چاڙهيٿو چاڻو
ڪوڪو هٿ ڪنڀارڪو
سڙي ٿيندو سونُ آ، ڄڀين ۾ ڄاڻو
ڦُٽي ڦاڪون ٿي پيو، ڌرتيءَ ۾ داڻو
اسان جِيون پاڻ ۾، گهاڻي ۾ گهاڻو
چاڙهيٿو چاڻو
ڪوڪو هٿ ڪنڀارڪو
*
شاعري
ڪَنڌيءَ اَڪَ ڦُلاريا
تاجل بيوس عوامي شاعر آھي، جنھن جي شاعريءَ جا موضوع ۽ مضمون ٺيٺ سنڌي سماج سان ڳانڍاپيل آهن. سنڌ ۽ سنڌي ماڻھن سان ٿيندڙ ويلن کان سواءِ هن اُن خوشيءَ ۽ الميي جو سندس شاعريءَ ۾ ذڪر ملندو، جيڪي سنڌي ماڻھن سان پيش آيل آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ استعمال ڪيل ٻولي، محاورا، تشبيھون، موضوع، سڀ جا سڀ عوام جا آهن ۽ عوامي ٻوليءَ ۾ آھن. ھن ڪتاب ۾ بيت ۽ وايون شامل آھن.
- 4.5/5.0
- 3
- 0
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- تاجل بيوس
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌسلامت پاران
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ
- ارپنا
- ٻہ اکر
- مھاڳ (رس کان وينجنا تائين)
- بيت
- ايندو انقلاب
- سرجيندڙ ساڻيھہ جا
- عُمِرِ ڪاٺي اَڪَ جي
- هيَل بہ مَڃُرُ موڪ ٿيو
- اَوسَرُ ٿا ٻارِين
- ڪنڌيءَ ڪنؤر تَرن
- ڏاهِي! ڏيو ٻارِ
- ويٺا جِتِ وڳر
- ماروئَڙا فقير
- متاري جي ماءُ
- مان ۽ تون
- ڪنواريون ۽ ڪونُر
- جانب! جِيئَن شال
- سر ڪلاچ
- وايون
- مَرُ تہ ورهائن مالھڻيون
- چمڪيا چوٽيءَ – ڦلَ
- اَجها ٿي پرڀات
- ڪَنڊيءَ چاڙهي لِيڙ
- روپھريءَ رابيل
- ڀونءِ مٿان باکاٽڙي
- ڀريل ڄڻ بندوق
- آڏو جَرُ اَٿاھہ
- ڪوي ڪاليداسَ!
- چاڙهيٿو چاڻو
- ڳورا ڳڙڪائَي
- پَيرون پَٽيندي
- ناهي واريءَ- جاٽ
- هِن ڀيري ڀي هيل
- اکيون گُلَ رابيل
- ڀَرِ تي ڀَتَرَ- گُلَ
- اوهان چئَو گَڊَ کي
- اُتَرُ اَتائَو
- ڄاڻُ ٿيو باکاٽڙو
- اڃان پنڌ گهڻو
- ڀيرو ڀڃ نہ تون
- سَرُ سڄو سائُون(1)
- مون کي ڪري مات
- هي جَر ُ جالارو
- نڀَ منجهان نيراڻ
- ڍوليو ٽَپي ڍنڍ
- تماچيءَ – تَڙَ کان
- امن، آزادي
- ڪنڊيءَ لنوندو ڪانءُ
- ونجهہ کڻو وارو
- رڻ ۾ رَتائون
- ڏيھہ- ڌڻي ڏاتارُ
- مون کي چيائون
- واءُ ڦريو وانجهي!
- صدين جو سوداءُ
- ڦاڙيو سڀ فرمانَ
- هِي تَڙُ تاسارو
- هوُ جي ڪالھہ مُئا
- ڪيڏا ڪارونڀار!
- ڪيڏو آ ڪڪوھہ
- تترن جي جوڙي
- سورٺ ٿي سھي
- ڳاڙهن ٻيرن جيئَن
- چوٽيون ٿي چڙهي
- ڏورِين ٿا ڏاتارَ
- سَري جي سرهاڻ
- ٻُسيون بازاريون
- وتن ويچاريون
- ڳوڙها ڳاڙيندي
- ڄاڻُ ٻريون ڄاٽيون
- ڀڙڪو کائي باک
- ماريو پَکُ نہ ڪو
- ڇائين رات – اماس
- اجهو ٿو آئون
- ڌاريا(1) ڌنارن
- نينگر نِموريون
- ساهَن جي جي سرهاڻ
- ٻاگهيون ، ٻھڳڻيون
- ڪھڙا ڳڻ ڳڻيون!
- ڏَئي ڪو موٽائي
- منھنجا موهن(1) کي
- مون ڪيرت جي ڪاڻ
- مُڪا هن موهن
- آنند، وٽان نند (1)
- ٺاڪر (1) ڀَري ٿال
- مون ۾ آھہ مھڪ
- ڪيڏو ڪري پنڌُ!
- مون سو پيتو مڌ
- اکيون ڪري پيرَ
- ڪڏهن تون ڪمل!(1)
- بيوس ۽ بجاج(1)
- صبح سبايو
- مون سان مُڪائُون
- اِجهوڪي آيا
- آيو هان آئُون
- سنڌوءَ ڄاين ساڻُ
ڪوڪو هٿ ڪنڀارڪو
سڙي ٿيندو سونُ آ، ڄڀين ۾ ڄاڻو
ڦُٽي ڦاڪون ٿي پيو، ڌرتيءَ ۾ داڻو
اسان جِيون پاڻ ۾، گهاڻي ۾ گهاڻو
چاڙهيٿو چاڻو
ڪوڪو هٿ ڪنڀارڪو
*