25
روزانو ملٽريءَ ۽ جھنگل جي ڌاڙيلن جو چڪريون لڳنديون هيون... روزانو مينهن راڱا پئي ڪيا ،۽ ....۽هاڻي ته برف به وسڻ شروع ڪيو...
“گاڏي ڇو بيهي رهي؟..”
گاڏيءَ مان لهي ڪورچاگن ڊرائيور کان پڇيو “جناب !اڳيان سارو رستو برف ڍڳن سان ڀريو پيو آهي. ” “ هڪدم برف هٽائي وڃي” ڪورچاگن پنهنجن ساٿين کي حڪم ڏنو.
“ مگر ايسن ٿورا آهيون ، برف ڪيئن هٽائي سگھنداسون .”
“سڀني مسافرن کي حڪم ڏنو ته برف هٽائين .........ها ها!سڀني مسافرن کي به شامل ڪريو....ڪنهن به اميرغريب جو سنڌو نه ڪجو .... خبر اٿوته هن ئي گاڏيءَ ۾مانين سان ڀريل گاڏو آهي؟.... اهو وقت تي نه پهتو ته مزدورن سان ڪهڙي حالت ٿيندي؟”
“ توهين ڇو نه ٿا برف هٽايو؟“هڪ عزتدار نهايت عمدن ڪپڙن گرم ڍڪيل کي ڪورچاگن ڪڙڪو چيو .هن جنٽلمين سان گڏ گرم ڪپڙن ۾ ويڙهيل هڪ عورت هئي، هن شخص ڪورچاگن جي ڦاٽل۽ميلن ڪپڙن ، نهايت ڦاٽل بوٽ ۽ گپ ۾ ڀريل بوٽ ڏي ڏسي چيو “تون ڪير آهين موکان پڇڻ وارو ؟” آءُ هڪ مزدور آهيان ”
“ ته پنهنجي جمعدار کي موڪل ته مون سان ڳالهائي” “مون کي ئي جمعدر سمجيو”
”مان تو جھڙي ذليل کي جمعدارسمجھڻ لاءِ تيار نه آهيان”
“ ته نه سمجھ منهنجي سحيح کان سواءِ هن بعد تنهنجو ٽڪٽ بيڪار آهي ، ٻيا هليا ويندا ۽ اوهين ساري رات هتي برف ۾ پيا هوندو ، هن جھنگ ۾ ڌاڙيل خوب رهن ٿا......۽ هان خاتون!تون ڇا ٿي چوين ؟.....اوھ....”ڪورچاگن کان ڇرڪ نڪري ويو ، عورت ڪنڌ مٿي ڪري هن ڏي نهاريو هو ۽ هن سندس چهري کي ڏسندي ئي ڇرڪ ڀري چيو“اوھ!تون آهين تانيا!........”
تانيا به ڇرڪ ڀري هن ڏي ڏٺو، آفيسر کيس ٻانهن کان وٺي چيو “هل پياري تانيا! ڪنهن ڪوچڙي کي معزز انجنيئر جي منڱ سان ڳالهائڻ جو ڪوبه حق ڪونهي !”
مگر تانيا اهي لفظ ڪونه ٻڌا هن ٻانهن ڇڏائي چيو“ ڪورچاگن تون؟.........تون زندھ آهين؟......منهنجون اکيو دوکو ته نٿيو کائن ..... مون ته توکي مئل سمجهي....” هوءَ وڌيڪ ڳالهائي نه سگھي. مونکي مئل سمجهي هن معزز انجنيئر صاهب سان مڱڻو ڪئي نه ؟....ٺيڪ آهي ، هڪ ٻيلي جي آفيسر جي ڌيءَ هڪ انجنيئر سان سونهي ٿي .... مونکي سچ پچ پٺيءَ جي ڪنڊي ۾ گولي لڳي هئي ، منهنجي بچڻ جو آسرو ڪونه هو ....... پر اڃا گھڻن نازڪ بدن آفيسرن وطن جو سچو خادم،۽ وطن جو ادنى مزدور بنائڻ لاءِ زنده رهيو آھيان .....”
بي اختيار سندس هٿ مان بيلچو کسي تانيا برف طرف رواني ٿي ويئي...... انجنيئر صاحب وائڙو ٿي هن جي پٺيان هلڻ لڳو!