ڄَڻُ نَظرَ لَڳِي وَيئِي
طبيعتن حَساسُ، اسڪُول کان يونيورسٽيءَ ۽ ڪَميشَنِ تائين سڀيئي امتحانَ، خَفخانَ وارِي حالت ۾ ڏنائين، سندس حالت اهڙِي جو دوستن جي پُڇ پُڇان تي روئڻ جهڙو ٿِي ويندو، نتيجو سُٺو اچڻ تي، امتحانَ وارِي پريشانيءَ کي ياد ڪري، چئي ڏيندو؛ ”بَسِ وَقتُ هر شَيءِ جو عِلاجُ آهي.“
جُدائيءَ وارَي امتحانَ ۾، اڳيان تجربا ناڪام ٿِي وَيَس، ٽَيهَنِ، چالِيهَنِ ڏِينهَنِ گُذرڻ کان پوءِ، ڳالهه آئِي وَئِي ٿِي ويندي، تڪليف ۽ دَردُ ختم ٿِي ويندو، وارِي سندس سوچَ ناڪام ٿِي وَيئِي. ٽِيهَنِ ڏينهَنِ بعد زَخمِي دل جِي حالت، پهرئين ڏينهن کان ٽِيهَه دَفعا، خرابُ محسوس ڪيائين، اهڙي حالت ٿِيَڻَ ڪري، چاليهه روزه چِلَي ڪڍڻ سان، سڀ معاملا حل ٿِيَڻ وارو عقيدو ختم ٿِي وَيُس. پاڻ تي رَحمُ اچڻ لَڳُسِ، آلِيُنِ اکَيُنِ سان آئيني ۾ ڏِسندَي سوچيائين؛ ڪاش! اها حالت هُوءَ به ڏِسِي سَگھَي... پر ڪهڙو فرق پوندو هُنَ تي، اُنَ کي مُنهنجو خيال هُجي ها، ته جيڪر ايئن ڌڪاري نه ها مون کي. هونئن به دنيا ۾ ڪَيرُ آ جنهن کي، ٻِيَنِ جي جذبن جو قدرُ هُجي. هِتَي وڌيڪ تعداد اُنهنِ ماڻهنِ جو آهي، جن وٽ صِرفِ پَنهنجَي جَذبَنِ ۽ خواهشُنِ جو لحاظ آهي.
فون تي ڳالهائڻ کان منع هُوندَي، گُذريَلُ سڄو مهينو دل هٿان مَجبُور ٿِي، هُن جو نَمبرُ مِلائَي، وري ڪالِ ڪَٽَي، اَرمانَنِ جو ڳلو گھُٽيندَو رهيو آهي. اهڙي ڪيفيت ۾ ساڻ هُونديُون اَٿسِ سَوچُون..، بَيوَسِي..، ۽ يادون..، کيس خبر نه پوندي آ، ڪنهن مهل ننڊ جِي ديوي کيس آغوش ۾ ٿِي کڻي وَٺَي.
هُن جِي يادِ سندس بندگي بَڻجِي وئِي آ، ٽِيهَنِ ڏِينهَنِ دؤران کيس، وسارڻ جا وَسَ ڪرڻ کان پوءِ به، کانئس وِسرِي ناهَي سَگِھي. وقت گُذرڻ سان لَڳَيسِ ٿو، وَيتَر ِي يادِ سَرسُ ٿيندي ٿِي وَڃَي، اهڙي حالت ۾ سوچي ٿو؛ جنهن کي بَي اِنِتَها چاهيُم، ۽ جنهن مون کي سڀ ڪجھه سَمجھيو... آخر اهو ڇو جدا ٿِي ويو..؟ ڇا اسان جَي پِيارَ کي، ڪنهن جِي نَظَرَ لَڳِي وَيئي..! ڪِٿَي پَنهنجِي ئِي ته نَظَرَ نه لَڳِي ويئي..! يا خدا سمجھه ۾ نه ٿو اچي..!! اِهو وَسوَسو اِيندَي سَڪِينه جِي ڳالهه ياد آيَس؛ ”آئون پَنهنجي خوشيءَ تي، خوش ناهيان ٿِيندِي.“
حيران ٿِيندَي پُڇِيو هانس؛ ”خوش ڇو نه ٿيندا آهيو.!؟“
”ان ڪري جو مون کي، خوشيون راسِ ناهنِ اينديون، خوشيءَ تي خوش ٿِيندِي آهيان، ته ڪَئَين درجا وڌيڪ غَمَ ملندا آهن،!“
اڄ سڪينه جي ڳالهه تي سوچيندي، سندس خيالَ ماضي قريب ۾ لِياڪو پائِين ٿا. جتي هُو ڄامشورو باءِ پاس جي فلاءِ اووَر ِتي هلندڙ گاڏيءَ ۾، هُنَ جَي هٿ کي چُمندي چوي ٿو؛ ”آئون ڪيڏو خوشنصيب آهيان، جو تون مون سان گڏ آهين؟“ پوءِ سَڪينه جِي خوشي راسِ نه اچڻ وارِي ڳالهه، سَچِي لَڳيس ٿِي. ايئن جُدائيءَ جَي اَيڪَٽِيهين رات، نَتِيجَي تي پهچي ٿو، ته سندس پيارَ َکي پَنهنجِي ئِي نَظَرَ لَڳِي آهي..