13
“هنڌ ٻڌايائين ؟ ” هن مرڪي چيو .
“ ضرور ٻڌاءِ !” تانيا بيقراري مان پڇيو.
“ پنهنجي ملڻ جو صحيح هنڌ اهو ئي ساڳيو مڇين وارو تلاءُ آهي.”
“جتي نئين دور جي پهرين ملاقات ٿي هئي ، ائين نه ؟” هن کلندي چيو.
“بس اتي ئي ، خبر نه آهي ته اهو هنڌ مونکي ڇو وڌيڪ وڻندو آهي .”ڪورچاگن ورندي ڏني .
“ ۽ مونکي به !” تانيا مرڪندي چيو “ پر تون پڪ سان اتي ايندين ؟ ”“ نه فقط پر هر روز !”
“اوھ هير روز ؟ ڏاڍو چڱو ، پوءِ آءُ روزانو شام جو اتي تنهنجي راھ نهاريندي رهندس.؟”
“ بس راھ ٿه نهارڻي پوندي ئي !” ڪورچاگن مرڪندي چيو “ مزدورن جي محبت، اميرن ، جي قسمت .............اوھ هي ڇا ” هن ڇرڪ ڀري چيو “اف! ڏاڍو برو ٿيو . ” “ ڇاهي ڇاهي”
“ تانيا پڇ ئي نه ، هو هو ڏسين ٿي پيٽيلورا فوج جوسپاهي ، هڪ يوڪرينيءَ کي قيد ڪري پيو وڃي؟” هن چيو
“ جي ها !اها ڪا نئين ڳالهه ته ڪونهي” ، تانيا چيو “اهي تماشا ته روزانو ، هر گھڙيءَ ، هر منٽ ۾ پيا ڏسبا آهن ، ۽ غلامن لاءِ ته رواجي ڳالهه آهي . بس سنگين سندس پٺن ۾ چيڀاٽيو وٺيو پيو وڃي .”
“مگر هو سڃاڻين ٿي؟” ڪوررچاگن انهن ڏي ڏسندي چيو.
“يوخرائي آهي نه ؟ تنهنجو هيڊ مستري ؟” تانيا چيو . مگر هو رڳو مستري نه آهي تانيا! هت جي انقلابي ڪميٽي جو مکيه ڪارڪن آهي ، جرمنن کي ڀڄائڻ ۾ وڏو هٿ هو ، هو منهنجي دل جو اڳواڻ به آهي .....پر .....(هٿ مهٽي ) افسوس ڇا ڪجي ، هي ظالم ته هن کي ڦاسي ڏيندا ........ ڇرڪ ڀري تانيا ! هاڻي خدا حافظ ! هو ويران گھٽين ڏي مڙيا آهن ۽ ڀانيان ٿو ته ههڙو موقعوٻيو هٿ نه ايندو .” ڪورچاگن ايترو چئي بي اختيار هنن ڏي وڌيو ،۽ تانيا به پٺيان ويئي گھٽيءَ جي منهن تي پهچي هو وائيڙي ٿي بيهي رهي.رائفل مٿان وڃي ڪڙڪيو ۽ ٻنهي هٿن سان هن کي پڪڙي يوخرائي جي پٺن کان پري ڪري کڻي زمين ڏي موڙيائين .
رائفل۾ لڳل سنگين پٿرن سان ٽڪرائيجي زور سان ڪڙچ ڪري چڻنگون اڏائن لڳي ، سپاهيءَ کي هن اوچتي حملي ۽ هيڏي جرئت جو گمان ڪونه هو ، هو هيڪر ته وائڙو ٿي ويو ۽ پوءِ پاڻ سنڀالي ، جھٻي ڏيئي رائفل ڇڏائڻ لڳو . هن گھوڙي تي زور ڏيئي رائيفل به ڇوڙي ، پر گولي ڀڳل ڀت ۾وڃي لڳي . يوخرائيءَ نهايت پريشانيءَ ۾ اڳيان پئي ويو ٺڪاءُ تي هن به ڪنڌ ڦيريو ۽ پوئتي وڌيو .
سپاهيءَ گھڻوئي رائفل ڇڏائڻ جو ڪوشش ڪئي پر ڪورچاگن جا هٿ لوھ جي شڪنجي کان نه زور هئا، چڙ ۾ ڀرجي هن ڪورچاگن کي ڪيرائي وڌو ، پر ڪورچاگن رائفل مان هٿ اصل نه ڪڍيا ، اگرچه سندس هٿ خواھ ڪرايون ساڻا ٿي ويا. اتي يوخرائي به وڌي سپاهيءَ کي لوندڙي ڌاري وٺي جو هڪ زودار ٺونشو وڄايو، ته هن جو مٿو چڪر کائي ويو ۽ هو وڃي هيٺ ڪريو ڪورچاگن مٿي ٿي ويو ، ڪورچاگن کي سندس هٿ ۾ اهڙو زوردار چڪ وڌو جو هن رڙ ڪري هٿ ڪڍي ورتو ۽ يوخرائي جي ٻئي ٺونشي بيهوش بنائي ڇڏيس .
نهايت تيزيءَ مان يوخرائيءَ کيس گھلي کڻي ڀر واري ڀڳل جاءِ م اڇلايو ۽ ڪورچاگن کان کڻي کيس چيائين “پيارا نوجوان ! تنهنجو نهايت شڪريو تنهنجي اڄوڪي همت يوڪرين تاريخ تي دائما نقش رهندي ، هاڻي الوداع ....۽تونيڪدم غائب ٿي وڃ ، گوليءَ جو آواز بڌي خونخوار ڪتا ڄاڻ پهتا !” هو نهايت تيزيءَ سان ڀڳلن جاين مان نڪري غائب ٿي ويو
هن بينظير بهادريءَ اول ته تانيا کي وائڙو ڪري ڇڏيو ، پر پوءِ هو دل ۾ پنهنجي محبوب کي آفرين چئي ، خوشيءَ مان ٻهڪندي اڳتي هلي .