سَپُنا، ساڀِيا، نَيڻَ
مُرڪِي وراڻيندي آ؛ ”اَندازَ کي پَسندِ ڪرڻ لاءِ مهرباني.“
”مهربانيءَ جِي ڪهڙي ڳالهه آ.“
”آئون سَمجهندِي آهيان، مُنهنجو آوازُ سُٺَو ناهَي“
”اِهو ته، اَوهان ٿا چئو.“
”۽ توهان“
”اوهان جو آوازُ ڪَنهن مَڌُرِ سُرَ کان گَھٽِ ناهَي.“
” ۽ آئون“
”توهان ته آهيو ئِي سُٺِيُون.“
” آواز جَي ڀَيٽَ ۾، ڪيئن ٿِي لڳانوَ؟“
”آواز جَي ڀيٽ ۾.. ڇڏيو مُشابِهَتَ کي، ساڳِي شيءِ جو ڪهڙو مقابلو.“
”پوءِ به“
”سَچُ ٻڌايان يا ڪُوڙ.“
”سَچُ“
”سَچُ، تُنهنجو آواز ڏاڍو مِٺَو آ.“
سَندسِ نالو مَنَ کي مَوهِيندڙُ آ، زُبانَ تي آڻِڻَ سان آبِشارَ ڦُٽِي پَوندا هِن اُتساههَ جا، هُنَ جَي نانءَ کَڻَڻَ سان دل کي قرار ايندو آ، وِکريَل خيالَ سِهَيڙجِي ويندا آهن. هُن جو نانءُ ”ساڀيا“ آهي، سَچَ ۾ به هُوءَ ڪنهن سَپُنَي جَي ساڀِيا جِهڙِي آهي. خوابَ هَرِڪو ڏِسندو آهي، پر ساڀِيا نصيبَ سان مِلندي آ. مُنهنجِي ساڀِيا مون سان مِلَي ٿِي، ڳالهائي ٿِي، صِرفِ هِڪَ جاءِ تَي... ٻِئَي هَنڌِ مِلَڻ َجو چوڻ تي، وَرندِي ڏِيندِي آ؛ ”سَوالُ ئِي پيدا نه ٿو ٿِئَي.“
مُنهُنجِي ذَهنِي ڪَمزوَِي اِها آهي، ته جنهن کي وڌيڪ چاهيندو آهيان، تنهن جا نَقشَ ذهن تان، جَلدُ مَيسارجِي ويندا آهن. ساڀِيا جڏهن به مِلندي آ، سندس شَبيههَ کي ذهنَ تي ويهارڻ لاءِ، گھُورَي ڏِسندو آهيان. ٿَورَي وقت لاءِ هُنَ جِي شَڪلِ، دماغ ۾ محفوظ ٿيندي آ، پر تڪڙو ئي سندس نَقِشَ، حافِظَي جي سِلَيٽَ تان ڊَهِي ويندا آهن.
ٻئي پاسي هُن جِي ياد، هَرِ وقتِ مُنهنجَي وجُودَ ۾ سَمايَل رَهَي ٿِي، چاهِيندَي به کَيِس ڀُلائَي نه ٿو سَگھان. سُمَهڻَ وَيلَ سندس تَصورُ، ذهنَ تي اهڙو واسَو ڪندو آ، جو سَڄِي راتِ اَکِ لَڳَڻَ کان سِوا ئِي وِهامِي ويندي آهي. ساڀِيا سَريرَ جَي نَسُ نَسُ ۾ سَمايَلَ آ، چيومانس؛ ”ٻِئَي هَنڌِ نه ٿِي مِلَين، ڀلا پَنهنجِي تَصويرَ ئِي ڏَئِي ڇَڏِ.“
وراڻيائين؛ ” سَوالُ ئِي پيدا نه ٿو ٿِئَي.“
”ٻِئَي هَنڌِ مِلَڻَ جو سَوالُ پَيدا نه ٿو ٿِئَي، تَصوِيرَ ڏِيَڻَ جو سَوالُ پيدا نه ٿو ٿِئيَ، ساڀِيا اِها سُٺِي ڳالهه ته ناهَي.“
”مُون چَئِي ڇڏيو نه، مُنهنجَي لاءِ اِها ئِي سُٺِي ڳالهه آهي.“
”تَصوِيرَ نه ڏيڻُ تو لاءِ سُٺِي ڳالهه هُوندِي، پر مُون لاءِ ته ناهي، چَڱَو ڀَلا ڪا نَنڍِي تَصوِيرَ ئِي ڏي.“
”نَنڍِي ڇا، ماڪَوڙيءَ جَيترِي به نه!“
”ڇو ٿِي پَڪائِي ڪَرين“
”پَڪائِي نه ٿِي ڪَريان، اِها ڳالهه سُٺِي ناهَي.“
”اِها ڳالهه سُٺِي ناهي ته پوءِ هَرَ هَرَ فونِ تي ڳالهائڻُ، خاص جاءِ تي اَجنَبيُنِ جِيان مِلَڻُ، ڇا اِها سُٺي ڳالهه آهي؟“
”ڳالهه اِها به سُٺِي ڪانَهي، پر واسطو ٿِي ويو آهي، ته ٺِيڪُ آ.“
”اِها مُون سان زِيادتي آ.“
”بلڪل نه، اِها زيادتي ناهي.“
”زيادتي ناهي، ته پوءِ ڇاهي.“
”ڪجھه به نه.“
”ڪجھه به نه معنى توهان جو مقصد آهي، پَنهنجَي مِلَڻَ ڳالهائڻ جِي ڪا اَهمِيَتَ ناهي؟“
”موُن اِيئَن نه چَيو!“
”پوءِ اوهان جو ڇا مقصد آ؟“
”اَڙَي يارَ ڪو مَقصَدُ ڪونَهي، چڱو وَِري پوءِ ڳالهائِجَو.“
”ڇا جَي لاءِ؟“
”بَسِ اِيئَن ئِي.“
”ساڀِيا تون سِياڻِي سَيبِتِي آهِين، هَرُوڀَرُو اَياڻِي نه بَڻجُ.“
”اَياڻِي نه ٿِي بَڻجان، اوهان وري ڳالهائجو، هينئر دَيرِ ٿِي ٿِئَي.“
”ڪِهڙَي رِشِتَي سان ڳالهايانوَ؟“
”جَنهَن سان وَڻَيوَ“
”پوءِ به...“
”ڀاءُ جَي رِشِتَي سان..“
”هِنَ کان ته سُٺَو هو ڀاءُ وارو تعلق رکين هان، پر هاڻَي اِهو ناممڪِنِ آ.“
”مُون ڀَوڳُ پئَي ڪَيو، چڱو خُدا حافِظُ، ڳالهائِجَو ضَرُورُ...“
موڪلائڻ نه چاهِيندَي به ”الله حافِظُ“ چيومانس.
ساڀِيا جَمالَ ۽ ڪَمالَ جو سُهڻو ميلاپُ آ، هُوءَ جَنَتِ نَظيرِ وادِيُنِ ۾، هَوائُنِ تي تَرندَڙَ پَرِي لَڳندِي آ، سَندسِ ڪَجِلا نَيڻَ ڪِينجھرِ جِيان، جَلَ ڪَٽورا آهن، جَنِ ۾ ٻُڏِي وَڃڻَ تي دِلِ چاهِيندِي آ. سَندسِ رُخسارَ ڳلَنِ کي ڇُهندا هِنِ، ته ڊِڄُ لڳندو آ نازڪُ گلابِي ڳلَ زخمي نه ٿِي پَوَنِس. ساڀِيا ٻِئَي ڪَنهن کي ڪِيئَن ٿِي لَڳَي، مون ڪَڏهِن اِنَ تي ناهَي وِيچارِيو، پر مُون کي پَنهنجَي خوابَنِ جِي ساڀيان لَڳندِي آ.
ساڻس ملاقات جو اتفاق ايئن ٿيو، جو قلم جَي نوَڪَ مان ڪاغذ تي اَوتيَلَ، دل جِي دانهن کڻِي، رسالي جي آفيس پَهتُس، رِسيپشَنِ تي راڻيءَ بدران ساڀِيا ويٺل هُئي، کيس سلام ڪري مواد وارو لِفافو ڏيئي واپس ٿِيُس. شاعري پڙهيائين يا نه، ٻيو دفعو پَنهنجَو مَوادُ ڏيڻ لاءِ وَيُس، فونِ نمبر گُهريائين، کيَسِ وِزيٽنگ ڪارڊُ ڏيئي ڇَڏيُم.
پي ٽي سي ايل واري نمبر تي، ساڀِيا جِي ڪالِ آئي، پَهرِئَين ڏِينهُن شاعريءَ ۽ اَدبَ جي حوالي سان ڳالهايوسين. ٻيون دفعو فونِ ڪيائين، ته اَدَبِي ڪچهريءَ کان اَڳتَي، ذاتِي حوالن سان ڳالهه ٻولهه ڪئي سون، ۽ پوءِ فون تي ڪچهريءَ جو سِلسِلَو، ڪلاڪَنِ جَي دورانيَي تَي پَهچِي ويو. مون کي چَيڙائِڻَ ۾ مَزو اِيندَو اَٿَس، اِنَ ڪري ڀاءُ واري ڳالهه ڪَندِي آ. چوندو آهيانس؛ ”آئون تو سان شادي ڪرڻ ٿو چاهيان، تون وَرِي ڀاءُ ٿِي سَڏِين.“
سهڻو جواب ڏيندي آ؛ ”نِڪاح ٿيڻ کان اَڳُ سڀ مَردَ عورتون، ڀائرُ ڀَينَرُ ئِي ته آهن.“
پيارَ ۾ رُساما، پرچاءَ، سرچاءَ ٿيندا آهن، پر هُن جو اهڙو ڀوڳُ ڊَيڄارَي ڇڏيندو آ....