ناول

سِسي نيزي پاند

سسي نيزي پاند، برک روسي اديب اوستروسڪي جي ناول how the steel was tempered جو اختصار آهي، جيڪواسانجي بزرگ ساٿي محمد عثمان ڏيپلائي اڄ کان ڳچ عرصو بقول ڏيپلائي صاحب جي ته متاثر ٿي ڇپايو هو. ڇپجڻ بعد ٿوري عرصي ۾ ئي ڪتاب وڪامي ويو.
هن ڪتاب جي ڪمپيوٽر ڪمپوزنگ محمد بخش ڪلادي صاحب ڪئي آهي.
Title Cover of book سِسي نيزي پاند

23

“ آءُ اچي سگھان ٿو؟”
“اچ اچ دوست! مونکي هن وقت تنهنجي ئي ضرورت هئي، اڄ ايڏو ته غمگين ۽ پريشان آهيان ، جو ڪجھ به اجھيم اڪليم ئي ئي ڪونه ٿو .” ڪورچاگن جي پڇڻ تي يوخرائي جواب ڏنو.
“ڇا ڳالهه آهي استاد ؟” ڪورچاگن کي به سندس چهرو ڏسي ڏاڍو ڏک ٿيو، ڏسڻ ۾ ائين ٿي آيو ته يوخرائي ساري رات ڳڻتين ۾ گذاري آهي ۽ هڪ سيڪنڊ به اک نه پوري اٿس.
“ ننڍڙا دوست !” يوخرائي ڀريل آواز ۾ چيو“ايڏو ته ڳرو مسئلو آهي ، جو هوش ٺڪاڻي نه اٿم. اسان کي آئينده ڇهن مهينن لاءِ ، جن ڇهن مهينن ۾ يوڪرين ۾ برف ئي برف وسندي آهي ، هڪ لک اسي هزار مڪعب ميٽر ڪاٺيون گهرجن ، ۽ اسين هر طرح جي ڪوشش باوجود به چار سو مڪعب ميٽر في مهنو يعني صرف چار سو معڪب ميٽر ڪاٺيون هٿ ڪري سگھيو ٿا، ڀلا اڍائي هزار ۽ هڪ سو اسي هزارن جي پاڻ ۾ ڪا نسبت ٿي سگي ٿي ؟” “ڇا، انهيءَ جي اڳ ڪا رٿا ڪيل ڪانه هئي ؟”ڪورچاگن پڇيو.
“رٿا ته ڪيل هئي ، پر ڪامياب نه ٿي ، ڪن سازشي ڪومورن اها برباد ڪري ڏني ، انهن کي ته گرفتار ڪري جيل ۾ وڌو سون ، پر انهي مان ٻارڻ جو مسئلو ته حل ڪونه ٿو ٿئي.” پنج منٽ مٿي تي هٿ رکي سوچ ڪري ، ڪورچاگن پڙڪي اٿيو ،۽ چيائين “پنو کڻ استاد !” بنا ڪنهن سوچڻ جي يوخرائي پنو هٿ ۾ کنيو .“لِکُ !” ڪورچاگن ڃڻ ته حڪم ڪيس ۽ هن قلم هٿ ۾ کنيو.
“ ٻارڻ جي مسئلي حل ڪرڻ لاءِ ڪورچاگن کي فل اختيارين سان آفيسر مقرر ڪجي ٿو ......کيس حد هر شخص جي مال، جسم ۽ جان تي مڪمل قبضو ڏجي ٿو ......” ڪورچاگن جي حڪم تي مشين وانگر لکندو ويو.
“ٺيڪ آهي ........وجھ سحيح.........لڳاءِ مهر.........بس بس اهو ڪاغذ مونکي ڏي .....هاڻي ڏس هن “ڪهاڻي” جا ڪارناما !.....“ ڪورچاگن جي اک جي نظر ختم ٿيل هئي ، ٻيو ڪو کيس “ڪاڻو”سڏي چيڙائي ؛ تنهن کان اڳ هوئي پاڻ کي فخر مان “ڪاڻو”سڏيندو هو ، ڇو ته اها اک به وطن جي جهاد ۾ ختم ٿي هئي، جنهن ڪري فخرجو باعٽ هئي .
“مسٽر چرونسڪي !توهين گھڻو ٻارڻ سپلاءِ ڪري سگھندو؟”
“مان دسمس آهيان !.......جناب !.........انقلاب دشمنن جي ڪارواين جو ڏوھ مون تي پوڙهي مزدور تي وجھي ، مون کي ٻارڻ ڪمپنيءَ جي صدارت تان ڊسمس ڪري ويو آهي.” چرونسڪيءَ ڀريل آواز ۾ چيو ،پر ڪورچاگن جون دور انديش نظرون ڏسي رهيون هيون ته اها ڀڙاوٽ بناوٽي آهي.
“مگر مون اهي آڊر واپس ورتا آهن ۽ توکي فقط سسپنڊ ڪيو اٿم ، بس تون سمجھين ٿو ته رڳيءَ ڊسمسيءَ ۾ ڇٽي ويندين؟”
“مان دسمس ٿيڻ بعد ڪجهه به جواب ڏيڻ لاءِ ٻڌل نه آهيان” شپاڪ! ڪورچاگن جو زودار هنٽر سندس پٺن تي پوڻ تي هو رڙ ڪري اٿيو . “ توکي ڪوبه حق حاصل نه آهي هڪ آفيسر کي مارڻ جو ذليل ڇورا!” شپاڪ ! شپاڪ !شپاڪ !!!
“گھوڙا ڙي ظلم آهي ........انڌير آهي .... بغداد آهي......”
“بغداد جا بچا ، سڄن سارن اٺن مهينن ۾ مزدورن گھڻيون ڪاٺيون وڍيون ؟”
“ٻه ....ٻه......ٻه لک ڏھ هزار ....مڪعب ....ميٽر ” ۽ انهن مان پهچن ٿيون فقط چار سو مڪعب ميٽر مهنو ، باقي ڪاٺيون ڀل ته جھنگل ۾ سڙن يا ماڻهون چورائي وڃن ائين نه ؟ ”“ پوءِ آءُ چا ڪريان” مونکي انهن کي کڻڻ لاءِ گھرجن هزار گاڏيون ۽ مونکي مليون ئي آهن فقط سو گاڏيون .....” شپاڪ ! هڪ زوردار هنٽر وري به سندن پٺن تي لڳو . “۽ اسٽيشن تائين گھڻو مال روزانو پهچندو هو؟”هن سوال جو چرونسڪي ءَ ڪوبه جواب نه ڏنو ، هو فقط رڙيون ڪندو رهيو ، ڪورچاگن هنٽر وڄائيندو ويس . آخر هو ساڻو ٿي ڪري پيو ۽ چيائين“ آءُ ڇا ڪريان . مزدور فقط 40گاڏين جيترو مال آڻيندا هئا.”
“گاڏيون هزار ٿي طلبيئه ۽ مال پهتو ٿي چاليهن جو ، اڃان به تون بيقصور آهين؟”
“پوءِ مزدورن نٿي آندو ته منهنجو ڪهڙو ڏوھ ؟”
“ ڏوھ جا ٻچا ، اٿي بيهي جواب ڏي ” هڪ زوردار هنٽر لڳڻ تي هو خوفناڪ رڙڪري اٿي بيٺو . “ هي آهي نقشو ، ٻڌاءِ ته تنهنجا مزدور هينئر ڪاٿي ڪم ٿا ڪن؟”
ڦتڪندي ڏڪندي هن هڪ هنڌ تي هٿ رکيو .“ هي هنڌ اسٽيشن کان اٺ ميل پري آهي نه؟” “ ها ......” هن وري به ڏڪي چيو.
“ ۽ اوهان کي ته حڪم هو ، ته پنجن ميلن تي جھنگل ۾ ڪاٺين وڍڻ بعد پوءِ تي واپس ايندا وڍيندا اچو نه ؟پوءِ اوهين الٽو اڳتي ٿي ويوء ؟”ڪنهن جو جواب ڏيڻ بنا چرونسڪي بيهوش ٿي ڪري پيو .