نظم
جھوني مسجد، بڙ جو وڻ، اڱڻ ۾ پن پيا اُڏرن.
جھَنگلي گُلن جي ولين ۾، ويڙهيل ميرانجھڙو مندر،
تنهنجو منهنجو مُجسمو، پيو هو تنهن جي اندر.
بارش ڀڳل کنڊر اڳيان، پسيل پڪسرو پيچرو،
قدمن جي آواز تي ڪبوتر آکيري مان اُڏري ويو.
پُراڻو ڪتاب، رکيل رابيل، گوري تنهنجا گجرا پائي،
خوشبوءِ بدلجي شراب ۾، وجود کي ڇڏيو واءُ بڻائي.
ڪيسوڦل جي ڪريل پتن تي، ويهي مون جي گيت لکيا،
تنهنجي وجود جي واءَ ۾ خوشبوءِ بڻجي اُڏري ويا.
ڪلراٺين قبرُن مٿان، رُوح جيان اُڏرندڙ يادون،
سي سڀ اگر بتي، دونهون ۽ واءُ ۾ بدلجي ويون.