زندانُ
روز باک ڦُٽيءَ جو
تنهنجو پاڇو ٺهي ٿو.
پاڇو جو هڪ دريءَ جي
صورت ۾ آهي.
تنهنجي مُرڪندڙ
موت ۾ آهي،
آءٌ اُن مان دنيا ڏسان ٿو،
روشن ڏينهن جي اُس ۾
آزاديءَ کي اُڏامندو ڏسان ٿو.
آزاد هوا،
تنهنجي منهن سان گَسندي
مون تائين پهچي ٿي.
ظُلم جي ڳجھ
آڪاش ۾ اُڏي ٿي.
سمنڊ جون لهرون
ڪنارَن سان مٿو ٽڪرائن ٿيون،
زندانَ جي هڪ پاسي
جھنگلي گُلن جون وليون
لهرائن ٿيون.
پر اُهو سڀ سانجھيءَ تائي آهي!
تنهنجي پاڇي پويان
سج لهڻ تائين آهي.
هڪ ڏينهن
آءٌ تنهنجي پاڇي مان
ان جي اوجھل ٿي وڃڻ کان اڳ
زندان مان ٽپو ڏئي
فرار ٿي ويندس.