دِلِ جَي دفتر تَي لِکيَل نانءُ
شَهزادِي جڏهن به وَٽس اِيندِي هُئِي، اِنَ تَصوِيرَ ڏانهن اشارو ڪري چَوندِي هُيَس؛ ”هَلُ ته هَلِي، اِنَهنِ پَٿرَن تي ويهون.“
اَڄُ آفيسَ ۾ وَيٺَي شَهزاديءَ جِي يادِ آيَس؛ ”دل جَي دفتر تي لکيَلَ نانءُ، ڏسِي ناهَي سَگھبَو، پر مون هُنَ جَي نازڪ سِينَي تي، بِلَيڊَ سان پنهنجو نانءُ لِکِيَلُ ڏِٺَو، هَٿُ لائَي زَخمَ کي مَحسُوسُ ڪَيُمِ. هُن جَي شِدَتِ عِشقَ کي سَلامُ ڪَندَي روَئِي پَيُس، پاڻ کي جھيرَ ڏِيندَي ڪهڙي ڪَيفِيتَ ٿِي هُوندس.... وري اهو ئي جدائيءَ جَو گھاءُ ڏيئي، رُسوا ڪَرَي وَڃَي.....، ذِهنَ تي ڪَئيَن سوالَ.... پاڻ کي مِلندڙَ الاهي جَوابَ ۽ جَوازَ..... مختلف سوچُنِ ۽ خَيالَنِ اچڻ ڪَرَي، اندرَ ۾ مَحسُوسُ ٿِيندڙ ُڪَربُ.... وَصل جا ڏِٺَلَ خوابَ، ۽ حقيقت ۾ مِليَلَ جُدائيءِ جِي اَذيتَ......!!“
تَصويرَ کي ڏِسندَي ڀانئين ٿو، هُو شَهزاديءَ سان گَڏُ ويٺو آهي. دروازو ناڪِ ٿيڻ سان سندس خيالَ ٽُٽي پَوَن ٿا.
ڇِرڪُ ڀريندي؛ ”يَيس، ڪَمِ اِن چوي ٿو.“
هُوءَ اندر اِيندَي ”السلام عليڪم“ چَوَيس ٿِي.
شَهزاديءَ جَي اوچتو اچڻ تي، کيس اعتبار نه ٿو اچي، خاموشيءَ سان هُن کي ڏسندو رَهَي ٿو.
”ڇو ڀلا، سلامَ جو جواب نه ٿا ڏِيَو؟“
”وعليڪم السلام“
رَسمِي خَير عافِيَتَ ڪَرَيس ٿو، حقيقت ۾ شَهزاديءَ جو اچڻ سٺو نه ٿو لَڳَيس، ڇو ته هُوءَ هاڻَي اُها نه رهِي آ، جنهن سان ديوانگيءَ جي حد تائين پيارُ ڪندو هو، ۽ پَنهنجَي وجود جو حصو سَمجھندو هُيو.
پَٽيوالَي کي چِيڪُوءَ جو جُوسُ وَٺِي اچڻ لاءِ چيائين، جيڪو شَهزادِي فرمائش ڪري پيئندي هُئي، تَوڙَي جو اڄ هُن فرمائش نه ڪَئِي، پر آيَلَ مهمانَ جِي خاطر تواضع ضروري هُئي. جُوسُ پيئندَي سَندنَ سَرِسَرِي ڳالهه ٻَولهه ٿِي، شَهزاديءَ ٻڌايُس؛ ”آئون پنهنجي پوسٽنگ جي سلسلي ۾ آئي آهيان، زيبا کي اوهان جي آفيس ۾ اچڻ لاءِ چيو اٿم، اچي ته پوءِ گڏجي ڊائريڪٽر صاحب سان ملنداسين.“
شهزاديءَ، موبائيل فون ذريعي اسلام آباد ۾ موجود مڙس سان ڳالهايو، ساڻس ڪُوڙُ ڳالهائيندي چيائين، ”آئون هِنَ وقت ريشم گليءَ ۾ آهيان، ڪجھه دير ۾ آفيس ڏانهن وڃان ٿِي.“
رَيشم گليءَ ۾ هجڻ وارو، سندس زندگيءَ جو ڪامياب ڪُوڙ، جيڪو هُو سالن کان ٻڌندو رهيو آهي. ٿوري دير ۾ زَيبا اچي وئي، ٻيئي کانئس موڪلائي هَليُون ويون. شَهزاديءَ، اڄ کان اَڳُ، جڏهن به ساڻس موڪلايو هو، ته سندس پيشانيءَ تي چُمِي ڏِنِي هُئِي، هِن وري هميشه موڪلائيندي سندس هَٿَ چُميا هُئا.
مُختصر ملاقات ۾ مَحسُوسُ ڪيائين، شَهزاديءَ کي جُدائيءَ جو ڪو مَلالُ ناهَي، هُوءَ اڳ کان وڌيڪ چَهڪِي رَهِي هُئي، پوءِ اها حقيقت هُئي يا حقيقت کي لِڪائِڻَ جِي تَرڪِيبَ، خدا بهتر ڄاڻي ٿو.
شَهزادِي اچانڪ اچَي، سندس دل دماغ تي ڪيترا سوال ڇَڏَي ويئي... ڇا ايئن به ٿي سگھي ٿو..!!
ڪنهن کي به، ڪنهن جِي پرواهَه ناهي؟
مُحبتَ جَي اعتبار لاءِ، جِسمَ کي جِھيرَ ڏئي سگھجن ٿا؟
پيار ۾ ڪلابازي کائِي، ٻِئَي جِي سيجَ سَجائَي سگھجي ٿِي؟
ڪنهن کي رُسوا ڪري سگھجي ٿو؟
ڪنهن جِي زندگي برباد ڪري سگھجي ٿِي؟
جنم جنم ساٿ نڀائڻ جا واعدا ڇو..؟
ڪهڙِي مَجبُورِي بيوفائيءَ تي اُڪسائَي ٿِي؟
اُڀرندڙ سوالن سان، ماضيءَ جي کُلندڙ البم ۾، پنهنجو نانءُ شَهزاديءَ جي نازڪ سَينَي تي اُڪريَلُ ڏِسِي... دِماغُ ڦاٽَڻَ لَڳَيس ٿو، ڀانئَي ٿو هانءُ ڇِڄِي پَوندو. رِوالونگ چَيئَرِ تي وَيٺَي، جُھڪيَل ڪَنڌُ مَٿَي ڪَرَي، ڳوڙها ڀريَل اَکيُنِ سان، دِيوارِ تي لَڳَلَ تَصوِيرَ کي ڏسي ٿو... جِتَي تلاءَ ڀرسان پَٿرََنِ تي.... ڪَيرُ به وَيٺَلُ ناهَي...!!