مَڌُ جِي مَستِي
جدا ٿئي وقت گذري چڪو، ٿي سگھي ٿو وساري ڇڏيو هُجئي، آئون مسڪين ماڻهو، تون اميرَ جِي زال. پهرين ملاقات واري گَھڙِي، جنهن تي وڏو ناز هو، سعيد نه رهي آ، اُنَ ساعتَ جَي موٽ ۾ جَوڙيَلُ محل ڊهي پيو آ، خوشقسمتي رُٺَلَ آهي، جھولَ ۾ ڏُکندڙَ ڪارا گلاب آهن.
ياد آهي آئون ڪمپيوٽر ڪورسُ ڪرڻ لاءِ اڪيڊميءَ آيو هُيس، تون رسپشن تي ويٺل هُئينءَ، تُنهنجَي فرضن ۾ شامل هيو، هر ايندڙ کي ڀليڪار چوڻ ۽ گھربل معلومات فراهم ڪرڻ. تنهنجو رَوَيو پنهنجائپ وارو هيو، ڏسڻ سان ايئن لڳو هو، ڄڻ تو سان اَزَلِي رشتو هجي.
مون اٺن هفتن واري ڪورس ۾ داخلا ورتي، سِکيا ڏيندڙ عملي ۾ شامل نه هُوندَي به، تون ڪجھه نه ڪجھه سيکاريندي هُئينءَ. اڪيڊميءَ جي ننڍڙي ڪلاس روم ۾، روز جي انهن ملاقاتن ڪري، هڪٻئي سان ويجھڙائي ٿِي.
ڪورسُ پورو ٿي ويو، ملاقاتن جو سلسلو جاري رهيو، جنهن دوران گڏ جيئڻ مرڻ جا وَچَنَ ڪياسين، تو مجازي خدا سمجھي پُوڄيو، مون اُلفتَ جِي ڪا حد نه ڇڏي. پيارَ جَي اِنهن مَست اَلَست ڏينهن ۾، ڏُهاڳَ جِي ڏانئڻ، پِريتِ تي وارُ ڪيو، تون جدا ٿي وئينءَ. غريبيءَ واري اَمُلهه پيار جِي، اَميرَ جَي هٿان هارَ ٿِي، مون کي جدائيءَ جو وَيراڳُ مليو، تو کي مَصنُوعي پيارَ جو سَرابُ.
سَچي پيار کي ڌِڪاري، اَميرَ جي فريب ۾ اچڻ لاءِ، تون ذميوار هئينءَ، پر تو کي بيوفائيءَ جِي واٽ ڏيکارڻ ۾، منهنجو ڪردار ضرور هئو، جنهن تي افسوس آهي مونکي. تو جنهن شخص جَي ڪري ٺُڪرايو، سو منهنجو ئي دوست هُيو. مُکي باغ ۾ ملڻ وقت آئون ساڻس، تنهنجو تعارف نه ڪرايان هان، نه سندس آڇَ تي، هُن جي قيمتي ڪار ۾، ڪمپيوٽر اڪيڊميءَ وٽ توکي ڊراپ ڪريون ها، ته شايد هِي ڏينهن ڏسڻا نه پون ها.!!
مون سُڃاتو هُيو هُن جي نَظرُنِ کي، پر اندازو نه هو، ويجھو دوست ايئن ڪري سگھي ٿو. هُو ڪنهن نه ڪنهن بَهانَي، ڪمپيوٽر اڪيڊميءَ ۾ اچي، تو سان ملڻ، تو کي ننڍا وڏا تحفا ڏيڻ لڳو هو. ايئن تون سندس دولت کان متاثر ٿيڻ لڳينءَ، آهستي آهستي آئون تو لاءِ غير اهم ٿيندو وَيُس. شروع ۾ ان ڳالهه جو ڪو خاص نوٽيس نه ورتم، پوءِ تنهنجو ذهن تبديل ٿي ويو. هُن تو کي وَرغلائڻ ۾ ڪا ڪَسَرَ نه ڇَڏِي، هڪ ڏينهن تو چيو؛ ”مهرباني ڪري هِتي نه ايندو ڪر، تون اداري جو شاگرد نه آهين.“
آئون دل هٿان مجبور، ڪڏهن ڪڏهن تو وٽ ايندو رهيُس، تون رسمي جملا ڳالهائي، ڪو نه ڪو بهانو ڪري، اُٿي هَلي ويندي رهينءَ. اهڙيءَ طرح تو ڏانهن اچڻ، هفتن کان پوءِ مهينن ۾ ٿي ويو، ڪافي وقت کان پوءِ اڪيڊميءَ آيُس، خبر پيئي تو اُن سان شادي ڪري، نوڪري ڇڏي ڏني آهي.
دردَ کان ڪِينهَون ڪيَم، روئندو رهيُس، يادن پِيڇو نه ڇڏيو، جدائيءَ جَي غم کي گھٽائڻ لاءِ، مَڌُ جو سهارو ورتم. مَڌُ جِي مَستي ڪجھه وقت لاءِ ياد کسي وٺندي آهي، وري حَواسَ سالِم ٿيڻ سان، يادن جو طوفان اچي ڪَڙڪَندو آ. گھرڀاتي بيزار آهن، پاڙي وارا موالي چوڻ لڳا هِن... کين ڪهڙي خبر، آئون دارونءَ سان، ڪِهڙَي دَردَ جِي دوا ٿو ڪيان.