8
پر جرمن فوجون اڇي لٿيون ۽ وڏي رعب تاب سان شهر جي وڏي چونَنڪ وٽ اچي پهتيون ، شهر جي ڪافي ماڻهن ته گھرن جا دروازا کڻي بند ڪيا هئا ۽ سيرن ۽ ٽنگن مان ڏٺائون ، پر ڪي بي فڪرا چونڪ ۽ اچي گڏ ٿيا هئا.
هڪ آفيسر بند آواز سان ڪمانڊنٽ ميجر ”ڪارف “ جو اعلان پڙهي ٻڌايو ، “ته هر شخص پنهنجا هٿيار اسان وٽ جمع ڪرائي ۽ شهر ۾ ماشل لا لڳائجي ٿو، ڪوب شخص 8بجي کان پوءِ گھر کان ٻاهر نه نڪري.”
هنن وڌي وڃي انهيءَ جاءِ تي قبضو ڪيو ،اول ميونسپل آفيس هئي ۽ انقلاب کان پوءِ مزدور پئنچات دفتر .انهيءَ ۽ ڪو شڪ ڪونه هو ته شهر ۾ اهڙي سٺي سرڪاري جاءِ ڪان هئي ، پر مزدورن کي پنهنجي جاءِ تي هنن جو قبضو ٿيڻ تي ڏاڍو ڏک ٿيو . تماشبينن ۾ ڪورچاگن به هو ، هو اگرچه ننڍو هو ،پر پاڻ کي هڪ مزدور ٿي سمجھيائين تنهنڪري هن کي به مزدورن جي مرڪز تي جرمنن جي قبضي ڪرڻ سبب کانئن سخت نفرت پيدا ٿي ۽ وير وٺڻ جا طريقا سوچڻ لڳو .
هڪ ننڍو ڇوڪرو ۽ هيڏي زبردست فوج کان وير ڇا وٺي سگندو ، پر هن کي اهو تصور هو ته دشمن کان جيڪڏهن وير وٺڻو آهي ته جيترو به ،۽ جھڙي طرح به وٺي سگھجي ، اهو وٺجي ،هر شخص جيڪڏهن قطرو قطرو به گڏ ڪندو ، ته نيٺ دريا ٿي پوندو . پنهنجي گھر کي ويجھو پهتو ، ڀر واري شاهي بنگلي ۾ هلچل ڏٺائين ، هه هڪ وڏي دولتمند وڪيل “ليش چنڪي” جو گھر هو ، جنهن مختلف اٽڪلن ۽ عقلمندين سان تمام گھڻا پئسا گڏ ڪيا هئا ۽ شهر تي بالشويڪن جي قبضي ٿيڻ شرط ڀڄي ويو هو . پراڄ هو وري موٽي آيو هو ، اڄ سندس بنگلي ۾ چهچھ لڳي پئي هئي.
“ اوھ هي ڪيڏا خوش آهن ، غدار ڪنهن لاءِ جا ! ديس تي ڌارين جو قبضو هنن کي ڪيڏي نه خوشي ڏني آهي ! ڪري وٺن چار ڏيهن موجون ، ڌاريا نيٺ ته لوڌيا ويندا ، هنن کان سڀ ڪسرون ڪڍيون وينديون.”هو چپن ۾ ئي ڀڻ ڀڻ ڪندو ويو.
ڪجھ ڏيهن گزري ويا هڪ ڏينهن شام جو هو ڪم تان واپس موٽيو ، ڏٺا ئين ته وڪيل جي بنگلي ۾ ڪو فوجي آفيسر به اچي رهيو آهي ، وڪيل جي ڌيءَ نيلي هن سان هٿ هٿ ۾ ڏيئي ، کلندي ٻاهر نڪتي آهي ۽ هو هڪ عليشان بگيءَ ۾ چڙهي هواکائڻ پيا وڃن، “ڏسو غدارن جو اخلاق !....پنهنجي ملڪ ڦٻائيدڙن کي پنهنجون ڪنواريون ڌيئرون به ڪڍيو ڏين !....ڀلا غدار جو ٿيا !..... غدرا جي هر چيز ڌارين جي ملڪيت آهي .”هن ڀڻ ڀڻ ڪئي،
هو گھر ويو ، ماني کائي وري ٻاهرنڪتو . سندس گھر ۽ وڪيل جي گھر پٺيان هڪ پبلڪ باغ هو ،هو به هوا کائڻ خاطر وڃي باغ ۾ پهتو ، گھمندي هڪ پيهو ڏٺائين ، جنهن تي ڇانو به هئي ، هيءُ ان تي مٿي چڙهي ليٽيو، سامهون وڪيل جي بنگلي جو هڪ طرف بلڪل ويجھوڏسڻ ۾ پئي آيس . شايد هن طرف ئي جرمن آفيسر کي رهايو ويو هو ، جو هٿيار ، سامان وغره ڏسڻ ۾ پئي آيو . پر عجب هو ته ماڻهون ڪوبه ڪونه هو ، شايد ساحب بهادرجي گھمڻ لاءِ وڄڻ سبب ٻيا به بي فڪر ٿي نڪري ويا هئا . بجلي ءَ وانگر ڪورچاگن جي مغز ۾ هڪ خيال آيو ، پيهي جي ڀر ۾ هڪ وڻ هو ان جون ٽاريون جھلي وڻ تان چڙهي وري به سندس پررانهين ٽارين تان لهندو وڃي بنگلي جي ڇت تي پهتو۽ٽوھ وٺي وري به هڪ وڻ جون ٽاريون جھلي هيٺ لهي آيو،خبرداري ءَ سان جاچ ڪري ڪمري ۾ اندر ويو، ميز تي هڪ عاليشان پستول پيو هو.هو اهو کڻي وري به ساڳي رستي کان ٿيندو نڪري اٿي ڀڳو ۽ باغ کن ٻاهر نڪري ، ويران واٽون وٺي ، وڃي هڪ سرن جي ڦٽل کوري وٽ پهتو . نهايت احتياط سان سرون پري ڪري پستول اتي لڪائي ، وري مٿس سرن جو ڍير ڪري، هي واپس اڇي گھر پهتو ۽ جرمنن کي ڪجھ نه ڪجھ نقصان رسائڻ تان خوش ٿيڻ لڳو .
ٽي ڪلاڪ گزريا ، ته وڪيل جي بنگلي ۾ هڪ شور متل ڏٺائين آفيسر موٽي آيو هو ، پستول ميز نه ڏسي اردليءَ کان پڇيائين ، اردلي اهڙو ڪڇي جهڙي ڀت ! هو غصي سان اردلي کي ڍاڍي مار ڏني ۽ پوءِ وڪي صاحب کي گھرائي ان تي غصو ڇنڊڻ لڳو ، “توهن جي گھر مان ضرورڪي فرد بالشويڪن جا جاسوس آهن ، اف! هو اسن تي به هٿ صاف ڪن ٿا !مان توهان کي چـڱيءَ طرح ڏسي وٺندس.”وڪيل صاحب ڏڪڻ لڳو ، آفيسر جو مهمانيون ۽ خوشامدون ڪرڻ مان وڏا وڏا فائدا حاصل ڪرڻ ، ته پنهنجي ماڳ مورڳو اچي برباديءَ جي خطري کنيس کيس چڱيءَ طرح معلوم هو ته گھر وارن مان سندن ڪوب بالشويڪ ڪونه هو.سندس هڪ نوجوان فرزند ، وڪٽر تي اهو شبهو ڪجي ها ، پر هو ٻه دفعا ناپاس ٿيڻ بعد مس مس مئٽرڪ تي پهتو هو ۽سارو ڏينهن ڇورين جي سوچ ۾ پورو هوندو هو .
آخر ڪار آفيسر سخت غصو ڪرڻ بعد پاڙي جي سمورن غريبن جي تلاشي ورتي ۽ هو سڀ جرمنن کي پٽڻ لڳا . ٻين تلاشيءَ گڏ ڪورچاگن جي به تلاشي ورتي ويئي ، پر ڪٿان به ڪجھ هٿ نه آيو ۽ ملٽري آفيسر جو وقت بوقت وڪيل صاحب کي ڌمڪايو ۽ گاريون پئي ڏنيون انهيءَ مان ننڍڙي چور کي ڏاڍو لطف پئي آيو ۽ سمجھائين پئي ،ته ڌارين غدارن پريشان ڪري ڏاچو کيج کٽيو اٿم!.