26
هلڪيءَ روشنيءَ۾ تپ سان هرڪندي ڪورچاگن ٽپ ڏيئي گاھ جي بستري تي اڀو ٿي ويو“تون ڇو گاڏيءَ ۾ ڪانه وئين ؟ ” “گاڏيءَ ۾ ڇو وڃان ” تانيا سنجيدگيءَ سان جواب ڏنو . “تون ته پنهنجي منڱيندي سان گڏ وڃي رهي هئين نه؟”
“اصلي منڱيندي هٿ اچڻ بعد به نقلي منڱيندي سان گڏ رلندي وتان؟” آھ تنيا!...”
هو رڙ ڪري گاھ جي بستري تي ڪري پيو “پياري تانيا!.... تون هي ڇا ٿي ڪرين ؟مون ڪوچڙي وٽ ڇا رکيو آهي؟”
تانيا مرڪندي جواب ڏنو ؛
“سرير سلطنت سي آشيا يار بهتر هي،
همين ظل هماسي سايءِيار بهتر هي.
“ مگر اهو يار آهي ڪٿي۽سندس آشنا ڪٿي؟ تانيا خاتون! توکي شايد معلوم ئي ناهي ته آءُ زنده نه آهيان ، منهنجي تي اها حالت آهي جو “پيئي کڻي پساھ ،پسڻ ڪارڻ پرينءَجي!”بت زخمن جي نشانن سان ڀريل کوپريءَجوهڪ طرف ڀڳل ،هڪ اک ۾ سوجھرو ڪونهي ،پٺيءَ جو ڪنڊو گوليءَ سان چور ٿيل....ڪپڙن ۽جسم ڪا پرواھ نه ڪرڻ سبب اڄ اهڙو سخت بخار اچي ورتو اٿم ، جو ڀانيان پيوته ڊبل نمونيا ڄاڻ ظاهر ٿي....۽ ڪمزوري ٿي ته پٺيءَ۽دماغ جا سنڌا کلڻ لڳندا...وڃ تانيا خدا جي واسطي واپس وڃ ....وڃي کا سکي زندگي گذار... آه!....”
۽ هو چڪرائيجي ڪري پيو. . تانيا يڪدم کڻي ڀاڪر ۾ ورتس، هن جو جسم ٽنڊن وانگر تتل هو،ڀنل۽گپ ۾ ڀريل گاھ جي بستري تي ويٺل تانيا کي نه پنهنجا ڪپڙا ياد هئانه جسم،ڪورچاگن جي ته ڪپڙن ۽ جسم مان به بدبوءِ اچي رهي هئي ، پر تانيا بار بار پئي چميو !
ٿڪ کان چور ٿيل ڪي همراھ اتي آيا....ڊبل نومونيا يڪدم ظاهر ٿي ويئي ۽ پويءِ وڌندي ويئي آخر سرسام به ٿي ويو .... هو پورو مهينو انهيءَ۾ ورتل رهيو هو، هو هر وقت وڦلي رهيو هو ، پر وڦلڻ ۾اهائي وات ۾ وائي هيس ته “گاڏي هلايو ، رستو ٺاهيو1_جنوري تي نئين نئين گاڏي ضرور چالو ٿيڻ گھرجي....”
۽ جڏهن پهرين جنوريءَ تي تانيا رڙيون ڪندي آئي “ڪورچيا !مبارڪ گاڏي چالو ٿي ويئي.” “مبارک هجيئي ڪورچيا ! گاڏي چالو ٿي ويئي ”تڏهن هو اتاھ بيهوشيءَ وچان هڪدم سڄاڳ ٿي اٿي ويهي رهيو“ڇا سچ مچ گاڏي چالو ٿي ويئي ” “ واھ واھ !”واھ واھ هو وري به ڪري پيو ، هاڻي هوش خطا نه ٿيا بلڪ خوشيءَ ۾ بخار ڍرو ٿيڻ لڳو .........۽ هڪ هفتي اندر هو انهيءَ لائق ٿي ويو ، ٻاهر ڪرسي تي به ويهڻ لڳو.