15
توبه! شل ڌڻي پناه ڏئي ، ۽هن بهادرنونهال اها مار لڳو لڳ پنج ڏيهن پئي سٺي ، ۽ سواءِ هڪ شخص جي ، ٻين سڀني کي گھڻي قدر گمان پئي ٿيو ته سچ پچ هي بيڏوهي آهي ! .....اهو هڪ شخص هو خود اهو سپاهي ، جنهن سان ڪورچاگن ۽يوخرائي جٺين جھڙي جٺ ڪئي هئي ۽ هو مس 3ڪلاڪن بعد هوش ۾ آيو هو ۽ جنهن هٿ جو چڪ وارو زخم اهڙو ته چڪي پيو هو ،شايد عمر تائين نشان قائم رهندو .
ڪورچاگن کي مار ڏيئي ڏيئي ٿڪجڻ بعد هو کيس هڪ ڪوٺيءَ ۾ پوري ڇڏيندا هئا ، چار قيدي ٻيا به هئا ،هڪ يخي هڻندڙ پوڙهي ، هٿرادو شراب ٺاهڻ ۾ پڪڙجي آئي هئي ، ٻيو هڪ پوڙهو ، ٽيون هڪ حجام چوٿين هڪ خوبصورت 18ورهين جي ڇوڪري، جنهن جو ڀاءُ انقلابي جٿي ۾ وڃي ٿيو هو پر هوءَ مسڪين اوچتو وڃي ڪمانڊر جي نظر تي چڙهي ۽ هن پوري هفتي کان کيس راضي ڪرڻ لاءِ ڪنهن مهل لٺ ته ڪنهن مهل چٺ ، ڪنهن مهل پيار پئي ڏنا ، پر اصل ۾ هوءَ اصل نٿي مڙي . آخر اڄ رات هن هي چڏي ڏنو هئس ،ته صبح تائين راضي نه ٿئين ،ته عام سپاهين جي حوالي ڪري ڇڏيندو سانءِ ، پوءِ جھڙي جٺ جي لائق آهين ، اهڙي هاصل ٿينديئه !
۽ ........اڄ جڏهن ڇوڪريءَ کي هن نوجوان يا نونهال جا احوال معلوم ٿيا ، تڏهن بي اختيار ليٿڙيون پائيندي وٽس پهڇي ويئي ۽ چوڻ لڳيس “ننڍڙا نوجوان ! مونکي تو وانگر ستن ڏينهن کان ماريو پيو وڃي ته ڪمانڊر جي سريت بنجان ، پر مون انڪار ڪيو آهي . سڀاڻي ته هو منهنجو برو حال ڪندا ”پر آءُ جا هنن وحشين کي ڪنواري هٿ اچان ، تنهن کان اڳ بهترآهي ته منهنجو پهريون لطف توجھڙو انقلابي نوجوان ئي حاصل ڪري ، ته سجائي ٿيان !”۽ هو بياختيارکيس چنبڙي ويئي ............
ڪورچاگن انسان هو ، نوجوان هو ، پر بي اختيار تانيا سندس اکين آڏو ڦري آئي ،هن هُن کي پري ڪندي چيو “اسين انقلابي بد اخلاق نه آهيون ، پياري ڇوڪري ! تون تمام سهڻي آهين ، هر نوجوان کي وڻي سگند ئين، پر ڏس ! اسان جو اهڙو وڙ نه آهي ، جو حد کان وڌيڪ مصيبتن تي نا اميد ٿي ، پنهنجي انسانيت وساري ڇڏيون . تون چوين ٿي ته رات گزرڻ بعد منهنجو برو هال ٿي ويندو ، پر توکي وسري ويو آهي ته ،شب درميان ، رب مهربان !، خبر ناهي رات جو جي پيٽ ۾ ڇاٿئي . مجبوري ٻي چيز آهي ، ڄاڻي واڻي بدڪردار بنجڻ ٻي چيز ، پنهنجي پاڻ تي ائين ظابطو رک جيئن رهزنن جي مار وقت رکندي آهين !”
پوءِ سندس نرڙکي چمي ڪورچاگن چيو ”منهنجي انقلابي ڀيڻ ! صبر سان وڃي سمهي رھ ، صبح جون ڳالهيون صبح سان!”
آڌيءَ مهل ڪورچاگن اڃان ڪچيءَ ننڊ ۾ هو ، ته سپاهين آوازن سندس اک کولي وڌي ، هو بتي کڻي اندر آيا ۽ هڪ شخص اندر ڌڪي ، ٻ ٽه گاريون ڏيئي هليا ويا . بتيءَ جي روشنيءَ جڏهن ڪورچاگن هن جوچهرو ڏٺو ته خون ئي خشڪ ٿي ويس .....هو هڪ زبردست ڇاپامار انقلابي ”دولنيڪ هو ۽ هن جي ئي دم سان ڇاپامر انقلابين مانڌاڻ مچائي ڇڏيو هو . ڪورچاگن جي هن سان واقفيت تڏهن ٿي هئي ،جڏهن هو پل هيٺ بم رکي ڀڄي اچي هنن وٽ پهتو هو .
بتيءَ جي روشنيءَ ۾ ٻنهي هڪ ٻئي کي ڏٺو ۽ اکين ئي اکين ۾ هڪ ٻئي کي پيغام ڏيئي ڇڏيائون .صورت حال مان ظاهر هو ، ته ٻئي گوليءَجي لائق هئا ، پر ڪورچاگن ڏٺو ته دولنيڪ جي چهري تي به ڪو هراس ڪونه هو .