ڏيکارو
بُوندون بُوندون مينهن.
تيز هوائون، وڄ وراڪا،
ڄڻ ته گجي ٿو شينهن.
ليڪون ليڪون هيٺ ڪرن ٿا،
ڪنهن جا آهن نيرَ؟
عرش ڏري ٿو، سهميل ڌرتي،
ٿا چمڪن ڪنهن جا چيرَ.
ڌيٻوڙي سان ڌرتيءَ تي
ڄڻ ته مٿان ڪا وڄ ڪري ٿي،
پاڳل واءُ گول ڦري ٿي،
رکي رکي ٿا روشن ٿين،
ڌرتيءَ جا سڀ لاها چاڙها.
ساههُ منجھائي ويٺل سهڙ،
ڪن ڇنڊن ٿا هر هر ڦاڙها.
ٿل مٿان ٿو جل ڊُڪي
وڪڙ ڏئي ڪنهن نانگ جيان،
آهي اهڙي سانگ جيان،
ڄڻ ٿو مون کي ڄاڻ ڏنگي،
پاڻيءَ کاڌل اي مڱڻا
زهر جو پيالو ڪيئن منڱي.