بهارُ ۽ خِزان
بهار جَي موسمَ جِي اُڪيرَ هوندِي آ، جنهن ۾ جِسمَ اندر رت تازو ٿي پوندو آ، وڻَ پراڻا پَنَ ڇاڻَي، نوان وَيسَ اَوڍِيندا آهن، پَکِي پُکَڻَ بَهارَ جي آمد تي، خوشيءَ جا ترانه ڳائيندي، نوان آکيرا جَوڙَي، نَئِين پِيڙهيءَ جِي تياري ڪندا آهن.
هِن وارِ بهارَ جِي مُندَ، ڏکن جو سامان کڻي آئِي، زنده وجود کي مرده ڪري، روح کان راحت کَسَي، مُنهنجَي خوابن جو خُونُ ڪري ڇڏيائين. مون بابا کي خط ۾ لکيو هو؛ ”آئون ايندڙ خميس تي ڳَوٺِ اِيندُس، اوهان جلد شادي ڪرڻ لاءِ چيو هو، مَهينَي جِي موڪل ورتِي اَٿَم، توهان شاديءَ جِي تاريخ وَٺِي ڇڏيو.“
خط ملڻ سان بابَي، چاچَي يارَلَ خانَ کي تاريخ ڏِيَڻَ لاءِ چيو، مُومَلَ جو پيءُ، ڪپڙن ۾ نه پيو ماپَي، بابا کي ٻئي ڏِينهُن ئِي، شاديءَ جِي تِٿِ ڏئِي ڇڏيائين.
سَڄَي ڳوٺَ جِيان، اِها خَبرَ وڏيرَي جَي پُٽَ کي پيئي، هُو ننڍائيءَ کان مُنهنجو وَيرِي هُيو، کيس ڳالهه نه وَڻِي، ته آباد ٿيندڙ گلشن کي برباد ڪرڻ لاءِ، رات جو مُومَلَ جَي گھر ۾ گِھڙِي، ساڻَسِ مَيرَو ٿِيَڻَ جِي ڪوشش ڪيائين.
مُومَلَ ڪَمَيڻَي کي مِنٿُنِ ڪرڻ باوجود، ڪُڌِي حرڪتَ کان بازِ اِيندَي نه ڏٺو، ته عزت بچائڻ لاءِ، پَنهنجَي پَيٽَ ۾ ڇُرِي هڻي، پاڻ کي مُنهنجَي نانءِ ڪري، اَمَرُ ٿِي وَيئِي.
خميس جَي شام جو آئون ڳوٺِ پَهُتُس، اِها خبر ٻُڌِي، مُومَلَ جَي پِيارَ ۾ ڇوليون هَڻندڙُ، مُنهنجَو مَنُ سانتِ ۾ اچي ويو، اکين آڏو اونداهَه ڇانئجَي وَئِي، پيارَ جو گُلشَنُ اُجِڙِي ويو. آئون، آئون نه رَهُيُس، وجود ڀَورا ڀَورا ٿِي ويو، مُنهنجَي خوشِيُنِ جو آيَلُ بَهارُ، خِزان ۾ تَبدِيلَ ٿِي ويو.