21
ٻہ ٽي ڏينھن ان حالت ۾ پيئي ھئي. خدمتگار ھر ويلي تي ماني ڏيئي ويندا ھئس ۽ ٽي چار دفعا ڦرڙين تي ملم بہ لڳائي ويندا ھئس. پر ھوءَ بيپرواھہ ٿي، اتي ئي لاھي ڇڏيندي ھئي. ھوءَ سرير مان بيزار، سو سرير جي سنڀال وري ڪھڙي ڪري! ھن جو پنھنجن جذبن تي ڪوبہ ضابطو ڪونہ رھيو ھو. رکي رکي، ججڪي ايندي ھئس تہ اٿي پنڌ پوندي ھئي ۽ بنا ڪنھن بہ مطلب جي ھڪڙي ھنڌان ھلي وڃي ٻئي ھنڌ پھچندي ھئي.
ھوڏانھن دادن جو ٻڌو تہ پير مھدي شاھہ جو سارو ڳوٺ ڇر جي پاڻيءَ ھيٺ اچي ويو آھي، سو پيءُ ۽ ماءُ جي يادگيري اچي پيس. ھيستائين تہ سمجهي ويٺو ھو تہ اتي ئي رھيا پيا ھوندا، پر جڏھن ھن قدرت جي مصيبت جو، پير مھدي شاھہ جي ماڻھن مٿان نازل ٿيو ٻڌائين، تڏھن مائٽن جي ڳولا جو خيال ٿيس. ويچار ڪرڻ لڳو تہ ممڪن آھي تہ کين تڪليفون آڏو آيون ھجن ۽ سڀ سامان سڙو وڃائي ويٺا ھجن ۽ ان حالت ۾ سندس اھو فرض ھو تہ ھو ڏک جي وقت ماءُ پيءُ جي چاڪري ڪري، ھو ٺارو شاھہ مان ھڪ سھائتا جي ٽوليءَ سان گڏ ڪنڊياري روانو ٿيو. ٻڌو ھئائين تہ پير مھدي شاھہ جا ماڻھو ڪنڊياري ۽ خانواھڻ وڃي لڏي ويٺا آھن. ڪنڊياري ۾ اچي پھتو، پر ڪنھن کان ماءُ پيءُ جو پڇي؟ ھو مشھور ماڻھو ڪونہ ھئا، جن جو پڇڻ سان پتو پئجي سگهي. جيڪي بہ ماڻھو ڪچا منھہ يا جهوپڙيون اڏي ويٺا ھئا، تن سڀني کي ڏسندو ويو، مگر مائٽ نظر نہ چڙھيس.
سچل دادن جي ڪنڊياري پھچڻ کان اڳ رات جو پنڌ وڃي بازيد پور(22) ۾ پھتي. ڏسي تہ ڳوٺ چٽ ٿيو پيو آھي. نڪو ماڻھو ٿي نظر آيس، نڪو مرون. ڏاڍي بانس پئي آئي. ڪني پاڻيءَ تي مڇر بہ ڏاڍا ھئا، اھي ئي پير ڪري موٽي. ھينئر وري ٻيو رستو ورتائين، جو خانواھڻ ٿي ويو.