رات
چهرو چڻگُن جي صورت ۾،
وکري ويو انڌاري ۾.
چوٿين تاريخ جو چنڊ
مُرڪي پيو
آڪاش جي چپڙن جي
صورت ۾.
جاڳ منهنجي
ڇرڪ ڀري اُڏامي وئي،
بادلن جيان.
ياد تنهنجي
ماڪ جي صورت ۾
منهنجي اکڙين کي
چُمندي رهي.
وسيهر جيان ڪنڌ کڻي
اڀرندڙ باک جي ڏنگ کان
ڦهلجي وئي نيراڻ
هر عڪس ۾،
هر شيءِ ٿي وئي غروب
روشنيءَ جي قبر ۾.
بس هڪ تنهنجي صورت هئي،
جا واضع ٿي وئي.