تون ئي منهنجي جواني
ڪنهن وساميل رک جيان-
رَکي رَکي ٿي چڻنگ دُکي
ڪير ڇُهي ٿو نيڻن سان.
تن ۾ ڪائي تند ڏکي،
وقت لنگھيو ڄڻ واٽن تان.
اتي ڌوڙ جو پهرو آهي.
وسريل ياد جي ڪوهيڙي ۾،
ڪيڏو دونهاٽيل چهرو آهي.
واءُ وري ٿي واريءَ تي،
۽ ٺهي ڊهن ٿا تنهنجا نقش.
نيڻ نماڻا مرگھ جيان،
رُڃ سموري تنهنجا عڪس.
منهنجو من اُجھاميل مچ
تون دونهين جي لاٽ،
منهنجا ڳوڙها تنهنجا نيڻ،
وچ ۾ ڪاري ٻاٽ.
ڪير ڏسي ٿو تومان مون کي؟
ڪير ڏسي ٿو مون مان توکي؟
ڪير سڃاڻي؟ ڪير ٿو ڄاڻي؟
سڀ ڊهي ويون،
نقش، لڪيرون ڳوڙهن ۾،
تون ئي منهنجي آهين جواني
ڪين رهياسين پوڙهن ۾.