بيلجيم ۾ نانگا پربت جون ساروڻيون
مون کي ياد آهي تہ مارڪ جڏهن پنھنجي ملڪ موٽي ويو هو تہ ڪجهہ هفتن کان پوءِ مون ڏي خط لکيو هئائين تہ توهان نوجوانن کي گهرجي تہ پنھنجي جنت نظير قدرتي نظارن سان مالا مال نيچر جي هر صورت ۾ حفاظت ڪريو ۽ اهو توهان جو اثاثو آهي. بھرحال مون کي اتي خيال آيو تہ اسان رڳو پنھنجي سنڌ کي بچائي سگهاسين تہ اها ئي اسان لاءِ وڏي ۽ فخر جي ڳالھہ هوندي.
فيئري ميڊوز جي جنت دنيا جي نائين نمبر وڏي پھاڙ نانگا پربت جي واديءَ ۾ لڪل آهي. هن جڳھہ تي خاص طور تي ملڪي يا ٻاهرين ملڪن جا سياح جيڪي وڏن پھاڙن ۽ حسين وادين ڏسڻ سان گڏوگڏ ٽريڪنگ ڪرڻ جا شوقين آهن، رخ ڪن ٿا. پاڪستاني عام رواجي سياح هتي ڪونہ وڃن ڇاڪاڻ تہ هي ڪو ڪوھہ مري، ڪاغان، ناران يا سوات وغيرہ وانگر هرگز ناهي جو ماڻھو وين يا جيپ ۾ چڙهي پھچي وڃي. هتي ملڪ جا ايڊوينچرسٽ سياح ضرور وڃن ٿا. فيئري ميڊوز ۾ وڃڻ لاءِ ڪجهہ خاص قسم جو بندوبست ڪرڻو پوي ٿو. جنھن ۾ خاص طور تي رهائش لاءِ خيما ۽ سليپنگ بيگز، کائڻ پيئڻ جو سامان پاڻ سان گڏ کڻي وڃڻو پوي ٿو. ان سان گڏوگڏ ٿورو حوصلو ۽ همٿ جي پڻ ضرورت هجي ٿي.
فيئري ميڊوز وڃڻ لاءِ گلگت يا چلاس کان ماڻھو سنڌو درياھہ جي مٿان اڏيل رائي ڪوٽ واري پل تي پھچڻ کان پوءِ اتان جي مقامي ماڻھن سان جيپ تي تتو ڳوٺ تائين اوٽ موٽ جي سواري بڪ ڪرائي ٿو ۽ انھن کي وقت ٻڌائي ٿو تہ واپس ڪڏهن ۽ ڪھڙي وقت اهي واپس اچي اوهان کي تتو جي ڳوٺ مان واپسي لاءِ کڻن. رائي ڪوٽ واري پل وٽ جيپ ۾ ويھڻ کان پوءِ ئي اصل ايڊوينچر شروع ٿئي ٿو.
ٻن اڍائي ڪلاڪن وارو اهو جيپ جو رستو دراصل هانءُ ڏاريندڙ آهي، هڪ پاسي وڏيون وڏيون کاهيون آهن ۽ جيپ گهڻي قدر رڳو ٻين گيئر ۾ ئي پٿرن جي مٿان آهستي آهستي رڙهي رڙهي اڳتي وڌي ٿي. ﷲ ﷲ ڪري اهو رستو پورو ٿئي ٿو تہ ان کان پوءِ وري ستن اٺن ڪلاڪن جي مسلسل ۽ سخت ٿڪائيندڙ ٽريڪنگ شروع ٿئي ٿي جيڪا آهستي آهستي مٿاهين ۽ بلندي ڏانھن وڃي ٿي. اتي بيھي ٿورو آرام ڪجي تہ سخت سيءُ ورائي وڃي ۽ هلڻ شروع ڪجي تہ گرمي ۽ پگهر اچڻ شروع ٿي وڃي.
فيئري ميڊوز پھچڻ کان پوءِ جيڪا اندروني خوشي محسوس ٿئي ٿي ۽ منھن تي جيڪا سرهاڻ اچي ٿي اها رڳو اهي ئي ٻڌائي سگهن ٿا جيڪي ان سڄي عمل مان گذريا هجن. سامھون برف سان ڍڪيل نانگا پربت جو پھاڙ جتي مسلسل برف جا وڏا وڏا تودا هيٺ ڪري رهيا هوندا آهن ۽ انتھائي خوفناڪ آواز پيدا ڪري رهيا هوندا آهن. پھاڙ جي پاڙ مان رائي ڪوٽ گليشئر نڪري ٿو، جنھن جي اندر ئي اندر رجندڙ برف جو درياھہ وهندو رهي ٿو، جنھن جو آواز پڻ هر وقت ٻڌڻ ۾ اچي ٿو.
هر پاسي گهاٽا گهاٽا وڏا وڏا وڻ ۽ چئو طرف ساواڻ سان ڀرپور وادي پاڻ کي ڀلي ڪار ڪري ٿي. ڪٿي ڪٿي غير ملڪي سياح پنھنجن پنھنجن خيمن اڳيان باھہ ٻاري ويٺل هوندا آهن، تہ ڪٿي وري ڪي گهوڙي سواري ڪري رهيا هوندا آهن. خان شير خان جيڪو اسان جو اتي سونھو هو اسان کي نانگا پربت جي بيس ڪيمپ کان ٽريڪنگ ڪرائيندو واپس رائي ڪوٽ گليشيئر کان واپس پي وٺي آيو تہ ٺيڪ وچ گليشيئر تي اسان کي اچي بک ورايو. هن جو ڳوٺ گليشيئر جي ٻئي پاسي واري پھاڙي پويان ڪٿي هو. اسان کي اتي ويھڻ جو چئي پاڻ هليو ويو، ۽ ڪلاڪ ڏيڍ کان پوءِ لسي جي بوتل ۽ اڦراٽا کڻي آيو جيڪي اسان اتي گليشيئر تي ويھي کاڌا ۽ بک جي باھہ کي اجهايوسين. اسان کان خان شير خان مھمان نوازي جو سلوڪ ڪندي پيسا نہ ورتا ۽ چيائين تہ اسان رڳو غير ملڪين کان پيسا وٺندا آهيون.
هن وادي ۽ ڀرپاسي جي وادين جا ماڻھو تمام مھمان نواز ۽ پر امن هيا يا شايد اڃا بہ هجن ۽ اسان کي ٻڌايائون تہ سندن گذر سفر گرميءَ جي موسم ۾ غير ملڪين کي سھولتون ڏيڻ تي ئي هلي ٿو ۽ هر ڪنھن کي گنج مليو وڃي ۽ سياري جي مند ۾ وري برفاني طوفانن جي ڪري اهي گلگت، استور يا آس پاس جي ٻين شھرن ڏانھن هليا ويندا آهن ڇاڪاڻ تہ سياري ۾ اتي رهڻ ناممڪن آهي.
هاڻي سوال اهو ٿو پيدا ٿئي تہ هن جنت نظير وادين ۾ بہ جيڪڏهن دهشت گرد پھچي ڪري پنھنجون خوني ڪارروايون ڪري واپس هليا ٿا وڃن تہ پوءِ ان ۾ آخر ڪير ٿو ملوث ٿي سگهي؟ هتان جا مڪاني ماڻھو تہ ائين ڪرڻ کان رهيا ڇاڪاڻ تہ انھن جو روزگار ئي انھن غير ملڪي سياحن جي اچڻ سان هلي ٿو. باقي هڪ ڳالھہ ٿي سگهي ٿي تہ شايد هنن جا پاڻ ۾ اختلاف هجن، مثال طور تي تہ اهو اسان پاڻ ڏٺو آهي تہ جيڪڏهن سوات گهمڻ وڃو تہ اتان جا ماڻھو اسان کي پيا ڊيڄاريندا تہ گلگت واري پاسي ويندئو تہ اتان جا ماڻھو اوهان کي ڦريندا ۽ ساڳئي طرح اسڪردو وڃجي تہ اتي وري ڪنھن ٻئي علائقي جي باري ۾ پيا ڊيڄاريندا. بھرحال اهڙين پر امن ۽ حسن سان مالا مال وادين تي دهشت گردي ڪري اتان جي ماڻھن کان جن پنھنجي مدد پاڻ جي تحت روزگار جا موقعا پيدا ڪيا آهن انھن کان اهو روزگار ڦرڻ مذمت جوڳو عمل آهي. ظاهر آهي تہ جيڪي ٿورا گهڻا سياح انھن علائقن جو رخ ڪندا بہ آهن تہ پوءِ اهي بہ ڀڄي ويندا ۽ ٻين پرامن ملڪن جو رخ ڪندا.