ماروئَڙا فقير
جهپَ ڪري جاڳن – ماڻھو ملڪ ملير جا
اُتر کان ايندو - ڪري سائَو سنڌ کي
ٿَرُ سڄو ٿيندو – سَرهو سانوڻ مند ۾
صبح ستارا – پيھي ويا پاتار ۾
مارُون ٿر وارا – اوڏا اڏيو پکڙا
وري وسندو مينھن – ڀربا پَٽ پراڻ(1) جا
نسري پوندو نينھن – پوندو ڳَڀُ ڳنڍير ۾
سَنگهر ڪا سنگهارَ – وِڌي ڪنھن نہ وڇير ۾
ٿوهر ڦُٽو ٿَرَ ۾، هنيا ڏنگ ڏڪار
سارنگ ۽ سڪار – مَٽيو مُنھن ملير کان
اٿئي ڪا ﷲ ! اُڻتڻ هن عوام جي؟
جيڪي ڄاوا ڄام جا، سيئي ڳجهن ڳاھہ
ڪھڙي غرض گناھہ – ماڻھو آيا مامري؟
لوئي ٿي لاهي – مُنھن – اوناهي مارئي
اُڀريو سج ناهي – آھہ اکين جو اولڙو
ڇڻندا سَڱر سوڪ – ڇَڻ، ڇَڻ ڪري ڇن تي
مارُن وٽان موڪ – صبح اينديون سوکڙيون
اسان سي اوٺارَ – پير جني جا پنڌ ۾
هِن ٿر کي اُڪري، ڪيون هُن پچارَ
ماني ٻَڌ تہ يار ! اُڍاريون اوندھہ(3) کي
_______________
(1) سنڌ جو ڦٽل درياھہ
(2) لقمو – طعمو
(3) سميٽڻ – ختم ڪرڻ (اَٽو اُڍارڻ)