رسول ميمڻ جون ڪهاڻيون هڪ عجيب پراسراريت جي ڪوهيڙي ۾ ويڙهيل هونديون آهن، اها پراسراريت جيڪا سِٽ سِٽ سان گڏ پڙهندڙن جي ذهنن ۾ سرايت ڪندي ويندي آهي، اها ئي رسول ميمڻ جي لکڻين جي خوبي به آهي ته انفراديت پڻ. رسول ميمڻ جو قلم جڏهن ڪهاڻي کان ٿيندو ناول تائين پهچي ٿو، تڏهن به سندس لکڻ جو اهو انوکو انداز برقرار رهي ٿو. “اڻويهه عورتون” کان پوءِ سندس هي ناول “قالو بلا” پڙهندي، پڙهندڙ، سنڌي ٻوليءَ جي پنهنجي ئي رنگ ڍنگ واري هن سگهاري تقليقڪار جي لکڻيءَ جي سحر ۾ جڪڙيل ئي ملندو. بيشڪ رسول ميمڻ جي لکڻ جو انداز نرالو ۽ سندس بنهه پنهنجو ئي آهي، هو جيترو تيزيءَ سان لکي ٿو، نسدس لکڻين جو معيار ايترو ئي اوچو نظر اچي ٿو.