29
تحقيق.
هن چيو: تو ڏٺو آهي ته، جڏهن ماڻهو مري وڃي ٿو، تڏهن هن جو ظاهري حصو، يعني بدن، جيڪو ظاهري دنيا ۾ رهي ٿو، ۽جنهن کي اسين لاش ٿا سڏيون، ۽ جو ڊهڻو ۽ ختم ٿيڻو آهي، سو يڪدم نٿو ڊهي ۽ ختم ٿئي؟ جيڪڏهن ڪو ماڻهو ڦوهه جوانيءَ ۾ ۽ بدن جي سگهائيءَ واري حالت ۾ مري ٿو ته، هن جو لاش چڱي وقت تائين اهڙو ئي اهڙو رهي ٿو. ۽ جيڪڏهن هن کي، مصر جي ممين وانگر، دوائن ۾ وهنجاريو وڃي ٿو ته، پوءِ ته هو بيحد گهڻي وقت تائين سلامت رهي سگهي ٿو. ۽ جيڪڏهن هو کڻي تباهه ٿئي، تڏهن به سندس ڪي حصا، جيئن ته هڏا ۽ رڳون سدا سلامت ٿا رهن. ائين آهي يا نه؟
هائو.
۽ اسين اعتبار ڪري سگهنداسون ته روح، جو سراسر ڳجهه آهي، ۽ جو هتان اهڙي جاءِ ڏي ٿو وڃي جا سندس جهڙي جليل، ۽ پاڪ، ۽ ڳجهي آهي، يعني بهشت، جنهن کي صحيح طرح ٻي دنيا سڏيو ٿو وڃي. جتي هو وڃي نيڪ ۽ سياڻي خدا سان ٿو رهي. جيڪڏهن خدا جي مرضي هوندي ته، منهنجو روح به سگهو ئي ان هنڌ ويندو. اسين اعتبار ڪري سگهنداسون ته روح، جنهن جي ذات هئڙي جليل، پاڪ، ۽ ڳجهي آهي، تنهن کي، عام ماڻهن جي چوڻ موجب، هوائون اڏائي ڇڏينديون ۽ هو اڃا بدن ڇڏيندو ئي مس ته ناس ٿي ويندو؟ نه، پيارا ڪيبيز ۽ سئمس، ائين نه آهي. آءُ اوهان کي ٻڌائيندس ته ڇا ٿو ٿئي اهڙي روح کي، جو هن دنيا کي ڇڏڻ وقت پاڪ آهي، ۽ جنهن دنيوي حياتي ۾ جيترو ٿي سگهيو اٿس، تيترو بدن سان گهٽ واهپو رکيو آهي، ۽ اهڙيءَ طرح بدن کان ڌار ٿيڻ وقت پڻ بدن جو ڪم روڳ پاڻ سان نه کنيو اٿس، ۽ سدائين اهڙي اڀياس ۾ محو رهيو آهي؛ انهيءَ جي معنيَ آهي ته هن سياڻپ سان ئي سچي محبت رکي آهي ۽ بدن جي موت لاءِ پورو بندوست ڪيو اٿس. ڀلا ان کي موت لاءِ بهتر بندوبست نه چئجي ته ٻيو ڇا چئجي؟
هائو، تحقيق.
تڏهن اهو روح جو هن حالت ۾ آهي سو ان هنڌ ڪين ٿو وڃي، جو هنڌ سندس وانگر ڳجهه آهي، ۽ مقدس، اڻ مٽ، ۽ معقول آهي. اتي جتي هو خطائن کان آزاد رهي ٿو، ۽ بيوقوفي، خطري، خوفناڪ خواهشن کان ۽ ٻين سڀني تڪليفن کان پڻ آجو رهي ٿو، جي انسانن جي سر تي نازل ٿين ٿيون، ۽ اتي هو خوش ٿو گذاري، ۽ ايندڙ وقت لاءِ خدائن سان ٿو رهي، ائين جيئن چوندا آهن ته نيڪوڪار رهندا آهن؟ ڪيبيز، اسين ائين چئي سگهون ٿا يا نه؟
ڪيبيز چيو ته، هائو، بيشڪ.