ڪمرو
اولهه واري ڪُنڊ ۾،
پيل پُراڻي کٽ.
اُن تي وڇايل
ٽڪ ڀريل
آهي پُراڻي رلي
مٿان لڳل ڪلي،
لڙڪندڙ ليڙون قميص،
زخمي پينٽ
ڄڻ صليب تي لٽڪيل آئون،
تو ۾ اٽڪيل آئون.
ٻري ٿو ايئن سيور
ڄڻ ڦهليل
روشنيءَ جو سينور.
ڀت کي تيڪ ڏئي
سوچن ٿيون بانهون کولي
ٻه اُداس ڪُرسيون،
ويهندا هيا سڄڻ هتي،
ٿينديون هيون ڪچهريون.