وانگوگ
ڇُهي تنهنجو ڪَنُ.
هاءِ ڳڙي پيو ڳاڙهي ڳل تان
سورج مُکيءَ جو هيڊو پَن.
سُورَن کي ڪو ساز نه آهي،
ڳوڙهن کي آواز نه آهي.
رُوح رهي ٿو،
وقت وَهي ٿو،
لهُوءَ جيان.
آهي اڃان به آلي
سُرخ چپن جي لالي.
سُڏڪو نه آهي، سڏ نه آهي،
آهي ڇانيل شانت،
ويڙهيل آهي ڪاغذ ۾
ڄڻ ته ڪائي سانت
سورج مُکيءَ جي.
اُڀريل اُس ۾
ڪوئي ڦٽ سُڪي ٿو.
نوڙي ڏئي ٿو ٿڌيون ڦوڪون
تنهنجي زخم تي
سج جھُڪي ٿو.
مقدر آهي خالي لفافا
ڪهڙا تحائف؟
ڪهڙا تحفا؟؟
ٺاهي سورج مُکي
ڪيڏو ٿئين دُکي.
زندگي آهي ڀوڳ
اي وانگوگ!
(وانگوگ پنهنجو ڪن ڪٽي لفافي ۾ وجھي، پنهنجي محبوبا کي تحفي ۾ ڏنو هيو.)