17
جنهنجا ويا جوءِ مان جھانگي ، وڃي پرڏيهه ٿيا سانگي،
مٿي تي اوءَ بڌايو ڪانگي ، پڇي پهرون خبر پٻ پٻ !
اڄ به هوءَ اتي ويهي لڙڪ لوڙي رهي هئي ۽ بار بار سندس انهي زبان کي پٽي رهي هئي ، جنهن مان وڪيل جي ڌيءَ نيليءَ کي سندس محبوب جو ڳجھه ٿيو هو . آھ ! هڪ دفعو رڳو کيس ڪورچاگن ملي ، ته هو جيڪر سندس پير هنجن سان پسائي چويس “ منهنجا محبوب ! مونکي معاف ڪج ، هي محبت غرور هو ، ڪا چغلخوري ڪانه هئي آھ هو وري ڪيئن ملندو !” اوڇنگار نڪري ويئي!
اوچتو .................هڪ ڪڙڪي تي نظر ڦرايائين ۽ جيڪي ڏٺائين ، تنهن ڏند سوڪ ڏيئي ڇڏيس ۽ سنسد اکون ڦٽي ويون .سندس محبوب اڳيان بيٺو هو ۽ هو هو به ساڳيءَ طرح بت بنجي کيس ڏسي رهيو هو !
“پيارا ڪورچاگن !” ڪورچاگن به ساڳي پا ٻوھ مان چيس .“تون سچ پچ زندھ آهين منهنجا محبوب ؟ آءُ خواب ته ڪانه ٿي لهان ؟” هن سندس ڳلن تي هٿ ڦيري چيو .
“ خواب ناهي منهنجي ڪوئل ! هي انقلاب جا تماشا آهن جو مون جھڙو ڏوهاري به فقط هڪڙيءَ چماٽ ۾ ڇٽي آيو ! قيد مان نڪري آءُ ته بي اختيار منهن ڪري پئي آيس ، الائجي ڪيئن اچي هتي نڪتس .....شايد تنهنجي ڪشش هئي ........ مونکي ڪا به خبر ڪانه ٿي پيئي ، ته ڪيڏانهن ٿو وڃان ...... مگر هاڻي منهنجي جان ! الائجي قسمت ڪڏهن ملائي! چڱو جوهڪ دفعو موڪلائي ته سگياسون!”
“ڪاڏي ٿو وڃي منهنجا جانب! مونکي جھوري ۽ جھڄڻ ۾ ڇڏي تو هليو ويندين؟”
کيس هڪ ڀرپور پيار ڪري ڪورچاگن“چيو منهنجي دل!ڀلا آءُ هتي ڪيئن ٿو رهي سگھان ؟ اڄ ته انڌ ڌند آزاد ٿيس ، سڀاڻي ته هو به گھر ساريندا به ! بس! هاڻي آءُ جھنگ جبل ، جڌهن وطن آزاد ٿيو، تڏهن شايد وري ملون .”
روئندڙ تانيا کي ڇڏي ، هن وري ڀڄڻ جي واري ڪئي. ڪلاڪ کن دل جي ڀڙاس ڪڍي پوءِ تانيا وڌي سندس قدمن جي مٽي کنئي ، ۽ هن کي چمي ، پنهنجي چهري ، جسم ۽ وارن ۾ وکيري هوءَ واپس گھر وري ! ۽ ڪورچاگن ڀڄندوويو .......ڀڄندوويو .......۽ ڀڄندو وڃي هڪ انقلابي ڇاپامار دستي سان مليو !