19
شهر تي انقلابين جو قبضوٿيڻ شرط (ڪورچاگن واريءَ) ريلوي هوٽل جا مالڪ ڀڄي ويا هيا ۽ هوٽل سندن بيري پروخوشڪا جي چارج ۾ هئي ، شهر ۾ ان جي سخت اڻاٺ هئي. مورچن تي وڙهندڙ سپاهين لاءِ اَن جي بيحد ضرورت هئي ، انقلابي ڪميٽي کي اطلاح مليو ته ريلوي هوٽل وارن وٽ اَن جو وڏو ذخيرو لڪل آهي . هنن پنهنجا ڪاموراَن هٿ ڪرڻ لاءِ موڪليا ، جن هوٽل جي ڪنڊڪڙڇ جي تلاشي ورتي ، پر ڪوبه پتو ڪونه پين.پروخوشڪا بيڌڙڪ وڏا قسم کڻي سچائي ظاهر ڪري رهيو هو ، تلاشي آفيسر ڏاڍو مايوس ٿي بيٺو هو ، اوچتو پوئتان هڪ آواز آيو؛ “ هن کان سچي ڪرائڻ منهنجو ڪم آهي ، دوستو! هي ته منهنجو پراڻو يار آهي نه !”
پروخوشڪا ڇرڪ ڀري ڏٺو ، هڪ وڏي گھوڙي ننڍڙو سپاهي لٿو ، ۽ هنٽر هٿ ۾ کڻي هو ڏانهس وڌيو .“اوھ تون آهين ڪورچاگن ؟”
“جي ها آءُ اهو آهيان ڪورچاگن ، جنهن مان تو به ڪڏهن هٿ رڱيا هئا ، ٻڌاءِ ، اَن جو زخيرو ڪٿي رکيل آهي ؟” هن هنٽر وڄائي ڪڍيس .“تون مونکي پراڻيءَ دشمنيءَ شڪار بنائي مون سان ناحق ڪري رهيو آهين.” “ ناحق جا ٻچا ! توکي آءُ گھڻو سڃاڻان ، هيءَ هيڏي هوٽل بنا ڪنهن رنڊڪ سان هلڻ جي پٺيان ڪو ذخيرو نه هجي ، اهو ممڪن ناهي .”
هو اهڙيءَ بيدرديءَ سان هن تي چابڪن جي وارو وار ڪري رهيو هو ، هڪ وار ته تلاشي آفيسر کي شڪ پيو ته پروخوشڪا سچ پچ بي ڏوهي آهي . هن ڪورچاگن کي چيو “ مهربان ! تون ناحق ته نٿو ڪرين؟.”
“تون هٽي وڃ دوست ! هن رهزن سان هر ڪو ناحق روا آهي .“ ذرا چنج منٽ ته ترس ڏس ته ڪيئن نه سندس ڀڀ ٿو ڦاٽي .”
شپڪ شپڪ ۽ گھوڙا گھوڙا جي آوازن آسمان گجائي کڻي ڏنو ، ڏسندڙن کي سچ پچ پروخوشڪا تي قياس پئي آيو پر ڪورچاگن قهر ديوتا بنجي چابڪن وارا وار ڪري رهيو هو . اوچتو هڪ سٺن ڪپڙن واري اڌ روٽ عورت رڙ ڪري اچي ڪورچاگن کي جھليو “ ننڍڙا جوان ! هاڻي بس ڪر . هن جي جان بخشي جو واعدو ڪر ، ته نه رڳو ان جو زخيرو ، پر ٻيا عجائبات به گھڻا ڌسندين .”
هٿ روڪي ڪورچاگن چيو“ مائي ! اسان کي قوم جي فردن کي مارڻ مان مزو ڪونه ٿو اچي،تو مڙسهين کي سمجھاءِ ، ته هاڻي طمع جا ڏينهن گزري ويا . مالڪن جي غير حاضريءَ ۾ جيڪا به مايا ميڙيندو ، سا به انقلابين جي ور چڙهندي ، پوءِ هن طرح مارون کائڻ مان ڇا حاصل؟”
“ مالڪن جي غير حاضري !” بيرياڻي ٽوڪ جو ٽهڪ ڏيندي چيو “ مالڪ ڪيڏانهن به ڪونه ويا آهن ڪورچاگن ، اهي به تحفو ڪري اوهان کي ڏينداسون . پر وعدو ڪريو ته هوٽل جو هيڊ بيرو وري به هي رهندو .”
“بيشڪ اهو مڙداڻو واعدو آهي ، برشرطيڪ اڳتي هن هوٽل ۾ نماڻيءَ“فروسيا” جھڙيو ڪاروايون نه ٿينديون .”
“ انهن ڪارواين جي زميدار اڳوڻي حڪومت هئي ،نوجوان انقلابي !ڇا تو کي اڃا به اهو پتو نه پيو آهي ته عوام جي هر برائيءَ اصل ذميدار حڪومت آهي.”
“ خير هاڻي گھڻو ٿيو ، جلدي زخيرو ڏيکاريو ، اسان لاءِ هڪ منٽ به قيمتي آهي ، اسان کي خوب خبرآهي ،ته جيئن قوم جي هر برائيءَ جي ذميدار حڪومت ، تيئن برن حاڪمن کي عروج ۾ آڻڻ جي ذميداري به قوم جي هر فرد تي آهي .”
بيرو پروخوشڪا سندس زال جي اشاري تي ڪجھندو ڪرڪندو اٿيو ۽ عين انهيءَ هنڌ ، جتي ڪنهن ڏينهن ڪورچاگن اچي مالڪ وٽ پيش ٿيوهو ، هڪ زودار لت هنيائين ته هڪ پراسرار تهخانو جو دروازو کلي پيو ، جنهن۾ نه فقط بي انداز اَن هو پر ٻيو به تمام گھڻو عوام جي ضرورتن جو سامان ۽ دولت هئا بلڪ خود مالڪ ۽ ماڪياڻي به انهيءَ تهخاني اندر هڪ ننڍڙي سنگاريل ڪمري ۾ موجود هئا!
اَن جو ٽرڪون ڀرجي مورچن ڏي ويون ،۽ ٻيو مال غنيمت هيڊڪوارٽرتي پهتو ، مالڪ ۽ مالڪياڻي ،جيل ۾ رسيا ، هوٽل تي انقلابين جو قبضو ٿيو۽ هيڊ بيروساڳيو پروخوشڪا ٿيو اهائي ساڳي هوٽل بدمعاشي جي اڏي بدران هڪ سچي قومي خدمتگاه بنجي ويئي .ماڪن جي مصيبت ۽ سندس بري درگت بنجڻ کان پوءِ پروخوشڪا جون اکيون کلي پيون ۽ محسوس ڪيو ته انقلاب ڇاکي ڇئبو اهي۽ هڪ واريءَ انقلاب اچڻ بعد ملڪ جي حالت ڪهڙي بنجي ٿي ، سو مرونءَ مان ڦري ماڻهون بنجي ويو۽سموريون صلاحيتون بدمعاشن بدران انقلابي ڪاز ۾ ڪم اچڻ لڳيون !
هيچ را هر چيز ڪردي زنده باش اي انقلاب !