هيَل بہ مَڃُرُ موڪ ٿيو
مٿي پائي ميٽ- بيٺي ڌرتي ديس جي
هيل بہ مڃر موڪ ٿيو، هيل بہ وَٺا مينھن
نيٺ اسان جي نينھن- ڪيو سُرهو سنڌ کي
پَرُ وانگي جي پوھہ ۾، ويا گل سڙي
پيا سڀ ٽڙي- ورِي رُتِ بسنت ۾
ڀلي رَتي بسنت جي، ٽَھہ، ٽَھہ گُلَ ٽڙن
ٻاريون ٿيون ٻھڪن- رڳو رتن جوت جون
موتِئي مٿان ماڪَ- ڄڻِ ڪي ڳوڙها ڳَلَ تي
چِڪَڻَ لڳا چاڪَ- پَسي مند گلاب جي
مينديءَ رت هٿ ۾، ماڪ ڀنا رابيل
هِن ڀيري ڀي هيل- ٻھڳڻِ ٻولي سنڌ جي
ٻَٻُرَ مٿي ٻُورُ- مَڃُرُ ڪنڊيءَ- لام تي
مون کان وسرن مُورُ- نٿا وڻ وڻڪار جا
هُٻڪارون ۽ هُلَ- ڳَلَ تي رُت بسنت جي
گَجَر هٿ ۾ گُلَ- ٻهڳڻِ ٻولي سنڌ جي
آيا ڙي آيا- سکيا سانوڻ ڏينھڙا
سارنگ جا سايا- ڇايا ڇَپَرَ- کٽ تي
ننگر پاسي نير- ڀريا پَٽَ باکاٽڙي
چاڙهي ڳَرُ ڳَنڍير- مھڪايو ملير کي
هُن ڏونگر، هُن ڏهر تي، آهن مينھن وَٺا
اِجهو ٿيا ڪٺا- مارُو ملڪ ملير جا
هُن وڻ جي لام تي، ٻاٻيھي ٻوليو
خط اچي کوليو، ڄڻ ڪنھن ماروءَ ڄام جو
هُن وڻ جي لام تي، ٻُنگُ، کٿوري، ٻُور
منھنجو نفعو مُورُ- ڄڻ ڪي بيت جهار جا
سَٽيندي سائُون- سڄو ٿَرُ ٿڪجي پيو
وَٺا مينھن ملير تي مُرڪن ٿيون مائُون
کاٽونبا کائُون- يا ٻَڌئُون موڙ ملير کي
ٽڙيون انبن ٽاريون، ڀِريا ڀوُنر هزار
مالھڻ پوئَي هار- وڪيا وچ بزار ۾
ڪنڌيءَ ڪُم لُڙهن- نيلوفر سان نير تي
ٻن پھرن جو ٻارڙا، پاڻيءَ پاڻُ وجهن
ڪُوڻين ۽ ڪُمن- ڀَري سونھن سرير ۾
چنبيليءَ جا چيٽ ۾، اڇا، اُجرا گُلَ
ويٺي پويا هارَ ۾، آرائينءَ املھہ
مالھڻ! بنا مُلھہ- ڏجن ڏاتارن کي
دَرَ کڙڪايا دل جا، موتئي جيءَ مھڪ
چيٽُ بہ ڪيڏا چَڪَ! وجهي ٿو وجود ۾
رهنديون ريکائُون- وڃي هِن وسڪار جون
ٿيندو ٿوڪ ٿرن ۾، سڱر ۽ سائُون
ڪيڏيون ڪايائُون- سرجي سرجڻھار ٿو!
رهيون ريکائُون- سَرَ تي سانوڻ مينھن جون
ڦِٽا پاڻيءَ ڦوٽڙا، نہ ڇَمَرُ نہ ڇائُون
اِجهو اِتائُون- پوندو ڳَڀُ ڳنڍير ۾
ڀَريو رُتِ بسنت ۾، ٿر جو خالي ٿانءُ
ويچارا وهانءُ- ڪندا ڪاريءَ رت جو
اِها ڪنڊيءَ- لام، جنھن تي چِٽَ چُنيءَ جا
ڀرسان ويٺل ڀِٽ تي، هُڙين جا هشام
اِجها ٿي اُڏام- اولھہ کان آڪاس ۾
ٺھي پيا ٺَھہ پَھہ- ٽيڙوءَ جھڙا ٽه- سٽا
دلين جي درياھہ کي، ڪا نہ آئي ڪَھہ
ڏات- ڌڻين ڏَھہ ڏَھہ- لکيا گيت گلاب جا