي ٿي وئي.
ننڊ رُسي ويل محبُوبا جيان
انڌي ٿي وئي.
رات جي رڻ ۾ رڙ ڪري
مون اوندهه کي چيو:
”ايڏو اوجاڳو!“
هر اک ۾ لهندا ويا پڙاڏا
اوجاڳو..... اوجاڳو...... اوجاڳو.............