مان ۽ تون
پنھنجو ڪو بہ نہ جوڙ- سرتا! آهي سنڌ ۾
تو جوڙايو ڪينرو، مون آ تاڻي تند
پوءِ بہ پرکي پاڻ کي، ڪنھن نہ آڇيو ڪنڌ
پنھنجو سڄو پنڌ، آهي ڄڻ اُڪارتو
منھنجي هٿ ۾ ڏاٽڙو، تنھنجي هَٿِ تنبور
ٻوليءَ جهليو ٻور- مھڪي ڀونءِ ملير جي
مون ٺپايو ڏاٽڙو، کنئين تو کاٽي
تڏهن پيئي پوک آ، ڦُلن جيئن ڦاٽِي
مکڻ جي ماٽِي- سچي وَٿُ سرير جي
تون وجهہ مس قلم ۾، مان ڏيار نٿي ڏارو
توڙي ڪنھن تنئُر تان، آڻي اُڌارو
ويو جي وارو- ڪانئر سڏبا ڪيترا
تون هَڻُ تان تُنبير تي، مان ٿو کيڙيان کيٽُ
مٿي پائَي ميٽُ- گڏجي گهاٽ تي
تون واهر ڪر کيٽ جي، مان ٿو ڇٽيان ٻج
نسري پوندو نئوهر(1) مان، نينھن اسان جو نج
اُڀريو جڏهن سج- سکر هوندي سنڌڙي
ڪاپا آتڻِ مون ڪتيا، سڳا سوريا تو
آهي ڪنھن اَڏيو- ڍاڪون ڍڪڻھار جو؟
تون ئي منھنجو مڱڻو، تون ئي منھنجو مِيت
تو مان گونجيو گيت، تو ۾ منھنجو تڪيو
___________
(1) پوکي راهيءَ لاءِ نئين ٺاهيل زمين