5
ڪورچاگن به سارو ڏينهن ۽ رات جو 11 بجي تائين ڪم ڪندو رهيو هن جا عضوا چو چور ٿي چڪا هئا ،پر انهي حالت ۾ به هن پاڻي گرم ڪرڻ جو برتن نل جي هيٺان رکيو، ڇاڪاڻ ته هو ڀري وري ٽهڪائيڻو هو ،ته ٽي بجي مهل اندڙڳاڏيءَ جي مسافرن کي منهن ڏيئي سگھجي .
برتن نل هيٺان رکي ،هو ڀر م رکيل ڪاٺين جي ڍير تي ويٺو ، پر نل مان پاڻي اچڻ بجاءِ غرغر ۽ شون شون جا آواز لڳا ڪورچاگن سمجھيو ته نل ۾ ڪو خرابو آهي ،ٿوري دير ۾ پاڻي اچي ويندو ، ايئي ڪاٺين جي ڍيرمٿي ليٽي پيو
انسان جي ننڊ به هڪ عجب غريب چيز آهي جيڪڏهن اها هلڪي ۽ ڪچي هوندي آهي ،ته نرم بسترن کان سواءِ نه ايندي آهي،پر جڏهن جسم ڪم ڪرڻ کان صفا نابري وارينديو آهي ،تڏهن ته هوءَ سوري مٿي به اچي ويندي آهي.سو باوجود انهي جي جو ڪورچاگن ڪاٺين جي ڍير تي ليٽيل هو ، پر ننڊ اهڙي ته کڻي ويس جو نل ۾ پاڻي آيو ۽ برتن ڀرجڻ لڳو ته به هن کي ڪا سماءَ ڪانه پيئ.
برتن ڀرجي ويو ۽ پاڻي زمين تي هارجڻ لڳو ،رڌڻي جو فرش ڀرجي وڃڻ بعد هو پلٽيو دروازي جي هيٺان وهي وڃي هوٽل ۾ پهتو ، جھوٽا کائيدڙ مسافرن جي ٿيلهن ۽ ڳٺڙين هيٺان گڏ ٿيڻ لڳو، پرڪنهن به خيال ڪونه ڪيو ، پر هڪ ستل پاڻي پهچڻ تي رڙ ڪري جاڳي پيو ، انهي تي بيا مسافر به سڄاڳ ٿي ويا ۽ هڪ هنگامو مچي ويو.سڀني کان وڏو بيرو ، پروخوشڪا ،جو وڏو رهزن ۽ وڏو ڪمائنيدڙ هو.سو ٻئي هال ۾ ميز صفا ڪري رهيو هو ، هي هنگامو ٻڌي هو اندر آيو ۽ رڌڻي جو دروازو کولي بنا ڪنهن سوچ جو ڪورچاگن تي ٽٽي پيو .
ڪورچاگن کي اڃان گھري ننڊ هئي ، هن لڳو لڳ 36ڪلاڪ ڪم ڪيو هو پر پرخوشڪا مٿس ٺونشن لتن ۽ مڪن جي اهڙي ٿه وارون وار ڪئي ، جو هن ٻي ڪا به سماءُ نٿي پئي ،رڳو اکين اڳيان وڄ جا چمڪاٽ ۽ ساري جسم ۾ سور جون سوٽون محسوس ٿيس ۽ پروخوشڪا جا هٿ جڏهن ٿڪجي پيا تڏهن هن گھلي کڻي ٻاهر اڇلايس.
ڪجھ دير ته هو ٻاهر پيو هو ،پر پوءِ رڙهندو رڙهندو گھر پهتو ، ۽ هڪ زوردار رڙ ڪري ڪري پيو .ماڻس ۽ ڀاڻس ٻنهي اچي دروازو کوليو هو اڳي به ڪڏهن ڪڏهن ائين ٿي ويندو هو . پر 36ڪلاڪ لڳو لڳ ڪم ڪندڙ ابهم ڇوڪري جي هي حالت ڏسي آرتيم جو رت ٽهڪڻ لڳو ، هن جي هوش ۾ اچڻ تي هن کانئيس کيس ماريندڙ جو نالو ڀڇيو ۽ نالي ٻڌڻ شرط هو باھ ثي هوٽل ڏي روانو ٿيو.
هوٽل جي رڌڻي ۾ پهچي هن ڪم ڪندڙ ڇوڪريءَ کا پڇيو “پروخوشڪا ڪٿي آهي،”
هن جواب ڏنس “اجھو اچي ٿو ” هو ڀت سان لڳي بيهي رهيو،ٿوري دير ۾ پروخوشڪا ٿانون جو انبار کڻي آيو ۽ ٿڏي سان دروازو کولي اندر گھڙيو ، ڇوڪريءَ آرتيم کي ٻڌايو ته “اهو اٿئي ”.
پروخوشڪا اڃان برتن زمين تي مس رکيا ،ته آرتيم وڌي ڪلهي کان پڪڙي زودار آواز ۾ چيس “ منهنجي 36ڪلاڪ ڪم ڪندڙ ابهم ڀاءُ تو ماريو هو ؟”
پروخوشڪا گھٻرائجي ڪلهي ڇڏائڻ جي ڪوشش ڪئي ،پر آرتيم جي هڪ ئي ٺونشي سان هو زمين تي ڪري پيو ۽ اڃان اٿڻ جي ڪوشش مس ڪيائين ته اهڙيءَ ته زوردارلٺ واڄٽ ڪيس ،جو خوفناڪ ڙر ڪري سڄي هوٽل کي گجا ئي کنيائين ،پرآرتيم سندس چهري تي چار پنج زوردارٺونشا هڻي ، ڦڙتي سان دروازي کان ٻاهر نڪري ويو. پروخوشڪا جي منهن ۽نڪ مان رت ٺينڍيون ڪري وهڻ لڳو ،هن جي خوفناڪ رڙين زمين آسمان هڪ ڪري ڏنو.
اڻ واقف مسافر کي ته هن جي حالت ڏسي ڏک پئي ٿيو، پر سمورن نوڪرن کي ڏاڍي خوشي پئي محسوس ٿي، هن جن به مجبورن کي ماريو هو ،تن جي دل جي تمنائون پئي اٿيون ته “ ڪاش اسان جو به ڪو ههڙو وارث هجي ، جوهن بدمعاش کي هن طرح سيکت ڏي”
مالڪ جي رپورٽ تي يڪدم پوليس اچي ويئي ۽ هي ڏسي خود پروخوشڪا جو وايون ئي بتال ٿي ويون ،ته هڪڙي به نوڪر آرتيم خلاف شاهدي ڪانه ڏني ،هر ڪو ائين چوڻ لڳوته آءُ رڙين تي ڊوڙي آيس ،پر مون ماريندڙ کي ڪونه ڏٺو ، اتري قدر جو ٻه نوڪر ته ائين چوڻ لڳا ته سمجھيوٿا ته هن کي ڪنهن ڪونه مايو آهي ،ڌڪو آيو اٿس ،خود واري واريءَ ڇوڪريءَ چيو آءُ ان مهل ڪاڪوس ۾ هيس.
پروخوشڪا يڪدم سو جو نوٽ ڪڍي پوليس کي ڏنو ،پوليس آرتيم جي ڪارخاني پهتي ،۽ آرتيم گرفتار ٿيو ،۽ نهايت ٽهڪ ڏيندي پنهنجي دوستن کان ٻارهن مهينن لاءِ موڪلايو.مگر ڇهن ئي ڏينهن اندر پوليس کيس ڇڏي ڏنو.ڇاڪاڻ ته ڇھ ڏينهن لڳو لڳ ڪوششون ڪندي ،هر طرح جو لالچون ڏيندي به هوٽل جي نوڪرن مان هڪڙو به پروخوشڪا جي پاران شاهدي ڏيڻ لاءِ تيار نه ٿيو.ائين پئي محسوس ٿيو جو ڄڻ ته ڪنهن هڪ شخص سڀني نوڪرن جي ڪن ۾ ڦوڪ ڏئي ڇڏي آهي ،ته اڄ هن کي خوب ذليل ڪيو ،ته آئيندا هن کي به ڪنهن کي ذليل ڪرڻ جي همت نه ٿئي. پروخوشڪا پوليس ٿاڻي تي ڪافي نوٽ وڃايا ،پر ڇهن ڏينهن کان وڌيڪ هو به آرتيم کي رک نه پئي سگھيا ۽ هو کلندو ٽهڪ ڏيندو اچي گھر پهتو،۽ ڪورچاگن کي ڀاڪر پائي چيائين “ڪيئن ڀايا!هاڻي ته خوش ٿئين نه ؟” بي اختيارهن کيس چمي چيو ” مگر ڀايا !تنهنجي ڇهن ڏينهن جي جدائي ؟” “اهوھ انهي جي ڪا به پرواھ نه آهي ، منهنجو اهو ڇهن ڏينهن جو جو جيل پروخوشڪا کي ڇھ ورهين پيو سبق ڏيندو.ڪنهن ملڪ جي حڪومت جڏهن عوام جي حقن جي حفاظت ڪرڻ کان قاصرهجي ،تڏهن عوام تي فرض آهي ، ته هو پنهنجا حق پاڻ حاصل ڪرڻ ۽ پوءِ سندن حق ڪرڻ جو سلسلو وڌي ضرور انهي منزل تي پهچندو ،جو سندن حاڪمن بلڪ ٻادشاهن کي هٽائي اها مسند پاڻ والاريندا.”
“ چپ چپ ! بادشاھ جو نالو نه وٺ .اسان جو زار خدا جو پاڇو آهي ! هن جي شان ۾ گستاخي ڪرڻ تان خدا پاڪ سخت ناراض ٿيندو .”ماڻس ڏڪندي چيو .
وڏو ٽهڪ ڏيئي ارتيم چيو ” امان ! هو خدا جو نه بلڪ شيطان جو پاڇو آهي۽ اهي ڏينهن پري نه آهن جو هاڻي اهو پاڇو هميشه لاءِ اسان جي ملڪ تان هٽي ويندو .ڀايا ڪورچاگن! تو ڪوبه فڪر نه ڪج ، مون تو لاءِ بجليءَ جي ڪاخاني ۾ نوڪري هٿ ڪئي ڪري ڇڏي آهي ۽ ان ڏيهن هي حادثو نه ٿي ها ، ته صبع جو آءُ پاڻ توکي استعفا ڏياران ها ، پر خير پروخوشڪا کي قدرت کي اها سزا ڏيا رڻي هئي، تنهنجي ۽ منهنجي قربانيءَ گڏجي ڪيترن ئي بيڪس نوڪرن تان ظلم لاهي ڇڏيو.”