6
پر برف جي طوفان وچ ۾ هڪ ڏينهن هڪ ريل گاڏي رڙهندي رڙهندي اچي اسٽيشن تي پهتي،هن مان ٻه نوجوان ڪاليجي ، ملٽري ڊريس ڍڪيل لٿا ،جن جي پٺيان ڳاڙهن ٻلن وارا ڪافي ڏٻرا سپاهي هوا . لهڻ شرط هنن وڏي اسٽيشن تي بيٺل پوليس وارن ، ٻڍي ڪرنل ۽شهر سنڀاليندڙ فوج جي سالار گرفتار ڪري ورتو ميونسپل هال تي اهڙو بلند لال جھنڊو لڳايو .جنهن کي ڪجھ عرصو اڳ “ شيطاني جھنڊو”سڏيو ويندو هو.ان وقت ماڻهن سڀ کان اول“آزادي ” “برابري ”“ برادري ” ۽“بالشويڪ ” لفظ ٻڌا ۽ عوامي جڳهن تي اکر لکيل ڏٺا ته؛
”عوام جي حڪومت ،
عوام جي مرضي مطابق ،
عوام جي ڀلي خاطر .”
مگر ترت ٻيا سپاهي اچي ويا ،جن پهرين سپاهين مان ڪن کي ماريو ، ڪن کي ڀڄايو . ماڻهن جي ڪنن ۾ وري “منشويڪ ” جو اکر پهچڻ لڳو ،هي سپاهي پهرين وانگر ڏٻرا ڪونه هوا ، نڪي سندن اڳواڻ ڪاليجي شاگرد هوا .
شهر جا ڪجھ شاهوڪر ڀڄي ويا هوا ، سي وري واپس اچي ويا ، شهر ۾ ظاهر ۾ ڪجھ امن امان ماڻهن کي ڪجھ “منشويڪن ” ۽ “بالشويڪن ”جي معنى جي گھڻي خبر ڪانه پيئي ، پر اهو ته سڀني کان پئي ٻڌائون،ته زار جي صاحبي بهرحال ختم ٿي ويئي .
هي نوان سپاهي متارا ۽طاقت ور هئا ،سندن منهنمان صاف پئي معلوم ٿيو ،ته کين سٺو کاڌو مليل آهي ،سندس آفيسر وڏا امير ۽ شهزادا هئا. هنن جي اچڻ بعد ائين ٿي معلوم ٿيڻ لڳو ، ته چڻ ڪو انقلاب آيو ئي ڪونه آهي .
مگر نومبر 1917ع ۾ حالتن ۾وري ڪجھ ڦيرو آيو اسٽيشن ته نئين قسم جا ماڻهون ڏسڻ ۾ پئي آيا ، جن مان گھڻي قدر جنگ جي مورچن مان ڀڄي آيل سپاهي هئا ،۽سندن تعداد روز بروز وڌندو پئي ويو ، اهي سپاهي هنن پهرين آيل ڏٻرن سپاھين ما ن ،جن جن کي ”بالشويڪ “سڏيو ويو ٿي .
منشويڪ ،جيڪي شهر تي هينئر قابض هوا ،سي بالشويڪ سپاهين ۽ ٻين ماڻهن کي پڪڙڻ لڳا پر اڳتي هلي بالشويڪن جو تعداد وڌندو ويو ۽ هو گرفتاريءَ کان بچڻ لاءِ منشويڪن سان وڙهڻ لڳا .ائين پئي ڏسڻ ۾ آيو ته هنن کي موت جي ڪا پرواه ئي ڪا نه هئي .هو انهي اسٽيشن تي لهندا ئي ڪونه هئا ،پر فقط هي پئي چاهيائون ، ته کين اڳتي وڃڻ ڏنو وڃي .
هڪڙي ڏينهن منشويڪن کي خبر ملي ته ايندڙ گاڏيءَ ۾ گھڻا ئي بالشويڪ سپاهي اچي رهيا آهن ، ان ڪري هنن جو وڏو جٿو کين رڪڻ لاءِ اسٽيشن تي ويو ، پر ايندڙ سپاهين مشين گنن سان سندن سينا پروڻ ڪري ڇڏيا ۽ پوءِ اهي اڳتي هليا ويا . هاڻي شهر وارا مقابلي کان ڪيٻائڻ لڳا ۽ نتيجو اهو نڪتو ، ڪتريون ئي ريل گاڏيون بنا ڪنهن مقابلي جي اڳتي وڌي ويون ، ڪي هيڪڙ ٻيڪڙ بالشويڪ اسٽيشن تي لهندا هئا ، پر الائجي ڪاڏي گم ٿي ويندا هوا.
ڪورچاگن ۽ سندس جھڙا ٻيا پگھاردار حيرانيءَ مان اهو تماشو پيا ڏسندا هوا ،هو ته ساڳيءَ طرح مالڪن وٽ پورهيو ڪندا هئا ، زار ويو ته ڇا، بالشويڪ آيا ته ڇا ، جي منشويڪ آيا ته ڇا ، مگر هڪ ڏيهن ائين به ٿيو، جو اول ته شهر ۾نڪي بالشويڪ هئا ، نڪي منشويڪ اچتو بالشويڪ آيا ، مگر ٻن چئن ڏينهن اندر ويهارو هزار رائفلن تي قبضو ڪري ، اهي وري عوام ۾ ورهائي ڇڏيائون ۽ پاڻ هليا ويا.
شهر ۾ڪجھ افراتفري هئي ڪجھ بيماري ، ڪجھ لڏپلاڻ ،انهي ڪري نوڪرين جون ڪي جايون پئي خالي ٿيون ۽ آخر ڪار ڪورچاگن کي بجليءَ جي ڪرخاني ۾ ڇڱي نوڪري ملي ويئي .
بجلي جي ڪارخاني جو مستري .”يوخرائي“ هو، هن ڪورڇاگن کي نهايت محبت ڀرين نظرن سان ڏٺو ۽ ڪم وٺڻ لڳس ، جيئن ڄڻ ته ننڍو ڀاءُ هجي.
هن کي جڏهن اها خبر پئي ،ته هي ڇوڪرو پنهنجي حقن جي حفاظت خاطر پاڻ کان وڏن سان وڙهي پوندو آهي تڏهن کيس وڌيڪ وڻيو ۽ باقائده بهادري جي ٽريننگ ڏيڻ لڳيس، هو پاڻ به بهادر هوکيس بهادرن سان پيار هو ، انهيءَ سان گڏو گڏ فرصت جي وقت ۾ هو سياسي ڳالهيون ڪندو هو .
هڪڙي ڏيهن ڪورچاگن هن کان پڇيو ” استاد هي اسن جي ملڪ ۾ ڇا ٿي ريو آهي ؟چون ٿا ته بادشاھ زار ساصب کي تخت تان لاٿو ويو آهي۽ پوءِ هڪڙا پيا” بالشويڪ “ اچن ،وري ٻيا ” منشويڪ “ اچن ، ۽ وري اهي افواھ پيا اٿن ته جرمن به اچڻا آهن ۽ آخر اهو آهي ڇا؟.”