امن، آزادي
اصل وٿ انسان جي
تون ڪيئَن رَسا چيلھہ ۾، ڳچيءَ ۾ ڳاڌي؟
مون لئه ماني جوار جي، سڀ کان سوادي
مسين ٿِي مخلوق آ، پيرين پياري
امن، آزادي
اصل وٿ انسان جي
شاعري
ڪَنڌيءَ اَڪَ ڦُلاريا
تاجل بيوس عوامي شاعر آھي، جنھن جي شاعريءَ جا موضوع ۽ مضمون ٺيٺ سنڌي سماج سان ڳانڍاپيل آهن. سنڌ ۽ سنڌي ماڻھن سان ٿيندڙ ويلن کان سواءِ هن اُن خوشيءَ ۽ الميي جو سندس شاعريءَ ۾ ذڪر ملندو، جيڪي سنڌي ماڻھن سان پيش آيل آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ استعمال ڪيل ٻولي، محاورا، تشبيھون، موضوع، سڀ جا سڀ عوام جا آهن ۽ عوامي ٻوليءَ ۾ آھن. ھن ڪتاب ۾ بيت ۽ وايون شامل آھن.
- 4.5/5.0
- 3
- 0
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- تاجل بيوس
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌسلامت پاران
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- ارپنا
- ٻہ اکر
- مھاڳ (رس کان وينجنا تائين)
- بيت
- ايندو انقلاب
- سرجيندڙ ساڻيھہ جا
- عُمِرِ ڪاٺي اَڪَ جي
- هيَل بہ مَڃُرُ موڪ ٿيو
- اَوسَرُ ٿا ٻارِين
- ڪنڌيءَ ڪنؤر تَرن
- ڏاهِي! ڏيو ٻارِ
- ويٺا جِتِ وڳر
- ماروئَڙا فقير
- متاري جي ماءُ
- مان ۽ تون
- ڪنواريون ۽ ڪونُر
- جانب! جِيئَن شال
- سر ڪلاچ
- وايون
- مَرُ تہ ورهائن مالھڻيون
- چمڪيا چوٽيءَ – ڦلَ
- اَجها ٿي پرڀات
- ڪَنڊيءَ چاڙهي لِيڙ
- روپھريءَ رابيل
- ڀونءِ مٿان باکاٽڙي
- ڀريل ڄڻ بندوق
- آڏو جَرُ اَٿاھہ
- ڪوي ڪاليداسَ!
- چاڙهيٿو چاڻو
- ڳورا ڳڙڪائَي
- پَيرون پَٽيندي
- ناهي واريءَ- جاٽ
- هِن ڀيري ڀي هيل
- اکيون گُلَ رابيل
- ڀَرِ تي ڀَتَرَ- گُلَ
- اوهان چئَو گَڊَ کي
- اُتَرُ اَتائَو
- ڄاڻُ ٿيو باکاٽڙو
- اڃان پنڌ گهڻو
- ڀيرو ڀڃ نہ تون
- سَرُ سڄو سائُون(1)
- مون کي ڪري مات
- هي جَر ُ جالارو
- نڀَ منجهان نيراڻ
- ڍوليو ٽَپي ڍنڍ
- تماچيءَ – تَڙَ کان
- امن، آزادي
- ڪنڊيءَ لنوندو ڪانءُ
- ونجهہ کڻو وارو
- رڻ ۾ رَتائون
- ڏيھہ- ڌڻي ڏاتارُ
- مون کي چيائون
- واءُ ڦريو وانجهي!
- صدين جو سوداءُ
- ڦاڙيو سڀ فرمانَ
- هِي تَڙُ تاسارو
- هوُ جي ڪالھہ مُئا
- ڪيڏا ڪارونڀار!
- ڪيڏو آ ڪڪوھہ
- تترن جي جوڙي
- سورٺ ٿي سھي
- ڳاڙهن ٻيرن جيئَن
- چوٽيون ٿي چڙهي
- ڏورِين ٿا ڏاتارَ
- سَري جي سرهاڻ
- ٻُسيون بازاريون
- وتن ويچاريون
- ڳوڙها ڳاڙيندي
- ڄاڻُ ٻريون ڄاٽيون
- ڀڙڪو کائي باک
- ماريو پَکُ نہ ڪو
- ڇائين رات – اماس
- اجهو ٿو آئون
- ڌاريا(1) ڌنارن
- نينگر نِموريون
- ساهَن جي جي سرهاڻ
- ٻاگهيون ، ٻھڳڻيون
- ڪھڙا ڳڻ ڳڻيون!
- ڏَئي ڪو موٽائي
- منھنجا موهن(1) کي
- مون ڪيرت جي ڪاڻ
- مُڪا هن موهن
- آنند، وٽان نند (1)
- ٺاڪر (1) ڀَري ٿال
- مون ۾ آھہ مھڪ
- ڪيڏو ڪري پنڌُ!
- مون سو پيتو مڌ
- اکيون ڪري پيرَ
- ڪڏهن تون ڪمل!(1)
- بيوس ۽ بجاج(1)
- صبح سبايو
- مون سان مُڪائُون
- اِجهوڪي آيا
- آيو هان آئُون
- سنڌوءَ ڄاين ساڻُ
اصل وٿ انسان جي
تون ڪيئَن رَسا چيلھہ ۾، ڳچيءَ ۾ ڳاڌي؟
مون لئه ماني جوار جي، سڀ کان سوادي
مسين ٿِي مخلوق آ، پيرين پياري
امن، آزادي
اصل وٿ انسان جي