سفرناما

نواڙي کان نيشاپور تائين

هي ڪتاب راز علي گل جو عراق ۽ ايران جي مقدس زيارتن بابت سفرنامو آهي. هي ڪتاب رڳو سفرنامو نہ پر ٽوئرسٽ گائيڊ پڻ آھي، جيڪو ايران ۽ عراق ويندڙ زائرين جي ھر پل ۽ هر قدم تي رهنمائي ڪري ٿو. ڪتاب جي لکڻين ۾ رواني، دلچسپي ۽ معلومات ڀريل آهي. نواڙي کان گمبٽ، گمبٽ کان ڪراچي، ڪراچي کان دبئي ۽ اتان نجف اشرف پھچڻ ۽ اتان زيارتن جو سلسلو، عقيدتون، محبتون... ڪوفي پھچڻ، وري ڪربلا جو ذڪر ۽ منظر. عراق کان ايران ۽ زيارتون ڪندي، مشاهدا ماڻيندي واپس سنڌ پهچي ٿو. 

Title Cover of book نواڙي کان نيشاپور تائين

ڪربلا روانگي

اتان موڪلائي استقباليه تان سامان وٺي اچي سمهي پياسي. ٻئي ڏهاڙي يعني 14 جون 2019ع جمع ڏينهن صبح جو ساڍي ستين وڳي نجف کان ڪربلا روانگيءَ جو اعلان ٿيل هيو. اهڙي ريت صبح جو اٿي تيار ٿي نيرن ڪري سامان کڻي اچي بسن ڀيڙا ٿياسي. ڪربلا ويندي رستي تي ٻيون زيارتون به ڪيون سي. رستا سٺا ۽ ڪشادا هئا. نجف کان ڪربلا تائين اٽڪل پنجاسي ڪلوميٽرن جي فاصلي دوران ڪو وڏو شهر نظر نه آيو. ننڍا ڳوٺ ۽ آباديون هتي هُتي اوري پري نظر آيا. گھڻي ڀاڱي ميداني ۽ غير آباد علائقو آهي. ائين پيو لڳي ڄڻ سيوهڻ کان ڄامشورو ويندڙ بس ۾ سوار آهيون. رستي ۾ هِلا نالي شهر ۾ حضرت زيد بن امام زين العابدين رضه جي روضي جي زيارت ڪئي سي، جنهن لاءِ گڏ هلندڙ مولوي روايت بيان ڪئي ته “هڪ ڏينهن نبي ڪريم رسولِ خدا، حضرت امام حسين رضه کي بشارت ڏني ته تنهنجي پشت مان هڪ هستي اهڙي به پيدا ٿيندي جنهن کي شهيد ڪيو ويندو ۽ هو پنهنجي اصحاب سميت روزِ قيامت بغير پڇاڻي جي جنت ۾ داخل ٿيندا.
نجف کان 15 ڪلوميٽرن جي فاصلي تي هڪ وستي آئي، جتي الله جي نبي حضرت ايوب عليه الّسلام جي مزار جي زيارت ڪئي سي. مقبري جي پڌر ۾ کيس شفا ڏيڻ وارو چشمو اڄ به موجود آهي، جنهن مان هاڻي موٽر ذريعي پاڻي ڪڍجي ٿو. چشمي جي ڀرسان وضو ڪرڻ ۽ هٿ منهن ڌوئڻ لاءِ ٽوٽيون لڳل آهن. پڌر ۾ ٽِين جي ڇت سان سادا مسافرخانا ٺهيل آهن، جن ۾ پلاسٽڪ واريون نکون يا دريون وڇايل آهن. مزار هڪ وسيع ميدان جي وچ ۾ آهي. مزار جي اڳيان ڪوفي طرز تعمير سان ٻه مينار ٺهيل آهن. هيءَ مزار به اندر مڪمل طور اي سي آهي. اندر شيشي جو عمدو ڪم ٿيل آهي. حضرت ايوب عليه السلام هڪ طويل بيماريءَ دوران صبر ڪرڻ جي ڪري صابرين جي لقب سان مشهور آهن. پاڻ وڏا امير هئا. ربّ العزت پاران آزمائش ۾ باغات، زراعت، جانور، اولاد سڀ ڪجھه ختم ٿي ويو. بيماريءَ جي زخمن ۾ جيوڙا پئجي ويا. اگر ڪو جيوڙو زخم مان ڪري پوندو هو ته کڻي کيس ساڳئي زخم ۾ رکندا هئا ۽ پوءِ به پنهنجي رب اڳيان سر بسُجود هوندا هئا. قرآن پاڪ ۾ سندس ذڪر تفصيل سان ڪيل آهي. بيماريءَ جي ڊپ کان کيس ڳوٺ وارن ڳوٺ نيڪالي ڏيئي ڇڏي هئي ۽ ريگستان حوالي ڪري ڇڏيو هيو. ان صبر جي آخر تائين صرف سندس گھرواري ساڻس گڏ هئي. بيبي صاحبه جڏهن کاڌ خوراڪ جي تلاش ۾ نڪتي، رستي ۾ شيطان مليس، جنهن چيس ته پنهنجا ٿورا وار ڪٽي ڏي ته کاڌو ڏيانءِ. بي بي صاحبه مجبوريءَ ۾ ائين ڪيو. حضرت ايوب جن کي جڏهن اها خبر پئي ته ڏڪي ويا. عهد ڪيائون ته صحت مند ٿي ان غلطيءَ تي کيس سزا ڏيندس. نيٺ الله جي رحم سان کين شفا ملي ۽ پوءِ الله تعاليٰ کين الهام ڪيو ته ٻوهارو کڻي پنهنجي زال کي هڻ ۽ پنهنجو ڪيل واعدو پورو ڪر. اهو سڄو ذڪر قرآن پاڪ ۾ بيان ڪيل آهي.
هِلا شهر ۾ ئي مقامِ ولادت حضرت ابراهيم عليه السلام جي زيارت ڪري آتش ڪده نمرود ڏٺوسي، جنهن جا آثار اڃا تائين واضح ۽ باقي آهن. ان دور ۾ هتي بت پرست ۽ آتش پرست رهندا هئا. حضرت ابراهيم عليه السلام کي پيدا ٿيندي ئي لڪائي رکيو ويو هيو. جڏهن وڏو ٿي دنيا آڏو ظاهر ٿيو ته مختلف شين کي خدا سمجھندو هيو، مگر سندس سو چ ۽ عقيدو هڪ جاءِ تي نه بيهندو هيو. خدا شناسيءَ کانپوءِ ماڻهن کي بت پرستي ۽ آتش پرستيءَ کان روڪڻ لڳو. روڪڻ وارن ۾ سندن پيءُ آذر به شامل هيو. ان ئي آتش ڪده نمرود ۾ ئي حضرت ابراهيم عليه السلام کي عقيدي جي بنياد تي سڙڻ لاءِ وڌو ويو. پاڻ پنهنجي پٽ حضرت اسماعيل عليه السلام جي به قرباني ڏني. حوالي طور اهو سمورو ذڪر قرآن ڪريم ۾ آهي.